Category Archives: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Η σπουδαιότητα τής ανακοίνωσης τού Βέντρις το 1952 όταν ανάφερε (ότι λύθηκε επιτέλους το μυστήριο των πινακίδων τής Γραμμικής Β΄) ήταν ιδιαίτερα σημαντική, αφού άλλαξε τα δεδομένα της ελληνικής ιστορίας και του ελληνικού πολιτισμού, καθώς η γραπτή του παράδοση μεταφερόταν επτά αιώνες νωρίτερα (από τον 8ο αι. π.Χ. στον 15ο αιώνα π.Χ.). Συνέχεια →

Ακόμα αγνοεί ότι το όνομα της βασιλίδος των πόλεων είναι Κωνσταντινούπολις και όχι Ιστανμπούλ από το 330 μ.Χ. (το «μ.Χ.» σημαίνει «μετά Χριστόν». Ολα πρέπει να τα εξηγούμε με τους αγράμματους που μπλέξαμε…). Φοβάμαι ότι ο πρωθυπουργός χαράζει νέους δρόμους. Μάλλον σε λίγο θα έχουμε δύο νέες ομάδες. ΑΕΙ (Αθλητική Ενωση Ιστανμπούλ) και τον ΠΑΟΙ. Θα καταλάβατε ότι πρόκειται για την ΑΕΚ και τον ΠΑΟΚ. Συνέχεια →

Συναντάται με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και λέει το αμίμητο: «Παναγιότατε, καταρχάς να σας πω πόσο χάρηκα και πόσο συγκινήθηκα σήμερα που μου δόθηκε η ευκαιρία σήμερα, Κυριακή της Ορθοδοξίας, να βρεθώ μαζί σας στην κοίτη της Ορθοδοξίας, στο Φανάρι». Μπέρδεψε τη λέξη «κοίτη», το κοίλο τμήμα του εδάφους μέσα στο οποίο κυλάει το ποτάμι, ο χείμαρρος και το ρυάκι, με την «κοιτίδα», που είναι ο τόπος στον οποίο γεννήθηκε και όπου για πρώτη φορά καλλιεργήθηκε και αναπτύχθηκε κάτι. Είναι, δε, τέτοια η ασχετοσύνη και του ιδίου αλλά και όσων επιμελούνται τα διαδικτυακά μέσα του, ώστε η ελληνικούρα αναρτήθηκε και στο twitter! Συνέχεια →

Και είχε η μάχη αυτή τα δικά της θύματα. Στην πρώτη γραμμή τους στυλοβάτες και φωτοδότες των ελληνικών γραμμάτων. Εκατοντάδες δάσκαλοι και ιερείς φυλακίστηκαν. Δεκάδες απ’ αυτούς πέθαναν στις φυλακές ή εκτελέστηκαν. Και γιατί; Ποιο ήταν το μεγάλο τους αμάρτημα; Ποια ήταν η προδοσία που έπρεπε να την πληρώσουν με την ίδια τους τη ζωή; Η μόνη τους «αμαρτία» και το μοναδικό τους «αδίκημα» ήταν η υπομονή και η επιμονή να διδάξουν την ελληνική γλώσσα, να δείξουν το μεγαλείο της από γενιά σε γενιά, παρά τις δυσκολίες, τις παρακολουθήσεις και τις πιέσεις των μυστικών και κρατικών υπηρεσιών, παρά της έλλειψης του διδακτικού υλικού. Συνέχεια →

Η γλώσσα, λοιπόν, είναι αυθαίρετη και «ελεύθερη», για τους αποδομητές. Δεν μπορεί, επομένως, να είναι ελληνική ή νεοελληνική, γαλλική ή νεογαλλική, γιατί έτσι –σύμφωνα με την αποδομητική ανάγνωσή της– περιορίζεται η ελευθερία της. Εμποδίζεται η ελεύθερη ανάπτυξή της, καθώς συνδέεται με μια ουσία που έρχεται από παλιά και απ’ έξω κι έτσι την περιορίζει. Και ό,τι έρχεται από παλιά είναι παράδοση, η οποία φυλακίζει τη γλώσσα και δεν την εξελίσσει, άρα η παράδοση είναι ακίνητη, σύμφωνα με τη σκέψη αυτή. Και, στο πολιτικό πεδίο, δεν είναι μια «δημοκρατική» γλώσσα, αλλά μια γλώσσα εθνική (που την ταυτίζουν με τον εθνικισμό, σύμφωνα με τη θεωρία τους), η οποία εμποδίζει την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Συνέχεια →

