Category Archives: ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Τα έργα του Πινδάρου έχουν χωριστεί σε 17 βιβλία από Αλεξανδρινούς συγγραφείς: ύμνοι, παιάνες, δύο βιβλία διθυράμβων, δύο βιβλία προσοδίων (επαγγελματικά τραγούδια), τρία βιβλία παρθενικά (παρθενικά τραγούδια), δύο βιβλία υπορχημάτων (τραγούδια χορού), εγκώμια (τραγούδια επαίνου) θρήνοι και τέλος, τέσσερα βιβλία επινικίων (τραγούδια νίκης). Από αυτά τα μόνα που διασώθηκαν άθικτα είναι 44 τραγούδια της χορωδιακής νίκης που συντίθεντο για τους Πανελλήνιους αγώνες τα οποία θεωρούνται από πολλούς ως αριστουργήματα. Αποσπάσματα των άλλων βιβλίων επιβιώνουν μόνο σε θραύσματα και μέσα από αναφορές άλλων συγγραφέων. Συνέχεια →

Όπως όμως γράφει εύστοχα ο Σ. Παύλου: «Με βάση αυτή την περιγραφή 100 ζωγράφοι θα δώσουν 100 διαφορετικές μορφές». Ψάχνοντας και στα αγγλικά στο διαδίκτυο, βρήκαμε στο RUTH’S BLOG ένα άρθρο που υπογράφεται από την Gill Chatfield με ημερομηνία 26 Ιουνίου 2014 και τίτλο «ANDREAS KALVOS». Στο άρθρο αυτό υπάρχει φωτογραφία της Charlot Kalvos και η πλάκα που βρίσκεται στο μουσείο του Louth. Αναγράφεται σ’ αυτή ότι τα οστά του Κάλβου και της Σαρλότ μεταφέρθηκαν στη χώρα μας και πάνω της είναι γραμμένα τα ακόλουθα λόγια του μεγάλου μας ποιητή: «ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΥΣ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΩΜΕΘΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ». Στο άρθρο γίνεται αναφορά στη ζωή και το έργο του Κάλβου και αφού αναφέρεται ότι η φωτογραφία της Σαρλότ τραβήχτηκε μεταξύ 1865-1870 συνεχίζει: «Βοηθήστε μας να βρούμε τον Ανδρέα Κάλβο!». Συνέχεια →

Γεννήθηκε στη Λευκάδα στις 15 Μαρτίου του 1884, από πατέρα Κεφαλονίτη και μητέρα Ηπειρώτισσα. Από μικρός έγραφε υπέροχους στίχους. Ο γάμος του με την Εύα Πάλμερ έδωσε μια μεγάλη ώθηση στην ζωή και στην καριέρα του, γιατί εκείνη υπήρξε η αγαπημένη του μούσα, που μοιραζόταν μαζί της όλα τα όνειρα και τις ανησυχίες του. Λόγω της αγάπης τους για την Ελληνική φύση, μένουν κατά καιρούς σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Συνέχεια →

Συγκαταλέγεται μεταξύ αυτών πού ανανέωσαν την Ελληνική ποίηση την δεκαετία του 1880. Εργάσθηκε ως γραφέας στο Υπουργείο Παιδείας, υπογραμματέας του Πανεπιστημίου Αθηνών και γραμματέας της Σχολής Καλών Τεχνών, ενώ υπήρξε επίσης ιδρυτής και πρώτος πρόεδρος της Εταιρίας Θεατρικών Συγγραφέων. Πέθανε στην Αθήνα το 1924. Ο Πολέμης μας φέρνει στο νου ιστορικές στιγμές της Ελλάδας μας και τρυφερές αναμνήσεις της σχολικής ηλικίας. Συνέχεια →

