Category Archives: ΕΛΛΗΝΕΣ ΖΩΓΡΑΦΟΙ

Αυτός ο καχεκτικός, ο αδύνατος, ο πικραμένος κι αποτραβηγμένος νεαρός καλλιτέχνης, αγάπησε τη λεβεντιά, την τραγούδησε με το έργο του και την έκανε κανόνα της μυστικής του ζωής. Στην καθημερινή του ζωή χρησιμοποίησε μερικά εξωτερικά στοιχεία σαν σύμβολα και η φουστανέλα που πρωτοφόρεσε εικοσάχρονος περίπου στη Σμύρνη και δεν την αποχωρίστηκε έως τον θάνατό του είναι γι’ αυτόν σύμβολο λεβεντιάς· είναι η κλεφτουριά, το αρματολίκι, το Εικοσιένα. Το αρχαίο κλέος, αντιπροσώπευαν για τον Θεόφιλο, τα τριμμένα χαρτόνια και τα κουρέλια της φορεσιάς του Μεγαλέξανδρου, με την οποία τριγυρνούσε τις Απόκριες στα σκονισμένα σοκάκια του Βόλου. Κι όλα αυτά, επάνω σ’ ένα μίζερο και κακοπαθημένο κορμί, δεν έπειθαν κανέναν και γίνονταν αιτία ν’ αυγαταίνουν οι ταλαιπωρίες και οι πίκρες του. Είναι χαρακτηριστικό πως γελούσαν με τα φερσίματά του αυτά και οι απλοί άνθρωποι που, με την καθαρή τους καρδιά, αγαπούσαν τη ζωγραφική του και του ανέθεταν να στολίζει τα σπίτια και τα μαγαζιά τους. Συνέχεια →

Η παράμετρος του χρόνου, ως υπόμνηση της θνητότητας, τονίζεται από τα έργα με τις «σκουριές»: διάτρητες λαμαρίνες δίπλα στη θάλασσα, υπολείμματα μηχανών παρουσιάζονται ως αφηρημένα μορφώματα ύλης, που απορροφούν και αντανακλούν το φως, αυτοαναιρούνται και εξαϋλώνονται. Ο ζωγράφος προσδίδει ιερότητα στις πιο ταπεινές μορφές, μετατρέποντας τες σε σύμβολα, όπως στο μνημειακό έργο που παραπέμπει σε «Σταύρωση». Συνέχεια →

Σε ηλικία πέντε μόλις ετών αντέγραψε μια λιθογραφία στο πατρικό του σπίτι που αναπαρίστανε έναν αγωνιστή του 1821. Η αγάπη του για το σχέδιο, παρέκαμψε τις αρχικές αντιρρήσεις του φτωχού πατέρα του κι έτσι μπόρεσε να γραφτεί στο Σχολείο των Τεχνών. Στο τέλος των σπουδών του, μέσω του φίλου του, επίσης μεγάλου ζωγράφου Νικηφόρου Λύτρα, γνωρίζει τον πλούσιο φιλότεχνο Νικόλαο Νάζο, ο οποίος μεσολαβεί προκειμένου να του χορηγηθει υποτροφία  από το Ευαγές Ιδρυμα  του Ναού της Ευαγγελιστρίας της Τήνου, για να συνεχίσει τις σπουδές του στην περίφημη Ακαδημία του Μονάχου .¨Ετσι, πηγαίνει στο Μόναχο τον Ιούνιο του 1865, σε ηλικία μόλις 23 ετών και εκεί  παρατηρεί τα νέα γι αυτόν πράγματα. Συχνάζει τακτικά στην Γλυπτοθήκη του Μονάχου, όπου  αφυπνίζεται η Ελληνικότητα της σκέψης του και χωνεύονται  σε πρώτη φάση οι Ελληνικές του μνήμες. Συνέχεια →

