Category Archives: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

Γιατί ο λαός αυτός, που χαιρόταν τη γραπτή διατύπωση και τις σταθερές βάσεις που πρόσφερε σε ό­λους, ανακάλυψε εν τούτοις την ιδέα των άγραφων νόμων για ό­λα όσα υπήρχαν πέρα από τη δικαιοδοσία των νόμων. Οι άγραφοι αυτοί νόμοι είναι γνωστοί από το εγκώμιο του Σοφοκλή στην Αντιγόνη και στον Οιδίποδα Τύραννο. Επιβάλλουν, λόγου χάριν, το σεβασμό προς τους ικέτες και τους κήρυκες, την ταφή των νε­κρών και τη βοήθεια στους καταπιεζόμενους. Αντίθετα όμως με τους γραπτούς νόμους, το σημαντικό είναι ότι αυτοί οι νόμοι είναι παγκόσμιοι. Συχνά τους αποκαλούσαν «κοινούς νόμους των Ελλή­νων». Σε άλλα κείμενα υπάρχει η ιδέα ότι ισχύουν για όλους. Δια­βάζουμε γι’ αυτούς στον Ξενοφώντα ότι «εις κάθε τόπον δια τα ί­δια πράγματα τους παραδέχονται» και καλύτερα στον Ισοκράτη ότι είναι «ένας πατροπαράδοτος νόμος, που όλοι οι άνθρωποι τον τηρούν ανέκαθεν, γιατί νομίζουν, ότι δεν τον εθέσπισαν άνθρωποι παρά τον επέβαλε κάποια ανωτέρα δύναμις». Και ο Αριστο­τέλης προσδιορίζει ότι οι άγραφοι νόμοι αναγνωρίζονται από την κοινή αποδοχή. Συνέχεια →

Σε κάποια μικρή ορεινή πόλη της αρχαίας Ελλάδας, οι κάτοικοι αποφάσισαν να κάνουν μια θυσία στο θεό Απόλλωνα. Όμως, μιας και το ιερό νερό που χρησιμοποιούσαν στις θυσίες τους, βρίσκονταν ανάμεσα σε δύσβατα φαράγγια, έπρεπε να στείλουν κάποιον για να το φέρει. Ψάχνοντας κάποιον πρόθυμο να αναλάβει την αποστολή, συνάντησαν έναν κόρακα, ο οποίος προθυμοποιήθηκε να αναλάβει την αποστολή. Συνέχεια →

Δεν μπορεί να λέμε ωραία λόγια και παραμύθια στον κόσμο. Κανονική βλάχικη γλώσσα με την έννοια «του συστήματος που κατασκευάζει τις σημασίες σε πραγματικές περιστάσεις επικοινωνίας, δημιουργώντας νοήματα σε συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτισμικές συνθήκες», δεν υπάρχει! Ας μη προσπαθούν κάποιοι να την δημιουργήσουν. Τα «βλάχικα» διατηρήθηκαν μόνο για ενδοσυνεννόηση και χρήση στον ιδιωτικό βίο και μεταδίδονταν στους νεότερους προφορικά γιατί οι Βλάχοι σαν Έλληνες ήταν δίγλωσσοι και χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά την ελληνική ως γραπτή γλώσσα για τις διοικητικές, εμπορικές, εκκλησιαστικές και εκπαιδευτικές τους ανάγκες.
Συνέχεια →

Λέξη της Ηπείρου και της Δυτικής Στερεάς περισσότερο, τα ειδίσματα είναι, σύμφωνα με διάφορα γλωσσάτια, αντικείμενα του σπιτιού, σκεύη, ρούχα. Ωστόσο, σε πολλές χρήσεις είναι ειδικώς κοσμήματα, τιμαλφή, ακόμα ειδικότερα, οι βέρες των αρραβώνων. Συνέχεια →

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η ελληνική γλώσσα μάς διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιος είναι ο σωστός τρόπος γραφής, ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Συνέχεια →

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Α215) περιγράφοντας το ήρωά της λέει: «πόδας ωκύς Αχιλλεύς…». Οι λόγιοι μας Ν. Καζαντζάκης και Ι. Κακριδής αποδίδουν τον ίδιο στίχο στη σημερινή μας γλώσσας ως εξής: «Τότε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος απηλογιά της δίνει». (Ωκύς=ταχύς, γοργός, γρήγορος). Η λέξη πους-ποδός και σήμερα πόδι υπάρχει στην Ελληνική γλώσσα από γεννησιμιού της. Το 19ο αιώνα όμως έρχονται οι… ινδοευρωπαίοι και λένε ότι η λέξη πους δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ Ελληνική, αλλά είναι… ακούστε καλά… ινδοευρωπαϊκή. Δηλαδή μάς λένε ότι το πόδι μόνο του προϋπήρχε πάνω από τα σύννεφα μεταξύ Ευρώπης και Ινδίας –πάνω στη στρατόσφαιρα– και με το… ευρυζωνικό σύστημα της εποχής οι Έλληνες τα «δανείστηκαν» και έτσι μπήκε στη γλώσσα μας. Συνέχεια →

Η κορύφωση της εθνικής αποδόμησης από τη Ν.Δ. θα ολοκληρωθεί με τη μετατροπή των Ελλήνων από ελεύθερο λαό ιδιοκτητών σε ένα φοβισμένο σύνολο ακτημόνων προλετάριων ενοικιαστών με την ουσιαστική δήμευση της περιουσίας μέσω του ΕΝΦΙΑ. Ταυτόχρονα, θα αμιλλώνται με τα άλλα πολιτικά κόμματα στο κοινό πολιτικό όραμα της μετατροπής της χώρας σε ένα απέραντο πτωχοκομείο και ευπειθές ευρωπαϊκό προτεκτοράτο-παρία. Συνέχεια →

Eκδηλώσεις για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας στις 9 Φεβρουαρίου θα πραγματοποιηθούν στις ελληνικές κοινότητες της Διασποράς, σε αλλοδαπά πανεπιστημιακά ιδρύματα με έδρες ελληνικών σπουδών και σε σχολές και άλλους φορείς εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας. Τον πρώτο λόγο θα έχουν οι συνεργαζόμενοι με τη Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού φορείς, με στόχο την ανάδειξη της ελληνικής γλώσσας. Συνέχεια →

Επίσης, σύμφωνα με τον Τάκη Νατσούλη, συγγραφέα και δημοσιογράφο, που συγκέντρωνε λαογραφικό υλικό, το οποίο μετέπειτα εξέδωσε σε βιβλία, η φράση προέρχεται από έναν αρχαίο συγγραφέα, ο οποίος φέρεται να είχε πει: «Του μεν ουν μηδ’ όλως το βράδιον αφικέσθαι άμεινον», φράση που μεταφράζεται: «Αν δεν μπορέσει κανείς να κάνει στον χρόνο που πρέπει τη δουλειά που του ανέθεσαν, είναι προτιμότερο να την κάνει έστω και αργότερα, παρά να μην την κάνει καθόλου» Συνέχεια →

Πέρα απ’ αυτά, η λειτουργικότητα, η αμεσότητα, η ποικιλία και ο λεξιλογικός πλούτος της νέας ελληνικής γλώσσας, όταν ήδη έχουν κατακτηθεί από τον μαθητή που εισέρχεται στο Λύκειο, είναι η καλύτερη βάση, το σταθερότερο εφαλτήριο για να επέλθει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, η εξοικείωση με την αρχαία μορφή και εκδοχή της γλώσσας. Συνέχεια →