Category Archives: ΒΙΒΛΙΑ

Ωσάν είδαν τον Αλέξανδρον, έφυγαν εις του βορέως τα μεγάλα βουνά. Αυτου ηύρε τόπον καλόν, επειδή τα βουνά εκείνα είχαν ολόγυρα σπήλαια με μόνον μίαν εμπασίαν. Εισέβησαν μέσα αι γλώσσαι εκείναι, και εις εκείνην την εμπασίαν έπιασεν ο Αλέξανδρος να τους κτυπήση, και να τους κλείση μέσα, όπου πλέον εις την οικουμένην να μην έβγουν. Συνέχεια →

«Η διδασκαλία της ιστορίας», λέει, «δεν πρέπει να είναι ένα εργαλείο στα χέρια των εθνικιστών πολιτικών ελίτ που τείνουν και θέλουν να καλλιεργήσουν, στο όνομα της εθνικοφροσύνης, μίσος και προκατάληψη». Και για να μην είναι τέτοιο εργαλείο πρέπει να ξαναγράψουμε την ιστορία με τουρκικές προδιαγραφές. Ο σφαγέας του Ελληνισμού να ονομάζεται απλώς «υπόδειγμα ηγεσίας». Για να δείξουμε ότι έχουμε ενσυναίσθηση. Να μην λέει κανένας δάσκαλος στους μαθητές μας για την επιστράτευση των Ελλήνων, από 25 έως 45 ετών, που τους έστελνε ο Ατατούρκ στα βάθη της Ανατολίας, στα τάγματα εργασίας, όπου πέθαιναν σε απάνθρωπες συνθήκες. Να μην λέει για τους φόρους που τους εξόντωναν οικονομικά για να τους αναγκάζουν να εγκαταλείπουν τις περιουσίες τους και να φεύγουν. Να μην λέει τίποτα για τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων, διότι δημιουργείται μίσος και εθνικισμός. Να μην λέει τίποτα για τις θηριωδίες κατά του Ελληνισμού. Να λέει μόνο ότι ο Ατατούρκ ήταν ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας.
Συνέχεια →

Απέχω πολύ από του να ισχυρισθώ, ότι ο μοναδικός παράγων του 21 υπήρξεν η αναγέννησις της ελληνικής παιδείας. Αυτή και μόνη δεν ήτο αρκετή ούτε να προκαλέση την Επανάστασιν ούτε να φέρη εις πέρας τους σκοπούς της. Η ελληνική παιδεία υπήρξεν ηθική δύναμις μόνον και αι ηθικαί δυνάμεις δεν δημιουργούν τας απαραιτήτους υλικάς προϋποθέσεις προς δράσιν, δίδουν όμως εις αυτάς την κατεύθυνσιν, θέτουν εις αυτάς τον ιδεώδη σκοπόν και τας εναρμονίζουν εις τας ενεργείας των· προ παντός δημιουργούν την πίστιν, ήτις την αποτελεσματικότητα των υλικών δυνάμεων εκατονταπλασιάζει. Εις τον 16. και 17. αιώνα η ελληνική παιδεία θα ήτο αδύνατον να προκαλέση ένα 21.[1] Εχρειάσθη να προηγηθή του τόπου η οικονομική ευημερία, η ανάπτυξις του εμπορίου και της ναυτιλίας, η επαφή με την Ρωσίαν, η πείρα εις τας παραδουναβείους χώρας, η παρακμή των Τούρκων, η επικοινωνία με την Ευρώπην και τας εν Ανατολή ευρωπαϊκάς παροικίας, προ παντός η δημιουργία εθνικών πολεμικών δυνάμεων με των κλεφτών τα τάγματα και των Υδραίων τους εμπορικούς στόλους. Αλλ’, όπως είπομεν, αυτά ήσαν υλικόν απλούν, δυνάμεις ασυναρμολόγητοι και αλληλοσυγκρουόμεναι πολλάκις, χωρίς μορφήν ούτε κατεύθυνσιν. Και την μορφήν αυτήν και την κατεύθυνσιν έδωσεν εις αυτάς η ελληνική παράδοσις και μόνη.[2] Αυτής και μόνης έργον είναι, ότι οι «κλέφτες» υψώθησαν εις εθνικούς ήρωας, οι κουρσάροι εις Σαλαμινομάχους, οι προεστοί εις Θεμιστοκλείς και Αριστείδας. Με την προφητικήν του διαίσθησιν το παρετήρησε βαθύτατα ο Σολομός ─τον οποίον κανείς δεν ημπορεί να κατηγορήση επί «προγονοπληξία» ή «σχολαστικισμό»─ όταν η Ελευθερία, η ελληνική ελευθερία του 21, του παρουσιάζετο απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά. Συνέχεια →