Category Archives: Θράκη

Μία από αυτές είναι η «Μέρα της Μπάμπως» ή «Μπαμπώμερα» όπως ελληνικότατα την έλεγαν από παλιά, η μέρα δηλαδή της γιαγιάς, της μάμμης όπως την έλεγαν οι αρχαίοι, η οποία με τη σοφία και την πείρα της βοηθούσε τις έγκυες γυναίκες στη γέννα. Έτσι η γιαγιά από μάμμη έγινε μαμή και μια φορά το χρόνο, οι γυναίκες του χωριού της αποδίδουν τις τιμές που τις πρέπουν, τιμώντας έτσι και τις γονιμοποιές δυνάμεις της φύσης. Συνέχεια →

Το χωριό Στρύμη έγινε γνωστό κυρίως για τις συνήθειες που διατηρούν οι σημερινοί του κάτοικοι, οι οποίοι ήρθαν εδώ μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών από τα παράλια της Ανατολικής Ρωμυλίας, από τον Άγιο Βλάσιο, της Μεσημβρίας της περιοχής του Πύργου της Βουλγαρίας.

Η αρχαία Μεσημβρία ήταν αποικία των Μιλησίων, πόλη ελληνικότατη τόσο στους αρχαίους όσο και στους Βυζαντινούς χρόνους έως το 1924 όταν οι κάτοικοί της καθώς και των χωριών της περιοχής, γνήσιοι Έλληνες, ήρθαν εδώ πρόσφυγες, φέρνοντας μαζί τους τις φορεσιές, τα τραγούδια και τις συνήθειές τους τις πανάρχαιες.

Μία από αυτές είναι η «Μέρα της Μπάμπως» ή «Μπαμπώμερα» όπως ελληνικότατα την έλεγαν από παλιά, η μέρα δηλαδή της γιαγιάς, της μάμμης όπως την έλεγαν οι αρχαίοι, η οποία με τη σοφία και την πείρα της βοηθούσε τις έγκυες γυναίκες στη γέννα. Έτσι η γιαγιά από μάμμη έγινε μαμή και μια φορά το χρόνο, οι γυναίκες του χωριού της αποδίδουν τις τιμές που τις πρέπουν, τιμώντας έτσι και τις γονιμοποιές δυνάμεις της φύσης.

Έθιμο Θρακιώτικο και Ελληνικό πανάρχαιο, που συνεχίζεται και σήμερα από τους κατοίκους των χωριών που ήρθαν από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανατολική Θράκη. Αυτό είναι το γνωστό ως έθιμο της «Γυναικοκρατίας» που γίνεται και στη Μονοκκλησιά Σερρών, στη Νέα Κεσσάνη της Ξάνθης, στη Ξυλαγανή και στη Νέα Πέτρα της Ροδόπης. Στη περιοχή αυτή της Θράκης είχαν διατηρηθεί και άλλα έθιμα όπως τα Αναστενάρια, οι Καλόγεροι και ο Μπέης. Συνέχεια →

Η πρωτομηχανική καλλιέργεια και το συνάλλαγμα υπόσχονταν ευκαιρίες για διέξοδο από την ανέχεια και την εξαθλίωση. Τα χιλιογανωμένα κατσαρολικά και ο αργαλειός αράχνιασαν περιφρονημένα. Το ίδιο και τα γεωργικά, τα ποιμενικά και τα επαγγελματικά σύνεργα, τα πήλινα και τα χαλκώματα. Ένας κόσμος σε απόσυρση. Και μέσα σε όλα τούτα, ένας ξύλινος θησαυρός. Μου τον παρέδωσαν, τον κράτησα στα χέρια μου σεβαστικά. Οι εσοχές και οι εξοχές του με καθήλωσαν. Βάλθηκα με μανία να τον καθαρίσω. Βγήκαν οι λάσπες είκοσι ετών. Ξεπρόβαλαν τα ρόδα του και οι πατούρες. Συνέχεια →

Η διάλεξή του έχει τίτλο: «Τυριά και τυροκόμοι: από τις μυτζήθρες του Πολύφημου στα κασκαβάλια της Αίνου». Από το tu-ro της Γραμμικής Β΄ και τη μυθολογική στάνη του Κύκλωπα Πολύφημου, το νόστιμο αυτό ταξίδι θα μας οδηγήσει στα είδη του τυριού και τους τρόπους τυροκομίας κατά την ελληνική και ρωμαϊκή αρχαιότητα, θα περάσει στην γαλακτοκομική παραγωγή του Βυζαντίου για να καταλήξει στην έκρηξη τύπων και γεύσεων των νεότερων χρόνων. Συνέχεια →