«Το ελληνικό κράτος έστειλε τρεις ζωγράφους στη Σμύρνη για να να αποτυπώσουν την εκστρατεία, την καταστροφή. Αυτοί ήταν ο Σπύρος Παπαλουκάς, ο Περικλής Βυζάντιος και ο Παύλος Ροδοκανάκης. Από τον Ροδοκανάκη δεν σώζεται τίποτε. Από τον Παπαλουκά και τον Βυζάντιο σώθηκαν μόνο ελάχιστα δείγματα, μόνο τα λίγα σχέδια που θα δείξουμε στο Τελλόγλειο. Οι τρεις αυτοί ζωγράφοι έκαναν μια έκθεση το 1922, τον Ιούνιο στην Αθήνα, οργανωμένη από τον στρατό. Μετά τους ήρθε η ιδέα να μεταφέρουν αυτή την έκθεση στη Σμύρνη και φθάσανε στη Σμύρνη παραμονές της καταστροφής με αποτέλεσμα να καούν τα έργα, να μη σωθεί τίποτε. Σώθηκαν μόνο κάποια σχέδια λίγα μικρά του Βυζάντιου που ευτυχώς τα βρήκαμε και θα τα έχουμε στην έκθεση. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από αυτή την εικαστική μαρτυρία που αρχίζει από τα σχέδια του Παπαλουκά την ώρα που ο κόσμος πέφτει από την παραλία της Σμύρνης στις βάρκες. Είναι λίγα αλλά είναι συγκλονιστικά» ανέφερε χαρακτηριστικά η κ. Βουτυρά κατά τη διάρκεια εκδήλωσης για τα 10 τελευταία χρόνια (2013-2022) δράσεων του Ιδρύματος. Συνέχεια →

Η ομαδική εικαστική έκθεση «μοίρα μου… ΘΑΛΑΣΣΑ» καλεί το κοινό να επισκεφτεί τον όμορφο και φιλόξενο χώρο τέχνης «Αδαμαντία» (Adamantia Art Space) στο Νειμποριό, στην παραλία της Χώρας της Άνδρου, να νιώσει το άγγιγμα της θάλασσας, να νοσταλγήσει εικόνες που «δένουν» με αυτήν, να πάρει κουράγιο από το βλέμμα αγίων προσώπων, να ξεφυλλίσει ιστορίες αγαπημένων προσώπων και να περπατήσει ή να κολυμπήσει στους θαλασσινούς τόπους μιας χώρας που η θάλασσα τής πρόσφερε παγκόσμια αξία, ιστορικές δόξες, στιγμές απελευθέρωσης από τα δεσμά της αλλά άνοιξε και πληγές σε όσους την ακολούθησαν, όμως της θάλασσας η μοίρα της είναι να υφαίνει ανθρώπινες ιστορίες χαράς και πόνου και να μας παρασύρει στην απεραντοσύνη της, πολλές φορές χωρίς επιστροφή.
Συνέχεια →

»Η επιλογή του Κωνσταντίνου Παρθένη για την πρώτη αναδρομική έκθεση Έλληνα καλλιτέχνη στην αναγεννημένη Εθνική Πινακοθήκη, μόνον τυχαία δεν είναι. Όπως, άλλωστε, δεν είναι τυχαίος και ο τίτλος της έκθεσης, “Κωνσταντίνος Παρθένης: Η ιδανική Ελλάδα της ζωγραφικής του”. Ο Παρθένης και το έργο του συμβολίζουν την ανανέωση της ελληνικής ζωγραφικής, την εισαγωγή νέων ρευμάτων και τάσεων, την αρμονική σύνδεσή τους με την παράδοση στη δημιουργία μιας νέας εικαστικής έκφρασης».
Συνέχεια →

Τα έργα της έκθεσης, όλα μελάνια σε χαρτί, διάστικτα από αναφορές στο καφαβικό σύμπαν, επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα διάλογο τόσο με τον ίδιο τον ποιητή και το βίο του, όσο και με τους πρωταγωνιστές του έργου του. Με έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο, ο Ανδρέας Γεωργιάδης δημιουργεί ένα δικό του φως, διάφανο και πλούσιο σε τονικές διαβαθμίσεις, συχνά μεταφυσικό, επιτρέποντας στη σκιά, πυκνή και στέρεη, να εισχωρήσει, και να ταράξει με την υπόνοια, τον συμβολισμό και την αμφιβολία, τα ήρεμα νερά της ζωγραφικής του περιπέτειας. Οι τόποι και οι διαδρομές του καβαφικού βίου, δημιουργούν μια γεωγραφία μνήμης όπου η απουσία και η υποβολή συντάσσουν ποιητικές ατμόσφαιρες και συμβολισμούς μεταφορών, προτείνοντας πολλαπλές αναγνώσεις των ίδιων ιστοριών.
Συνέχεια →