Category Archives: ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Το έργο του Οδυσσέα Ελύτη, ποίηση και πεζά, τα εικαστικά του έργα, οι πολλές μελοποιήσεις, οι ακόμη περισσότερες μεταφράσεις, αλλά και οι οικουμενικής σημασίας αξίες που προβάλλονται μέσα από τα κείμενά του, καθιστούν επιτακτική την συστηματική προβολή, αλλά και την σωστή διαφύλαξη ενός σημαντικού μέρους του προσωπικού του αρχείου. Συνέχεια →

Το κίνημα του νεορομαντισμού – νεοσυμβολισμού στο οποίο ανήκει η Μαρία Πολυδούρη χαρακτηρίζεται από χαμηλών τόνων ποίηση, απαισιοδοξία, θρήνο για την απώλεια, αίσθηση του αδιέξοδου, του ανικανοποίητου και της παρακμής. Ποιήματά της έχουν μελοποιηθεί. Η λυρικότητα και η ευαισθησία αλλά και η πικρία κι η απογοήτευση κυριαρχούν στη γραφή της. Ο έρωτας κι ο θάνατος την κατακλύζουν σαν δυο στοιχεία άρρηκτα δεμένα. Τα ποιήματα της είναι γεμάτα από συναίσθημα, συγκίνηση, σαρκασμό, όπως κι η ζωή της.
Συνέχεια →

Στα γραπτά του ζωντανεύει ο κόσμος του χωριού και της στάνης,του βουνού και του κάμπου, η ομορφιά της Εθνικής μας παράδοσης! Γράφει για την ξενιτιά, τον θάνατο, την ζωή, την Ελλάδα, υμνεί και εξυψώνει την λαϊκή μας παράδοση, με περίσια χάρη κι επική μεγαλοπρέπεια. Μέσα στην ποίησή του είναι διάχυτη η νοσταλγία κι ο πόνος του, για το χωριό, το βουνό, τον κάμπο και τις ρεματιές, όντας εξόριστος, αλλά και το σκοτεινό προαίσθημα, πως λόγω της αρρώστιας που τον κατέτρωγε, θα έφευγε νωρίς από την ζωή. Μόνο κι άρρωστο, χωρίς βοήθεια, αλλά με πίστη και ζήλο, το νεαρό κι άπραγο χωριατόπουλο, έφερε στην μεγάλη Αθήνα τις ποιμενικές του αναμνήσεις και το γάργαρο δροσερό νερό της πηγής του χωριού του, ξυπνώντας την πατριωτική φλόγα και ζωντανεύοντας την ομορφιά της ζωής στην Ελληνική ύπαιθρο μέσα από τα γραφόμενά του, πετυχαίνει να κερδίσει με την πένα του μια ιδιαίτερη θέση στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας. Συνέχεια →

Το 1940 ο Ελύτης, κατατάσσεται ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου Α’ Σώματος Στρατού και πολεμάει ενάντια στους εχθρούς της χώρας. Η προσβολή του ωστόσο από κοιλιακό τύφο θα τον απομακρύνει από τα πεδία μαχών και θα του επιτρέψει να πολεμήσει με την πένα του, γράφοντας και ένα από τα αριστουργήματά του το «Άσμα Ηρωϊκό και Πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Συνέχεια →

Βαθειά ΕΛΛΗΝΑΣ. Κάλπαζε η φαντασία του. Ήταν μπροστά από την εποχή του, με τα μάτια στραμμένα στις Ελληνικές του ρίζες και στον Ελληνικό πολιτισμό. Ένιωθε να τον κυριαρχούν οι γενετικές καταβολές τής αρχαίας, αλλά και της νεώτερης Ελλάδας. Η ψυχή του ήταν γνήσια Ελληνική, και φλεγόταν από αγάπη για τον τόπο του. Δύναμή του, οι ρίζες του!!! Η ποίησή του κουβαλά στα φτερά της το μεγαλείο του Ελληνισμού. Ποιητής Ελληνολάτρης ονειροπόλος συνεχιστής μιας ιστορίας αιώνων. Συνέχεια →

Τί γλυκιά που ήταν αυτή η γης απ’ την καλοσύνη και το φως το ελληνικό
που ανθούσε για χιλιάδες χρόνια εκεί!
Για δες, ακόμα και εκατό χρόνια μετά, δεν έχει χάσει
απ’ τη γλυκύτητά της, την ευγένεια, την καλοσύνη!
Μας περιμένει… Και δεν το ξεχνάμε…
Τα ηλιοτρόπια της καρδιάς μας δε θ’ αργήσουν να φέρουν το χαμένο φως να το πιούμε! Συνέχεια →

Αυτός ήταν ο Λορέντζος Μαβίλης! Μια μορφή ξεχασμένη από τους πολλούς στο πέρασμα του χρόνου,  ζει μέσα στις καρδιές των αγνών Ελλήνων και φωτίζει με την θυσία του το δύσβατο μονοπάτι των  ιδανικών και των οραμάτων τους! Συνέχεια →

Στις 2 Απριλίου 1883 βγάζει το πρώτο φύλλο του Ρωμηού, που κυκλοφορεί για σχεδόν 37 ολόκληρα χρόνια. Η απόρριψή του μετά πολλών επαίνων απ’ το Πανεπιστήμιο τον έκαμε ν’ αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στη σάτιρα. Ο Σουρής αγαπήθηκε απ’ όλους ακόμη κι απ’ όσους σατίριζε κι αναγνωρίστηκε ως ο πρώτος κορυφαίος νεοέλληνας σατιρικός ποιητής. Το 1908, προτάθηκε για το Νόμπελ και το 1911 τιμήθηκε με τον Χρυσούν Σταυρό Του Σωτήρος. Συνέχεια →

Η Κόριννα έγραψε χορική λυρική ποίηση για πανηγύρεις στη βοιωτική διάλεκτο, δίνοντας έμφαση σε τοπικούς μύθους. Επιπλέον έγραψε ποιήματα εμπνευσμένα από βοιωτικούς μύθους (Μινύαι, Κορωνίδες), συνέθεσε ακόμη και ένα ποίημα για την ιστορία των «Επτά επί Θήβας», ένα για τον Ιόλαο, φίλο του Ηρακλή, και ένα για το μουσικό αγώνα ανάμεσα σε δύο βουνά (Ελικώνα και Κιθαιρώνα). Συνέχεια →