Category Archives: ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Η αρχαιοελληνική πνευματική ατμόσφαιρα απασχόλησε βαθιά τον Σικελιανό και συνέλαβε την ιδέα να δημιουργηθεί στους Δελφούς ένας παγκόσμιος πνευματικός πυρήνας ικανός να συνθέσει τις αντιθέσεις των λαών («Δελφική Ιδέα»). Για τον σκοπό αυτό ο Σικελιανός, με τη συμπαράσταση και την οικονομική αρωγή της συζύγου του, Εύας Πάλμερ, έδωσε πλήθος διαλέξεων και δημοσίευσε μελέτες και άρθρα.
Συνέχεια →

«Η σημερινή ημέρα είναι πολύ σημαντική γιατί ένα όνειρο ετών, όχι μόνο μελών της Αδελφότητας, αλλά και όλων των ναυτικών γίνεται πραγματικότητα. Ο ποιητής που υμνεί τη θάλασσα βρίσκεται στην πόλη του. Είμαι επίσης αρκετά συγκινημένος διότι το τελευταίο καράβι με το οποίο ταξίδεψε ο ποιητής είναι το ίδιο, τελευταίο καράβι με το οποίο ταξίδεψε ο πατέρας μου και έχω κι εγώ ταξιδέψει. Συνέχεια →

Ο Πολέμης χρησιμοποίησε στην ποίηση του και στην θεατρική του παραγωγή στοιχεία από την δημοτική μας ποίηση και την λαϊκή μας παράδοση, όπως το πιο γνωστό του δράμα “Ο βασιλιάς Ανήλιαγος” που ερμήνευσε η Μαρίκα Κοτοπούλη. Συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών πού ανανέωσαν την Ελληνική ποίηση την δεκαετία του 1880. Συνέχεια →

Το έργο του σπουδαίου Αλεξανδρινού ποιητή έχει φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου με την ψηφιοποίηση και τη δημοσίευση της ψηφιακής συλλογής του Αρχείου Καβάφη το 2019, από το Ίδρυμα Ωνάση. Σκοπός τουΙδρύματος Ωνάση είναι η ανοιχτότητα και η ελεύθερη πρόσβαση κοινού και ερευνητών στο αρχείο, καθώς και η διάδοση του διεθνούς χαρακτήρα της ποίησης του Αλεξανδρινού ποιητή, ύστερα από την ψηφιοποίηση και εκ νέου τεκμηρίωσή του. Όπως ακριβώς συνέβη με το Αρχείο Καβάφη, απώτερος σκοπός του έργου στην Οικία Καβάφη είναι η ανοιχτή πρόσβαση όλων σε αυτήν,με την υποστήριξη του Ιδρύματος Ωνάση.
Συνέχεια →

Από το 1931, οπότε και μεταβαίνει στην Αθήνα προκειμένου να εκπληρώσει τη στρατιωτική του θητεία, θα εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα και θα αρχίσει την πάλη του, σε μια πνευματική περιπέτεια ανάλογη με του Σολωμού, για να καθυποτάξει την ελληνική γλώσσα, μια γλώσσα “κατ’ εξοχήν πλατωνική”, καθώς όπως έλεγε “η πατρίδα του ποιητή είναι η γλώσσα […] οφείλει να επιστρέψει στην πατρίδα για ν’ αποδώσει στο έργο το ύφος που του αρμόζει, κείνη τη γραμμή που αποκαλύπτει «αλήθεια» τον πρόσκαιρο κόπο του ανθρώπου. Ήθος του ποιητή είναι η γλώσσα ˙ αυτή εμπεριέχει το έθνος (που για μας αντιπροσωπεύει ό,τι «η Πατρίδα κ’ η Πίστις» για το Σολωμό), και στο έθνος τόσο ο ποιητής όσο ο πολίτης πιστεύουνε”. Συνέχεια →

Η Σικελιανή ποίηση εντάσσεται στο ευρύτερο Νιτσεϊκό σύμπαν της φιλοσοφικής αναζήτησης του αυθεντικού νοήματος του Ανθρωπισμού και του Υπερανθρώπου. Και χαρακτηρίζεται από οραματικό λυρισμό, υψιπετή έξαρση και μυστικισμό, ηρωική αυτοκατάφαση, ρομαντική μεταρσίωση του ατέρμονου πόθου για μια ανώτερη τάξη πραγμάτων, … Συνέχεια →

Κάποια στιγμή μια σφαίρα του τρυπά τα δυο του μάγουλα σπάζοντάς του και αρκετά δόντια. Και ενώ αιμόφυρτος μεταφέρεται στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που λειτουργούσε το προσωρινό νοσοκομείο για να του παρασχεθούν οι όποιες βοήθειες, μια άλλη σφαίρα τον βρίσκει στο στόμα. Κείνη την ώρα έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, ο Αλέξανδρος Ρώμας. «Σε συγχαίρω απ’ την καρδιά μου», του είπε και κείνος επιστρατεύοντας τις στερνές του δυνάμεις στάθηκε όρθιος και έπιασε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε στο λαιμό του πάγωνε και του δυσκόλευε την αναπνοή. Μη μπορώντας να μιλήσει με νοήματα τους ζήτησε χαρτί για να γράψει, αλλά δεν πρόφτασε… Ο παπά Φώτης  του κλείνει τα μάτια και ο μόνος παρών εκείνη τη στιγμή στρατιωτικός, ο Πιπίνος Γαριβάλδης στέκεται προσοχή και τον χαιρετάει, ενώ οι άλλοι  που βρίσκονται εκεί σταυροκοπιούνται… ο Μαβίλης είναι πλέον νεκρός στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής ξαπλωμένος σκεπασμένος με τον ματωμένο μανδύα του… Έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα έχοντας κερδίσει τρία αθάνατα δώρα: Ένδοξο θάνατο, αθανασία και ελευθερία. Όπως επιθυμούσε… Συνέχεια →

Ο Ανδρέας Κάλβος θεωρείται ο ποιητής της ελληνικής επανάστασης. Οι Είκοσι Ωδές είναι η μοναδική του προσφορά στη νεοελληνική ποίηση. Είναι εμπνευσμένες κυρίως από το προεπαναστατικό κλίμα της χώρας, όπως εκείνος το εισέπραττε και το ζούσε στην Ευρώπη. Το 1824 τυπώνει στη Γενεύη τη «Λύρα», δέκα πατριωτικές ωδές. Το 1826 στο Παρίσι τυπώνει άλλες δέκα, «τα Λυρικά». Η πρώτη ωδή, «Ο Φιλόπατρις», είναι ένας ύμνος στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ζάκυνθο. Η Τρίτη, «Εις Θάνατον», είναι μια συγκινητική αναπόληση της μητέρας του. ‘Όλες οι άλλες αναφέρονται στο μεγάλο γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης. Συνέχεια →