Αὐτή ἡ «πατρίδα» στόν τόπο μας συνεχῶς λιγοστεύει. γλῶσσα πού χρησιμοποιοῦμε εἶναι ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό την ἑλληνική. Οἱ μισές λέξεις τῆς μοντέρνας νεολαίας εἶναι ξένες καί ὅ,τι πιό βάρβαρο καί βάναυσο παρήγαγε ἠχητικά καί νοηματικά ὃ τόπος μας. Οἱ ξένοι θεωροῦν τά παιδιά μας λόγῳ τῆς γνωστῆς προσλαλιᾶς, πού ὑποκατέστησε ὅλα τά φιλίας καί ἔχθρας σημαντικά, συνονόματα. Ποῦ νά βρεῖ μέσα σ᾽ αὐτά τά λεκτικά λύματα γλωσσικά στηρίγματα ἡ ἑλληνικότητά μας; Γλωσσικῶς ἔχουμε καταντήσει «λινοπάμπακοι». Συνέχεια →

Στην επιστολή αναφέρεται, μεταξύ άλλων: «Εξ επόψεως πρακτικής οιαδήποτε μετάφρασις του Ευαγγελίου εις γλώσσαν απλουστέραν, είναι όλως άσκοπος, άμα δε και αδύνατος. Άσκοπος διότι μετάφρασις οιαδήποτε δεν καθιστά το κείμενον εύληπτότερον, είτε εις χυδαίον μετενεχθή ιδίωμα είτε εις το καθαρεύον. Το Ευαγγέλιον δείται ερμηνείας κατ’ έννοιαν, ουχί μεταφράσεως κατ’ ιδίωμα. Εξ επόψεως ηθικής και θρησκευτικής εξεταζομένου του ζητήματος, αι σήμερον γινόμεναι μεταφράσεις καθιερούσιν ηθικήν και θρησκευτικήν αναρχίαν … Εξ εθνικής επόψεως κρίνων το πράγμα θεωρώ την εις την απλήν δήθεν γλώσσαν μετάφρασιν … ολεθριωτάτην εις τα εθνικά συμφέροντα. Αν ημείς οι Έλληνες κηρύξωμεν εις τον κόσμον, ότι ο λαός της Ελλάδος δεν εννοεί την γλώσσαν του Ευαγγελίου και έχει ανάγκην μεταφράσεως, πώς θα διαμαρτυρηθώμεν κατά της εν βλαχική, βουλγαρική και αλβανική μεταφράσει διαδόσεως του Ευαγγελίου μεταξύ των βλαχοφώνων και βουλγαροφώνων και αλβανοφώνων ορθοδόξων, πώς θα κωλύσωμεν την εκ της γλώσσης ταύτης μετάφρασιν πάντων των εκκλησιαστικών βιβλίων και την εισαγωγήν τοιαύτης γλώσσης εις την Εκκλησίαν αυτών;» Συνέχεια →

Για άλλους, τούτος ο πληθυντικός θεωρείται καθωσπρεπισμός και τονίζει μέσω της γλώσσας τις ήδη υπάρχουσες ανισότητες και διαφορές που υπάρχουν στις σχέσεις μας, καθώς μπορούμε να είμαστε ευγενικοί με πολλούς άλλους τρόπους είτε μέσα από τη γλώσσα είτε μέσα από τη στάση και το ύφος μας, ενώ σε άλλους ανθρώπους αρέσει να κρατούν τους τύπους, όπως και κάποια απόσταση με ορισμένα από τα πρόσωπα με τα οποία συνδιαλέγονται, ορίζοντας με αυτόν τον τρόπο το είδος των σχέσεων μεταξύ τους. Συνέχεια →