Category Archives: ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Ο Τούρκος Πρόεδρος είναι πιο απόλυτος- λόγω του χαρακτήρα του καθεστώτος του- και δεν αρέσκεται στην επίλυση διαφορών διά της διπλωματίας. Απέδειξε διαχρονικά πως οι συνεργασίες του στηρίζονται στη λογική ότι αυτός έχει το πάνω χέρι και ως εκ τούτου είτε ικανοποιούνται οι αξιώσεις του είτε δημιουργεί νέους εχθρούς. Συνέχεια →

Οι Ελληνες ως έθνος τα ερωτήματα για τον πόλεμο τα έχουν απαντήσει στον πόλεμο, όχι στις τηλεοράσεις και στους καναπέδες μπροστά από πολιτικά κι επιχειρηματικά γραφεία. Οι Ελληνες πολεμούν, ζουν και πεθαίνουν και για βράχους και για πέτρες και για μικρές και μεγάλες εκτάσεις και για αυτό που οι μηδενιστές ευρωβόροι θεωρούν «τίποτα»: για την ατομική και συλλογική αξιοπρέπεια. Συνέχεια →

Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, το οποίο είναι γερμανοαμερικανικής έμπνευσης, η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να κλείσει τη συμφωνία με την Τουρκία μετά τις εκλογές, ενδεχομένως και διπλές, που πιθανόν θα γίνουν κοντά στο Σεπτέμβριο, ενώ ανοιχτό είναι ακόμα και το ενδεχόμενο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ. Συνέχεια →

Θυμᾶστε ποτέ Τοῦρκο Πρόεδρο ἤ Τοῦρκο καθηγητή νά ἀναγνώρισε δημοσίως τά ἑλληνικά δίκαια σέ ὁποιοδήποτε τομέα; Μᾶς ἔγινε ποτέ τέτοιο δῶρο; Ἐμεῖς γιατί εἴμαστε τόσο ὑπεράνω; Κερδίζουμε μήπως κάτι; Ἤ οἱ γείτονες ἀποθρασύνονται βλέποντάς μας νά ἐγκαταλείπουμε τίς θέσεις μας χωρίς μάχη; Ὅλα τά ἔθνη ἔχουν τά δίκαιά τους καί τά ἄδικά τους στίς διεθνεῖς σχέσεις. Ἀναμφισβήτητα! Καί ἐμεῖς καί οἱ Τοῦρκοι καί οἱ Σκοπιανοί καί οἱ Βούλγαροι, ὅλοι! Τό θέμα ὅμως ὅταν ἐκπροσωπεῖς ἐπισήμως τήν χώρα σου εἶναι ἕνα: Ποιά φανέλλα φορᾶς; Τήν δική σου γαλάζια ἤ τοῦ ἀντιπάλου; Συνέχεια →

Αν προσέλθουμε σε έναν διάλογο υπό τον φόβο μιας σύγκρουσης ή λόγω της τουρκικής στρατιωτικής υπεροπλίας -κάτι που συγκριτικά αμφισβητείται- τότε το ζητούμενο θα είναι τι θα δώσουμε. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται να γίνει καμιά διαπραγμάτευση, αλλά μια υποταγή στις απαιτήσεις της Άγκυρας. Συνέχεια →

Ο Ροζάκης λέει ότι το πλεονέκτημα της Ελλάδας είναι «ότι έχει πραγματικά μία συστάδα νησιών, η οποία επεκτείνεται σε όλο το Αιγαίο. Μάλιστα υπάρχει μία γραμμή η οποία πιάνει από το Σούνιο και κατεβαίνει στη Ρόδο. Για τα νησιά αυτά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουνε πλήρη επήρεια. Για άλλα νησιά, ενδεχομένως δεν έχουνε πλήρη επήρεια. Όπως το Καστελλόριζο, λόγου χάριν». Εξηγεί γιατί –κατά την άποψή του– το Καστελλόριζο δεν έχει πλήρη επήρεια σε ΑΟΖ, καταλήγοντας: «Εγώ υποστηρίζω ότι το Καστελλόριζο έχει περιορισμένη επήρεια». Συνέχεια →

Πρόσθεσε τα εξής προκλητικά: «Στη διπλωματία υπάρχει μια έκφραση: Για να χορέψουν τανγκό χρειάζονται δύο. Επομένως δεν αρκεί να το θέλει μια πλευρά. Πρέπει να είναι έτοιμη και η Ελλάδα. Γιατί προσπαθείς να αποκλείσεις την Τουρκία; Γιατί προσπαθείς να αγνοήσεις τα δικαιώματα των Τ/κ; Εμείς πλην του ‘ε/κ τομέα’ -αυτοί πρέπει πρώτα να διευθετήσουν τα προβλήματά τους με την ‘τδβκ’- είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με όλες τις χώρες της Μεσογείου και με εκείνες που φαινομενικά οι πολιτικές μας σχέσεις είναι αδύναμες. Πρέπει να μάθουμε να διαμοιραζόμαστε».
Συνέχεια →

Οι ροές προς και από τον Εύξεινο Πόντο, όπως και προς και από τα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας θα διέρχονται αναγκαστικά μέσα από τα χωρικά μας ύδατα υποβαθμίζοντας ως προς τούτο την Τουρκία. Απομακρύνουμε την Τουρκία από τον αιγαιακό χώρο, εξασθενώντας καταλυτικά την γκριζοποίηση περιοχών του Αιγαίου(19) και καθιστούμε σαφές σε όλους, λόγω της επίδειξης αποφασιστικότητας στη χρήση των προνοιών του Διεθνούς Δικαίου, πως η οριοθέτηση ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο μπορεί να γίνει με όρους Διεθνούς Δικαίου και μόνο με τη συμμετοχή μας. Επιπλέον, η Τουρκία δεν έχει κανένα έρεισμα, από αυτά που αναζητεί για στρατιωτική εμπλοκή. Έχω την αίσθηση πως είναι η μόνη διπλωματική μας ενέργεια για την οποία δεν έχει απάντηση σύμφωνη με τα επεκτατικά της σχέδια, διότι αυτά βασίζονται στην αμφιβολία για το τι ισχύει, για αυτό και βιάστηκε να θέσει το casus belli. Αντιθέτως, πιστεύω πως τα ανατρέπουμε σε καταλυτικό βαθμό, ενώ εμείς αποκτούμε μία τεράστια εργαλειοθήκη διπλωματικών και νομικών όπλων, ώστε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικότερα τις τουρκικές παρανομίες. Συνέχεια →