Category Archives: ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

«Ναι, το βλέπω πως η Ευρώπη ενώνεται, πως τα έθνη και οι φυλές ζυγώνουν η μία την άλλη. Αλλά εγώ είμαι ένας και εγώ θα ακουμπήσω επάνω στους γύρω μου ανθρώπους. Και αυτοί είναι οι Έλληνες». Συνέχεια →

Η σορός του κινδύνευσε να μην ταφεί, αλλά οι αντιδράσεις Κρητικών και η παρουσία του τότε υπουργού Παιδείας Αχιλλέα Γεροκοστόπουλου έπεισε τον Αρχιεπίσκοπο Θεόκλητο να στείλει έναν ιερέα για να γίνει κανονικά η ταφή. Συνέχεια →

Πρόκειται κατά κάποιον τρόπο για έναν χώρο µνήµης και προσκυνήµατος για τον µεγάλο και πολυπράγµονα Έλληνα στοχαστή, που µε τον τρόπο ζωής και σκέψης του, αλλά και µέσα από το πλούσιο και ανεκτίµητης αξίας έργο του, αποτελεί έµπνευση για πολλούς. Το µουσείο λειτουργεί από το 1983, ενώ διαθέτει ένα πλούσιο, σπάνιο και µεγάλης αξίας υλικό. Η ίδρυσή του οφείλεται στον σκηνογράφο και ενδυµατολόγο Γιώργο Ανεµογιάννη, ενώ σηµαντική ήταν και η προσφορά της Ελένης Καζαντζάκη, δεύτερης συζύγου του Νίκου Καζαντζάκη. Συνέχεια →

Όπως όλοι οι σπουδαίοι συγγραφείς, έτσι και ο Καζαντζάκης δημιουργεί έναν δικό του κόσμο και με αυτό τον τρόπο ξεφεύγει από τα στενά περιθώρια της εποχής του και καταφέρνει να μένει πάντα διαχρονικός. Συνέχεια →

«Φιλολογικά μιλώντας, δεν έχουμε κάποιο ανέκδοτο έργο του Παπαδιαμάντη. Αλλά το να έχεις μπροστά σου αυτά τα χαρτάκια, στα οποία έγραφε ο Παπαδιαμάντης, σε κάνει να νιώθεις πραγματικά μεγάλη συγκίνηση. Το μόνο που θα εκδώσουμε είναι το διήγημα “Ο αυτοκτόνος”, το οποίο έχει μεν εκδοθεί ήδη, αλλά επειδή έχουν μείνει περίπου δέκα λέξεις του που ήταν αδύνατον να διαβαστούν, καθώς ήταν εξαιρετικά δυσανάγνωστες, ανέλαβε η φιλόλογος Λαμπρινή Τριανταφυλλοπούλου να το παρουσιάσει σε νέα έκδοση, με την ελπίδα ότι με το σκαναρισμένο χειρόγραφο στα χέρια της θα μπορέσει να διαβάσει και τις λέξεις αυτές».
Συνέχεια →

Η δική μας η τωρινή Ελλάδα θέλει σύνορα εκεί που τελειώνει η Ελληνική φυλή. Για να φτειαστεί η Ελλάδα αυτή, χρειάζεται να δουλέψουμε. Η ελευτεριά δεν πέφτει από τον ουρανό σαν το μ ά ν α. Τι, περιμένουμε; Από τ ώ ρ α πρέπει ναρχίσουμε να δουλεύουμε, δούλοι κ’ ελεύτεροι, για να ενωθεί η φυλή μας σ’ έ ν α κράτος. Μα και οι νόμοι και τα συστήματα, που μας φόρτωσαν εμάς τους Ελλαδίτες, οι πρώτοι και κατοπινοί μας νομοθέτες ― νομοθέτες θεότυφλοι, ― είναι στραβά κι ανάποδα. Σύντριψαν την αυτοδιοίκηση, που ύπαρχε χιλιάδες χρόνια, και μας έντυσαν με ρούχα που δε μας έρχονται. Για, ας ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε. Όταν ήρθαν και μας πλάκωσαν οι βαυαρέζικοι κι άλλοι νόμοι, τι είχαμε; Είχαμε, κοινότητες και τοπική αυτοδιοίκηση. Ας δοκιμάσουμε, τώρα που ανοίξαμε τα μάτια μας, να ξαναφτειάσουμε κείνο, που έτσι αστόχαστα κλωτσοπατήσαμε τότε. Ας αφήσουμε να ξαναφυτρώσουν μονάχες τους οι κοινότητες….» Συνέχεια →

Ο Ηλίας Βενέζης έβγαινε από μια ταλαιπωρημένη ζωή και από νέος είχε μια τεράστια πείρα, που τον έμαθε, πόσο σημαντικό πράγμα είναι η ζωή και τι ασήμαντο περιστατικό είναι για τον άνθρωπο ο θάνατος. Όπως και οι άλλοι πεζογράφοι της γενιάς του ’30 έτσι και ο Βενέζης αντλούσε το υλικό του από γεγονότα μείζονος ιστορικής σημασίας. Οι πεζογράφοι της γενιάς αυτής αποκάλυψαν τον κόσμο της ιστορίας, όπως οι ίδιοι τον βίωσαν, περνώντας έτσι πρώτα από το στοιχείο του ρεαλισμού και φτάνοντας έπειτα, με την περίτεχνη χρήση του λόγου, στο στοιχείο του λυρισμού. Συνέχεια →

Ο Δραγούμης ήτανε γνήσιος πατριώτης χωρίς όμως ολοκληρωτικές προκαταλήψεις. Ο Ελληνισμός δεν χάνεται σε στενά εθνικά έργα, θέλει έργα ανθρώπινα. Η Ελληνική ιδέα είναι πλατύτερη της Ελληνικής γης και υπερβαίνει τα καθαρώς εθνικά όρια του Ελληνισμού. Η ιδέα του Έθνους τονε συνεπαίρνει. Μαζί με τον εαυτό του είναι τα μοναδικά ζωντανά πράγματα για τον άνθρωπο που μονάχα μαζί τους υπάρχουν όλα τ’ άλλα. Η εθνική πίστη, η αγάπη προς το έθνος ξεπερνάει κάθε άλλο δυνατό προσωπικό συναίσθημα. Είναι μεγαλύτερη ακόμα και από την αγάπη προς την οικογένεια. Συνέχεια →

Το 1912 τον βρίσκουμε να φοιτά στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, εργαζόμενος συγχρόνως ως δημοσιογράφος. Το Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς διακόπτει τις σπουδές του και κατατάσσεται ως εθελοντής στο στρατό. Λαμβάνει μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους, τραυματίζεται στη μάχη του Κιλκίς το 1913 και επιστρέφει στην Αθήνα. Η Λέσβος είναι ήδη απελευθερωμένη από τον τουρκικό ζυγό και ο Μυριβήλης αποφασίζει να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, όπου εργάζεται ως δημοσιογράφος. Το 1915 κυκλοφορεί το πρώτο βιβλίο του, τη συλλογή διηγημάτων «Κόκκινες Ιστορίες». Συνέχεια →