Και η ελληνική γλώσσα; Οι λέξεις, ο ήχος και η μακραίωνη επιβίωση των ελληνικών; Ο Ελύτης δεν είναι επιστήμονας και γλωσσολόγος ή μελετητής. Βλέπει τα φαινόμενα και τα καταγράφει ως ποιητής και η οπτική του έχει για άλλη μια φορά να κάνει με το θάμβος και με το θαύμα. Η γλώσσα αποκαλύπτει το μυστήριο της γέννησης των πραγμάτων, το ξαφνικό αγκάλιασμα της ψυχής μας με τη δύναμη και το βάθος υποβολής του φθόγγων – από εδώ αντλεί η γλώσσα το ήθος και την ηθική της, από εδώ ανασύρει και τη μεγάλη χρονική της διάρκεια. Γιατί η γλώσσα είναι μεταξύ άλλων ή είναι πρωτίστως ποίηση και επειδή η ελληνική ποίηση, από τη Σαπφώ και τον Όμηρο μέχρι και τις ημέρες μας, έχει καταφέρει να διατηρήσει στο ακέραιο, αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο κάθε φορά, τόσο το μέταλλο όσο και το μέγεθος της φωνής της. Συνέχεια →

Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα των Αθηνών «Σκριπ» στην πρώτη σελίδα ο συνάδελφός του ποιητής Σωτήρης Σκίππης έγραφε γι’ αυτόν υπό τον τίτλο: Ο ΩΡΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ «…η μοίρα που τον εμοίρανε να είναι εκλεκτός και ευγενικός του ετοίμασε τον ωραιότερον και ενδοξότερον των θανάτων. Σιωπηλός, μετριόφρων και πρόθυμος εβάδισεν προς αυτόν. Τον ανεζήτησε ματαίως και άλλοτε εις τας επαναστάσεις της Κρήτης όπου επολέμησεν ακάλεστος καθώς και εις την ιδίαν την Ήπειρον. Δεν είχε όμως έλθει η στιγμή. Έπρεπε να μας παρουσιασθεί ακόμη και ως πληρεξούσιος εις την Διπλήν Βουλήν και να τον θαυμάσωμεν  και ως ρήτορα. Έπρεπε να τον γνωρίσωμεν και να τον αγαπήσωμεν. Διότι δεν υπάρχει κανείς ο οποίος τον εγνώρισε χωρίς να τον αγαπήση. Ήτο τόσον αριστοκράτης και τόσον  άξιος της πλέον αυθορμήτου αγάπης. Συνέχεια →

Ο ίαμβος ήταν είδος ποιητικού μέτρου από ιαμβικούς στίχους (∪ – ∪ – ∪ – κ.λπ.) ιδιαίτερα δημοφιλές στα νησιά του Αιγαίου από τον 7ο αιώνα π.Χ. Τα ιαμβικά ποιήματα ήσαν προσωπικά και μπορούσαν να είναι τραγούδια αγάπης και τραγούδια μίσους. Αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος ήταν ο Ιππώναξ, ο οποίος φαίνεται να αποτελεί πρότυπο για τον Ηρώδα. Τα ιαμβικά ποιήματα του Ιππώνακτα ενέπνευσαν τόσο το μέτρο όσο και την διάλεκτο (Ιωνική) αρκετών διαδόχων, αλλά ο Ηρώδας δεν κατάφερε να την τελειοποιήσει. Κατά την Ελληνιστική εποχή, πριν τον Ηρώδα, οι μιμίαμβοι, χρησιμοποιήθηκαν κυρίως από τον Θεόκριτο. Συνέχεια →

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,
κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης. Συνέχεια →

Πρέπει να την αγαπούσε την Αθήνα ο Γεώργιος Σουρής. Δύσκολα σατιρίζεις κάτι τόσο εύστοχα, τόσο ανηλεώς, τόσο απολαυστικά αν δεν το αγαπάς. Όπως την αγαπάμε κι εμείς, με όλα τα στραβά και τα ανάποδά της, που δεν έχουν αλλάξει και πολύ στα 150 περίπου χρόνια που έχουν μεσολαβήσει. Γι’ αυτό απολαμβάνουμε να διαβάζουμε ξανά και ξανά τα σπαρταριστά στιχάκια του.
Συνέχεια →