Category Archives: ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Η Σικελιανή ποίηση εντάσσεται στο ευρύτερο Νιτσεϊκό σύμπαν της φιλοσοφικής αναζήτησης του αυθεντικού νοήματος του Ανθρωπισμού και του Υπερανθρώπου. Και χαρακτηρίζεται από οραματικό λυρισμό, υψιπετή έξαρση και μυστικισμό, ηρωική αυτοκατάφαση, ρομαντική μεταρσίωση του ατέρμονου πόθου για μια ανώτερη τάξη πραγμάτων, … Συνέχεια →

Κάποια στιγμή μια σφαίρα του τρυπά τα δυο του μάγουλα σπάζοντάς του και αρκετά δόντια. Και ενώ αιμόφυρτος μεταφέρεται στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που λειτουργούσε το προσωρινό νοσοκομείο για να του παρασχεθούν οι όποιες βοήθειες, μια άλλη σφαίρα τον βρίσκει στο στόμα. Κείνη την ώρα έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, ο Αλέξανδρος Ρώμας. «Σε συγχαίρω απ’ την καρδιά μου», του είπε και κείνος επιστρατεύοντας τις στερνές του δυνάμεις στάθηκε όρθιος και έπιασε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε στο λαιμό του πάγωνε και του δυσκόλευε την αναπνοή. Μη μπορώντας να μιλήσει με νοήματα τους ζήτησε χαρτί για να γράψει, αλλά δεν πρόφτασε… Ο παπά Φώτης  του κλείνει τα μάτια και ο μόνος παρών εκείνη τη στιγμή στρατιωτικός, ο Πιπίνος Γαριβάλδης στέκεται προσοχή και τον χαιρετάει, ενώ οι άλλοι  που βρίσκονται εκεί σταυροκοπιούνται… ο Μαβίλης είναι πλέον νεκρός στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής ξαπλωμένος σκεπασμένος με τον ματωμένο μανδύα του… Έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα έχοντας κερδίσει τρία αθάνατα δώρα: Ένδοξο θάνατο, αθανασία και ελευθερία. Όπως επιθυμούσε… Συνέχεια →

Ο Ανδρέας Κάλβος θεωρείται ο ποιητής της ελληνικής επανάστασης. Οι Είκοσι Ωδές είναι η μοναδική του προσφορά στη νεοελληνική ποίηση. Είναι εμπνευσμένες κυρίως από το προεπαναστατικό κλίμα της χώρας, όπως εκείνος το εισέπραττε και το ζούσε στην Ευρώπη. Το 1824 τυπώνει στη Γενεύη τη «Λύρα», δέκα πατριωτικές ωδές. Το 1826 στο Παρίσι τυπώνει άλλες δέκα, «τα Λυρικά». Η πρώτη ωδή, «Ο Φιλόπατρις», είναι ένας ύμνος στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ζάκυνθο. Η Τρίτη, «Εις Θάνατον», είναι μια συγκινητική αναπόληση της μητέρας του. ‘Όλες οι άλλες αναφέρονται στο μεγάλο γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης. Συνέχεια →

Καί μέ τή διαφορά ἀκόμη ὅτι, ἐκτός ἀπό ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις, ἡ ἡγετική μας τάξη, στό κεφάλαιο τῆς ἑλληνικῆς παιδείας, ἔχει μαῦρα μεσάνυχτα! Κοιτάξετε μέ προσοχή τά ἔντυπα πού εκδίδει ἡ ἴδια, ἤ πού προτιμᾶ νά διαβάζει, τά διαμερίσματα ὅπου κατοικεῖ, τίς διασκεδάσεις πού κάνει, τή στάση της ἀπέναντι στή ζωή. Οὔτε μιά σταγόνα γνησιότητας! Πῶς θέλετε, λοιπόν, ν᾿ἀναθρέψει σωστά τή νέα γενιά; Ἀπό τά πρῶτα διαβάσματα πού θά κάνει ἕνα παιδί ὥς τά διάφορα στοιχεῖα πού θά συναντήσει στό καθημερινό του περιβάλλον, καί πού θά διαμορφώσουν τό γοῦστο του, μιά συνεχής καί άδιάκοπη πλαστογραφία καί τίποτε ἄλλο! Θά μοῦ πεῖτε: εἶσαι λογοτέχνης, καλαμαράς, καί βλέπεις τά πράγματα ἀπό τή μεριά πού σέ πονᾶνε. Ὄχι, καθόλου! Καί νά μοῦ έπιτρέψετε νά ἐπιμείνω. Ὅλα τά ἄλλα κακά πού θά μποροῦσα νά καταγγείλω –ἡ ἔλλειψη οὐσιαστικῆς ἀποκεντρώσεως καί αὐτοδιοικήσεως, ἡ ἔλλειψη προγραμματισμοῦ γιά τήν πλουτοπαραγωγική ἀνάπτυξη τῆς χώρας, ἀκόμη καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἀσκεῖται ἡ ἐξωτερική μας πολιτική– εἶναι ζητήματα βαθύτερης ἑλληνικῆς παιδείας! Συνέχεια →

