Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου
«Η αγάπη και η αμφιβολία δεν μιλιούνται ποτέ μεταξύ τους» έλεγε ο ποιητής και φιλόσοφος Χαλίλ Γκιμπράν στο “Άνθρωπος από τον Λίβανο”. Γι’ αυτό είμαι βέβαιη ότι όσοι αγαπούν την Ελλάδα μέσα και έξω απ’ τα σύνορά της έχουν απαρνηθεί προηγουμένως το υπερτροφικό τους “εγώ” και δεν αμφιβάλλουν γι’ αυτήν. Δεν αμφιβάλλουν γι’ αυτήν και δεν εξαρτούν τη διάθεση προσφοράς τους ανάλογα με το τι έχει η ίδια να τους προσφέρει στην κρατική της υπόσταση.
Η αγάπη για την Ελλάδα δεν μπαίνει στο ζύγι ευκαιριακά και δεν εξαρτάται από προϋποθέσεις. Το δούναι και λαβείν εξισορροπείται και συναντάται σ’ αυτήν υποσυνείδητα, αθέατα, αδιάκοπα και αδιάπτωτα. Κι αυτή η αγάπη συνοδεύει όλες τις στιγμές του στοχασμού και της πράξης εκείνων που έχουν την εμπειρία της μέθεξης στην ιδιότυπη αυτή ανταλλαγή. Η αγάπη για την Ελλάδα είναι τροφοδότης λογαριασμός της δημιουργίας, έρωτας κατά ποιότητα έξοχος, καθόλου περιορισμένος, εύθραυστος ή περαστικός, αλλά ρωμαλέος, ειλικρινής και μεγαλοπρεπής με πρωτόγονο πάθος και ευγένεια ψυχής.
Είναι μια αυτόνομη, απόλυτη αξία που ταυτίζεται με τον πλατωνικό ορισμό του θείου έρωτα, τον πόθο δηλαδή της ψυχής προς το αιώνιο αρχέτυπό της. Κι αυτό το αρχέτυπο μπορεί να είναι για μας το ιδεατό σημείο όπου συγκλίνουν τα φωτεινά μετέωρα της ανδρείας, της σοφίας και του πολιτισμού της, τα οποία δεν μπορούμε να φτάσουμε, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μέσα στο αρχέγονο φως της κρύβονται και γκρίζες σκιές (οι σκιές των εμφυλίων) που ξεθωριάζουν το μπλε χρώμα της και κολλάνε σαν λάσπη στο προαιώνιο φόρεμά της.
Στα μάτια ωστόσο αυτών που την αγαπούν πραγματικά δεν υπάρχει καμία σκιά, έτσι που να δείχνει η Ελλάδα μεγαλόπρεπη ακόμα κι αν είναι “Ψωροκώσταινα”, ρακένδυτη και πεινασμένη.
«Την αγάπη που δοκιμάστηκε στη φωτιά μην τη φοβάσαι», λένε. Και η αγάπη για την Ελλάδα δοκιμάζεται καθημερινά “εν πυρί, ως χρυσός εν χωνευτηρίω” και αποδεικνύεται ατόφια και γνήσια για όσους τρέφουν αισθήματα αληθινά. Για όσους δεν την αγαπούν από υποχρέωση και δεν περιμένουν κάτι από αυτήν, αλλά είναι διατεθειμένοι να δώσουν τα πάντα σ’ αυτήν.
Η εποχή των ετικεταρισμένων Ελλήνων
Η αγάπη για την πατρίδα δεν έχει όρια. Είναι μη… ορθολογική, καρφωμένη σαν σημαία στα μάτια αυτών που είναι αποφασισμένοι να τη συντρέξουν. Είναι αγάπη ζυμωμένη με μυστικά συνθήματα και πυρετικά αγγίσματα στο πελεκημένο απ’ τον χρόνο και τους πολέμους κορμί της. Ζυμωμένη μέσα στον πόνο και τον φόβο, την μοναξιά και την χλεύη, την εξέγερση και τη συντριβή, το μεγαλείο και την ταπείνωση. Ζυμωμένη με την αχαριστία και την αδύναμη μνήμη των Ελλήνων. Εκείνων τουλάχιστον, οι οποίοι διαιωνίζουν την ανωριμότητα, εκλέγοντας ξανά και ξανά τους υπεύθυνους της πολιτικής παρακμής μας που έχουν χαραγμένες στο μέτωπο τις παιδικές μας εθνικές ασθένειες: την εξουσιολαγνεία και την οικογενειοκρατία. Διαβάστε την συνέχεια στην πηγή
ΕΛΛΑΣ 