Category Archives: Κρήτη

Με λίγα λόγια, μπορεί να υπάρχουν μονάχα ένας ή δυο, άντε τρείς σε κάθε νομό της Κρήτης, αλλά μετά, το κύριο λόγο θα τον έχουν τα μηχανήματα, και η σύγχρονη τεχνολογία! Ωστόσο οι παλιοί, είναι σήμερα και δάσκαλοι της εποχής, και οι συνεχιστές της τέχνης του παπουτσιού, που αυτοί μεταφέρουν μια τέχνη αιώνων, και ειδικά αυτήν της κρητικής μπότας! Συνέχεια →

Αναπόσπαστο κομμάτι της όλης μεταθανάτιας, ιεροτελεστίας-διαδικασίας, αποτελούν και τα μοιρολόγια, που είναι τραγούδια της Ελληνικής λαϊκής μουσικής παράδοσης, αναφέρονται και ως μοιρολόια, έχουν πένθιμο περιεχόμενο και τραγουδιούνται σε περίπτωση πένθους, κυρίως από γυναίκες συγγενείς ή συγχωριανές του νεκρού, καθώς επίσης από γυναίκες (μοιρολογίστρες ) που είναι εξειδικευμένες σ’ αυτό το είδος του τραγουδιού. Συνέχεια →

Στην περίοδο του μεσοπολέμου από το 1920 έως το 1940 τα ρούχα ακολουθούν το δρόμο της “απελευθέρωσης” από τα αυστηρά “πρέπει” των προηγούμενων δεκαετιών, διατηρώντας όμως ακόμα τους κανόνες του: πρωινό, απογευματινό, βραδινό ένδυμα. Τη δεκαετία του 1930 το βραδινό ένδυμα έχει σαφείς επιρροές από την εικόνα των πρωταγωνιστριών του κινηματογράφου και τον τρόπο διασκέδασης στα νυχτερινά κέντρα. Η βαριά σκιά του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου τη δεκαετία του 1940 κάνει το ρούχο πάλι λίγο αυστηρό αλλά ακόμα πιο πρακτικό γιατί η γυναίκα έχει περάσει ακόμα και στην πρώτη γραμμή. Φτάνοντας στην δεκαετία του 1950 με ανοιχτά τα τραύματα του πολέμου, έρχεται το ρούχο να δώσει ένα μήνυμα αισιοδοξίας και μια ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Οπότε το 1960 κόβουμε ακόμα πιο κοντή τη φούστα! Το ΜΙΝΙ είναι γεγονός! Όμως έρχεται ο Μάης του 1968. Η πρόταση για ρήξη με το κατεστημένο απελευθερώνει περισσότερο το γυναικείο ρούχο με “καμπάνα” παντελόνια και πουκαμίσες σε έντονα χρώματα».
Συνέχεια →

Τεκμήρια αυτής της ιστορίας υπάρχουν πολλά. Από το Μινωικό πατητήρι στο Βαθύπετρο της περιοχής των Αρχανών – το αρχαιότερο που έχει βρεθεί μέχρι τώρα – μέχρι τα λαξευτά πατητήρια στο Καταλαγάρι και στον Πρινιά, τα ίχνη της μακράς πορείας που έχει διανύσει ο κρητικός οίνος μέχρι σήμερα είναι διάσπαρτα στο νησί.
Συνέχεια →

Τα Άπτερα ήταν μία από τις 147 αρχαίες πόλεις της Κρήτης, που δέσποζε στον κόλπο της Σούδας. Οι Απτεραίοι ήταν φημισμένοι τοξότες και έχουνε λάβει μέρος στον τρωικό πόλεμο από αναφορές του Ομήρου.

Συνέχεια →

Στο παιγνίδι υπήρχε ένα πλαφόν, στις πέντε βεργιές ας πούμε και κάτω στην απόκρουση της μάνας, έμπαινε ο επόμενος στο παιγνίδι. Όσο πιο πολλές βεργιές πάντως για ένα παίχτη στην απόκρουση, τόσο το καλύτερο! Όταν ο παίχτης πέταγε τον ντελιμά προς τη μάνα, και η μάνα δεν κατάφερε να τον αντικρούσει και απλά έπεφτε κάτω, η μάνα συνέχιζε να πετά τον ντελιμά. Άμα όμως ο άλλος παίχτης που πέταξε τον ντελιμά και δεν τον απέκρουσε η μάνα, και πέφτοντας ήταν σε απόσταση μικρότερη μιας «βεργιάς» τότε εκείνος που πέταξε τον ντελιμά συνέχιζε πλέον το παιγνίδι. Κερδισμένος από τους παίχτες ήταν εκείνος που είχε τις περισσότερες «βεργιές» στο τέλος! Συνέχεια →

Σπανιότερα όμως τα μαχαίρια είχαν σκουρόχρωμες λαβές, κατασκευασμένες από κέρατο. Τα πολυάριθμα κοπάδια αιγοπροβάτων της Κρήτης και τα γεροδεμένα κέρατα των βουβαλιών της, προσφέρουν ακόμη και σήμερα άφθονη την πρώτη ύλη για τις κεράτινες λαβές των μαχαιριών, ενώ σπανιότερα συναντώνται λαβές ακόμη και από τα κέρατα των αγριοκάτσικων του νησιού, περισσότερο γνωστών ως κρι – κρι. Τα πλέον γερά και ανθεκτικά για λαβές κέρατα, είναι εκείνα του κριαριού και του τράγου. Από τα κριαρίσια προτιμούν τα “χρυσαφένια με νερά”, ενώ τα βουβαλίσια κέρατα είναι περισσότερο στιλπνά και λαμπερά, αλλά υπόκεινται σε φθορά ταχύτερα απ’ ότι τα τραγίσια κέρατα. Συνέχεια →

Με βρεγμένα τα χέρια με λίγο νερό, ή περασμένα με λάδι για να μην κολλά η ζύμη, αρχίζει να κόβεται ή απομονώνεται με τις δυο παλάμες λίγη – λίγη η ζύμη. Καρφώνεται η γροθιά μέσα, κάνοντας έτσι το πρώτο γρόθισμα, ώστε να ζυμώνεται ξανά άλλη μια φορά μέχρι τέλους. Μετά αρχίζει το δεύτερο γρόθισμα πολλές φόρες ομοιόμορφα επάνω και επιφανειακά σε όλη τη σκάφη. Και ενώ στο πρώτο ζύμωμα σκοπός είναι να πάει η μαγιά του ρεβιθιού σε όλο το ζυμάρι ομοιόμορφα, ο σκοπός στο ξαναζύμωμα ή γρόθισμα, είναι να πάει το προζύμι ομοιόμορφα σε όλο το ζυμάρι της σκάφης. Συνέχεια →

Μια διαμάχη ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο με φόντο τη διαδικασία κατασκευής τού οργάνου. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ είναι αυτό που κάνει τις λύρες και κελαηδούν πιο νόστιμα μας λέει ο γέρο-μάστορας. Συνέχεια →