Category Archives: Λευκάδα

Παρ’ όλες τις σκληρές συνθήκες, οι γυναίκες επιδίωκαν να δουλεύουν στις αλυκές. Εξασφάλιζαν χρήματα για τις ανάγκες του σπιτιού, καθώς και το πολύτιμο αλάτι της χρονιάς, που ήταν απαραίτητο για τις ελιές, το τυρί, την κτηνοτροφία, το πάστωμα των ψαριών. Οι ανύπαντρες δούλευαν για να φτιάξουν τις προίκες τους. Συνέχεια →

Φαίνεται ότι η πρώτη αναφορά στο έθιμο των βαπτισμένων πορτοκαλιών γίνεται από την Λευκαδίτικη εφημερίδα «Λόγος» το 1920. Όπως μπορεί να καταλάβει κάποιος διαβάζοντας το εν λόγω δημοσίευμα της εποχής, το έθιμο των βαπτισμένων πορτοκαλιών ήταν από τότε παλιό. Πολλές θεωρίες αποκλείουν να υπήρχε το έθιμο την εποχή της Τουρκοκρατίας, λόγω της ύπαρξης μουσουλμάνων πειρατών και πολλών άλλων συμβαλλόμενων παραγόντων. Υποστηρίζεται ότι το έθιμο υιοθετήθηκε λίγο αργότερα, όταν το νησί έπεσε στα χέρια των Βενετών. Τότε, άρχισαν να χτίζονται οι περισσότερες εκκλησίες, ο μητροπολίτης είχε την δυνατότητα να εγκατασταθεί εντός πόλης πλέον, καθώς δεν υπήρχαν πειρατές και άλλοι κίνδυνοι. Ο πληθυσμός της πόλης άρχισε να καθιερώνει πολιτισμικά, πολιτιστικά, εθιμικά και γλωσσικά χαρακτηριστικά. Συνέχεια →

Αποτελούνταν: α) από δύο κολόνες όρθιες, τους ορτούς, που στην κορυφή τους έμπαινε ξύλινο πλατύ επιστύλιο, η πλάντρα, β) το βαρέλι μέσα στο οποίο έριχναν τα τσίπουρα για στύψιμο, γ) το αδράχτι, ένα κοχλιωτό σκληρό ξύλο, που ανεβοκατέβαινε και πίεζε την τάπα, ξύλινο στρογγυλό, ατόφιο και σκληρό ξύλο που έμπαινε πάνω από τα τσίπουρα και δεχόταν την πίεση του αδραχτιού, δ) τον πάλο, σιδερένιο χοντρό λοστό, που λειτουργούσε σαν μανιβέλα, μπαίνοντας στις τρύπες που είχε το αδράχτι στο κάτω μέρος του, και κατεβάζοντας έτσι προς τα κάτω ολοένα την πίεση από το κοχλιωτό αδράχτι. Συνέχεια →

Οι κάτοικοι στην Καρυά έχουν να επιδείξουν ένα ιδιαίτερο, ανεπτυγμένο πολιτισμό, ο οποίος αποτελεί παρακαταθήκη για όλο το νησί της Λευκάδας. Η πιο ιδιαίτερη, όμως, έκφανση του καρσάνικου πολιτισμού, η οποία ενσωματώθηκε ολοκληρωτικά στον πολιτισμό του νησιού, είναι το Καρσάνικο Κέντημα. Συνέχεια →

Αναπαράσταση του παραδοσιακού αλωνίσματος θα γίνει την Κυριακή 23 Ιουλίου 2017 στο Άλατρο. Στους επισκέπτες θα προσφερθεί παραδοσιακή ριγανάδα και μεζές προβατίνας ενώ όσοι θελήσουν μπορεί να γίνουν οι ίδιοι αγωγιάτες ή να πάρουν μέρος στο ανέμισμα. Συνέχεια →

Ο τσαγκουλιέρης: «Επάγγελμα» που ούτε την ακριβή εποχή της παρουσίας του γνωρίζουμε, αλλά ούτε καν για την ίδια την ύπαρξή του είμαστε βέβαιοι, όπως είναι τα παλιά πλανόδια επαγγέλματα: του κουρέα, του ράφτη, (των παραδοσιακών εντυμασιών), του κομπογιαννίτη (εμπειρικού γιατρού), του γανωματή (κασιτερωτή), του λαναρά και πολλών άλλων, που τα περισσότερα χάθηκαν πριν από την δική μας εποχή, έχουμε, ωστόσο, για δαύτα, γραπτές μαρτυρίες, μέσα από παλιές ή νεώτερες λαογραφικές αναφορές. Συνέχεια →

«Η νύφη φοράει: Πρώτα το φουστάνι, που είναι μεταξωτό ή μαλλινομέταξο με πυκνή ύφανση σε χρώμα απαλό και σε παραλλαγές κόκκινου, πράσινου, γαλάζιου. (Ειδικότερα, τα συνήθη χρώματα του φουστανιού ήταν το παγωνί, το καναρινί, το μελιτζανί, το τριανταφυλλί, το λαδί, το θαλασσί, το ροζ και το ουρανί. Στην ούγια του φουστανιού είναι ραμμένες πλατιές χρυσαφί ταινίες, χάρτζα. Στολισμένη με χάρτζα είναι και η καμπζέλα του φουστανιού και ο γύρος των μανικιών. Ένα δίστιχο του γάμου λέει: Όσα πλουμίδια, νύφη μου, έχει το φόρεμά σου, / τόσα να ΄ναι τα χρόνια σου και τόσα τα καλά σου.) Συνέχεια →

Το παλιό πέτρινο μακρόστενο και ισόγειο κτίσμα «φώναζε» από μακρυά ότι πρόκειται για «βιοτεχνικό» κτίριο. Τι άλλο, λοιπόν, στα χωριά της Λευκάδας από παλιό λιτρουβειό! Δεν πέσαμε έξω. Παρ΄ όλα τα χρόνια του δείχνει να ΄ναι καλοδιατηρημένο λόγω του γεγονότος ότι βρισκόταν σε καλυμμένο με κεραμοσκεπή χώρο. Συνέχεια →