Category Archives: ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Μια από τις πιο σπουδαίες ανακαλύψεις των τελευταίων χρόνων είναι ο εντοπισμός αλεσμένων δημητριακών, ηλικίας 4.000 χρόνων, πιθανόν βύνης που έχουν υποστεί μια επεξεργασία ζυθοποίησης. Τα αρχαιοβοτανικά κατάλοιπα φυτρωμένων σπόρων δημητριακών και θραύσματα αλεσμένων σπόρων, μαζί με μικρές μάζες που ερμηνεύονται ως υπολείμματα ζυθοποίησης, βρέθηκαν σε δύο σπίτια της Εποχής του Χαλκού, στο Αρχοντικό Πέλλας και στην Άργισσα της Λάρισας. Συνέχεια →

Ο Αθήναιος, περιγράφοντας τις διατροφικές συνήθειες σε διάφορες περιοχές, έγραψε για τη σημασία του «κάνταυλου», μιας κρεμώδους σάλτσας που συνόδευε τις φέτες κρέατος. Ο κάνταυλος βρέθηκε, επίσης, σε αναφορές ως βασισμένος σε ένα ιδιαίτερα ακριβό είδος τυριού που παράγεται από ανάμεικτο γάλα γαϊδούρας και φοράδας (μισό και μισό). Συνέχεια →

Σε μια εντελώς φιλάνθρωπη και ανεξάρτητη από καθοδηγούμενες ατζέντες προσπάθεια του ο Telegraph να κανονικοποιήσει την βρώση εντόμων μάλιστα, παρουσίασε και ένα ρεπορτάζ στο οποίο εμφανίζονται μαθητές του δημοτικού να καταβροχθίζουν πατατάκια από γρύλους γλείφοντας τα δάκτυλα τους. Συνέχεια →

Τη σπουδαιότητα της διατήρησης και εξέλιξης του γενετικού πλούτου στον τόπο που υπάρχει προσπαθούν να επισημάνουν με την προσπά θεια τους μεμονωμένοι απλοί γεωργοί, πολίτες και οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, έχοντας τοποθετηθεί ενεργά και σαφέστατα απέναντι στη συνεχή διάβρωση και τη μονομερή διαχείριση των γενετικών πόρων.
Συνέχεια →

Σημαντική ήταν η καλλιέργεια της ελιάς, όπως επιβεβαιώνουν οι πρόσφατες ανακαλύψεις κορμών και φύλλων του δέντρου, εγκλωβισμένων σε ελαφρόπετρα στις παρυφές της καλντέρας. Η ύπαρξη θρυμματισμένων ελαιοπυρήνων και όχι ολόκληρων των κουκουτσιών μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι ελιές χρησιμοποιούνταν κυρίως για την παραγωγή λαδιού. Το λίθινο λιοτρίβι που βρέθηκε σε αρχαίο ορυχείο της Σαντορίνης δηλώνει παραγωγή λαδιού σε αξιοσημείωτη κλίμακα. Στην εικόνα ανεπτυγμένου εμπορίου λαδιού συντείνει και το πλήθος των λεγόμενων ψευδόστομων αμφορέων που είχαν σχεδιαστεί ακριβώς για τη μεταφορά λαδιού. «Στο Ακρωτήρι οι ψευδόστομοι αυτοί αμφορείς αντιπροσωπεύουν τα 2/3 του συνόλου τέτοιων αγγείων στο Αιγαίο, ενώ η έκταση του εξαγωγικού εμπορίου λαδιού επιβεβαιώνεται από αναφορά του σε μία από τις δύο πινακίδες της Γραμμικής Α που βρέθηκαν εκεί».
Συνέχεια →

Όσο για την καταγωγή της γάστρας, ας μην αναζητάμε πατρότητα σε ένα τόσο θεμελιώδες μαγειρικό σκεύος. «Το βέβαιο είναι ότι χρησιμοποιείται σχεδόν σε όλα τα Βαλκάνια, από τους ορεινούς κυρίως πληθυσμούς, από τις Δαλματικές Αλπεις μέχρι τα Καρπάθια», λέει ο Παντελής Μήτσιου. «Οι νομάδες κτηνοτρόφοι, όπως οι Βλάχοι και οι Σαρακατσάνοι για παράδειγμα, στις πολυήμερες μετακινήσεις τους από τα χειμαδιά στα βουνά και αντίστροφα, σε όλη τη βαλκανική επικράτεια, μαζί με το νοικοκυριό που κουβαλούσαν στα άλογα και τα μουλάρια, είχαν βέβαια και τις γάστρες τους. Στις μετακινήσεις τους αυτές αντάλλασσαν ιδέες και τεχνικές», συμπληρώνει. Προς επίρρωση των λεγομένων του ο νομάς παραδοσιακός Βλάχος κτηνοτρόφος Νίκος Κέλλας από τον Ασπροπόταμο Τρικάλων, προσθέτει πως αυτή η μεταφορά της γάστρας από τους Βλάχους κτηνοτρόφους ήταν και ο λόγος που έφτιαχναν τις περίφημες πίτες τους. «Κουβαλούσαν μαζί με τη γάστρα και σιτάρι ή καλαμπόκι και με ό,τι έβρισκαν στις πορείες τους και με ό,τι υλικά είχαν μαζί τους, έφτιαχναν πίτες», εξηγεί. «Οταν σταματούσαν κοντά σε κάποιο χωριό, πήγαιναν τα δημητριακά τους στο μύλο, τα άλεθαν και με το αλεύρι έφτιαχναν τις πίτες τους. Η γάστρα ήταν πάντα φορτωμένη πάνω στα άλογα και τα μουλάρια γιατί με αυτό το σκεύος έφτιαχναν τα πάντα», προσθέτει. Με άλλα λόγια η γάστρα είναι ένας φορητός φούρνος. Συνέχεια →