Η αναβίωση του εθίμου Γκαλέσπερα με τα ευρηματικά κάλαντα, που έχουν τις ρίζες τους στην περιοχή Κίρκιο της Κωνσταντινούπολης και λέγονταν εν είδη μαντινάδας έγινε στο Λοφάριο Ροδόπης του Αη Γιαννιού, αφού των Φώτων έβρεχε και η υπαίθρια περιοδεία στα σπίτια του χωριού δεν μπορούσε να γίνει. Χάρη στην κινητοποίηση του πολιτιστικού συλλόγου γυναικών η συμμετοχή ήταν μεγάλη κυρίως από τα νέα άτομα του συλλόγου Λοφαρίου, που φροντίζουν να διατηρήσουν την παράδοση που έφερε στο χωριό ο Λάμπρος Σπυριδάκης από την πατρίδα και την άφησε σαν ιερή παρακαταθήκη. Συνέχεια →

Το χωριό Στρύμη έγινε γνωστό κυρίως για τις συνήθειες που διατηρούν οι σημερινοί του κάτοικοι, οι οποίοι ήρθαν εδώ μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών από τα παράλια της Ανατολικής Ρωμυλίας, από τον Άγιο Βλάσιο, της Μεσημβρίας της περιοχής του Πύργου της Βουλγαρίας.

Η αρχαία Μεσημβρία ήταν αποικία των Μιλησίων, πόλη ελληνικότατη τόσο στους αρχαίους όσο και στους Βυζαντινούς χρόνους έως το 1924 όταν οι κάτοικοί της καθώς και των χωριών της περιοχής, γνήσιοι Έλληνες, ήρθαν εδώ πρόσφυγες, φέρνοντας μαζί τους τις φορεσιές, τα τραγούδια και τις συνήθειές τους τις πανάρχαιες.

Μία από αυτές είναι η «Μέρα της Μπάμπως» ή «Μπαμπώμερα» όπως ελληνικότατα την έλεγαν από παλιά, η μέρα δηλαδή της γιαγιάς, της μάμμης όπως την έλεγαν οι αρχαίοι, η οποία με τη σοφία και την πείρα της βοηθούσε τις έγκυες γυναίκες στη γέννα. Έτσι η γιαγιά από μάμμη έγινε μαμή και μια φορά το χρόνο, οι γυναίκες του χωριού της αποδίδουν τις τιμές που τις πρέπουν, τιμώντας έτσι και τις γονιμοποιές δυνάμεις της φύσης.

Έθιμο Θρακιώτικο και Ελληνικό πανάρχαιο, που συνεχίζεται και σήμερα από τους κατοίκους των χωριών που ήρθαν από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανατολική Θράκη. Αυτό είναι το γνωστό ως έθιμο της «Γυναικοκρατίας» που γίνεται και στη Μονοκκλησιά Σερρών, στη Νέα Κεσσάνη της Ξάνθης, στη Ξυλαγανή και στη Νέα Πέτρα της Ροδόπης. Στη περιοχή αυτή της Θράκης είχαν διατηρηθεί και άλλα έθιμα όπως τα Αναστενάρια, οι Καλόγεροι και ο Μπέης. Συνέχεια →

Οι γυναικείες φορεσιές αντίθετα με την ανδρική φορεσιά είναι διαφορετικές από τόπο σε τόπο και δηλώνουν την κοινωνική θέση της γυναίκας. Οι ελεύθερες είχαν ρούχα με ζωηρά χρώματα, πλούσιο κέντημα και κορδέλες με πούλιες. Τα κόκκινα «σαλένια» ή «μπουχασένια» τα … Συνέχεια →

«Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν, θα ‘ρθούνε, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί». Κωστής Παλαμάς H AΝΔΡΙΚΗ ΦΟΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ Η ανδρική φορεσιά της Θράκης είναι σχεδόν ίδια σε όλους τους νομούς. Οι Θρακιώτες φορούσαν όλοι ποτούρια … Συνέχεια →