Τα έργα του Πινδάρου έχουν χωριστεί σε 17 βιβλία από Αλεξανδρινούς συγγραφείς: ύμνοι, παιάνες, δύο βιβλία διθυράμβων, δύο βιβλία προσοδίων (επαγγελματικά τραγούδια), τρία βιβλία παρθενικά (παρθενικά τραγούδια), δύο βιβλία υπορχημάτων (τραγούδια χορού), εγκώμια (τραγούδια επαίνου) θρήνοι και τέλος, τέσσερα βιβλία επινικίων (τραγούδια νίκης). Από αυτά τα μόνα που διασώθηκαν άθικτα είναι 44 τραγούδια της χορωδιακής νίκης που συντίθεντο για τους Πανελλήνιους αγώνες τα οποία θεωρούνται από πολλούς ως αριστουργήματα. Αποσπάσματα των άλλων βιβλίων επιβιώνουν μόνο σε θραύσματα και μέσα από αναφορές άλλων συγγραφέων. Συνέχεια →

Όπως όμως γράφει εύστοχα ο Σ. Παύλου: «Με βάση αυτή την περιγραφή 100 ζωγράφοι θα δώσουν 100 διαφορετικές μορφές». Ψάχνοντας και στα αγγλικά στο διαδίκτυο, βρήκαμε στο RUTH’S BLOG ένα άρθρο που υπογράφεται από την Gill Chatfield με ημερομηνία 26 Ιουνίου 2014 και τίτλο «ANDREAS KALVOS». Στο άρθρο αυτό υπάρχει φωτογραφία της Charlot Kalvos και η πλάκα που βρίσκεται στο μουσείο του Louth. Αναγράφεται σ’ αυτή ότι τα οστά του Κάλβου και της Σαρλότ μεταφέρθηκαν στη χώρα μας και πάνω της είναι γραμμένα τα ακόλουθα λόγια του μεγάλου μας ποιητή: «ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΥΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΩΜΕΘΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ». Στο άρθρο γίνεται αναφορά στη ζωή και το έργο του Κάλβου και αφού αναφέρεται ότι η φωτογραφία της Σαρλότ τραβήχτηκε μεταξύ 1865-1870 συνεχίζει: «Βοηθήστε μας να βρούμε τον Ανδρέα Κάλβο!». Συνέχεια →

Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 15 Μαρτίου του 1884, από πατέρα Κεφαλονίτη και μητέρα Ηπειρώτισσα. Από μικρός έγραφε υπέροχους στίχους. Ο γάμος του με την Εύα Πάλμερ έδωσε μια μεγάλη ώθηση στην ζωή και στην καριέρα του, γιατί εκείνη υπήρξε η αγαπημένη του μούσα, που μοιραζόταν μαζί της όλα τα όνειρα και τις ανησυχίες του. Λόγω της αγάπης τους για την Ελληνική φύση, μένουν κατά καιρούς σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Συνέχεια →

Συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών πού ανανέωσαν την Ελληνική ποίηση την δεκαετία του 1880. Εργάσθηκε ως γραφέας στο Υπουργείο Παιδείας, υπογραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών και γραμματέας της Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ υπήρξε επίσης ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων. Πέθανε στην Αθήνα το 1924. Ο Πολέμης μας φέρνει στο νου ιστορικές στιγμές της Ελλάδας μας και τρυφερές αναμνήσεις της σχολικής ηλικίας. Συνέχεια →

Και η ελληνική γλώσσα; Οι λέξεις, ο ήχος και η μακραίωνη επιβίωση των ελληνικών; Ο Ελύτης δεν είναι επιστήμονας και γλωσσολόγος ή μελετητής. Βλέπει τα φαινόμενα και τα καταγράφει ως ποιητής και η οπτική του έχει για άλλη μια φορά να κάνει με το θάμβος και με το θαύμα. Η γλώσσα αποκαλύπτει το μυστήριο της γέννησης των πραγμάτων, το ξαφνικό αγκάλιασμα της ψυχής μας με τη δύναμη και το βάθος υποβολής του φθόγγων – από εδώ αντλεί η γλώσσα το ήθος και την ηθική της, από εδώ ανασύρει και τη μεγάλη χρονική της διάρκεια. Γιατί η γλώσσα είναι μεταξύ άλλων ή είναι πρωτίστως ποίηση και επειδή η ελληνική ποίηση, από τη Σαπφώ και τον Όμηρο μέχρι και τις ημέρες μας, έχει καταφέρει να διατηρήσει στο ακέραιο, αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, τόσο το μέταλλο όσο και το μέγεθος της φωνής της. Συνέχεια →