Category Archives: Ν. Αττικής

Πάντως το τυπικό του συγκεκριμένου εθίμου όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Φίλιππου Βρετάκου «Οι δώδεκα μήνες του έτους»(2*), προέβλεπε από την παραμονή ένα κορίτσι συνήθως να φέρει στην κοινότητα νερό πόσιμο (από την βρύση ή το πηγάδι της περιοχής) χωρίς καθόλου να μιλήσει όταν συναντηθεί με άλλους. Έτσι δεν ήταν λίγες οι φορές που παρέες νέων συνεννοούνταν να την στήσουν στο κορίτσι εκείνο που μετέφερε το νερό, για να το κάνουν να μιλήσει ή να αντιδράσει σε ότι του πουν και να το κάνουν να επιστρέψει στην βρύση ώστε να λάβει εκ νέου κανούργιο νερό.
Συνέχεια →

Η αποζημίωσή τους κυμαινόταν από είκοσι μέχρι τριάντα λεπτά κάθε διαδρομή, αναλόγως την απόσταση. Κέρδιζαν δύο μέχρι τέσσερις δραχμές την ημέρα το κάθε παιδί. Οι περισσότερο οψοκομιστές κατοικούσαν κυρίως στις συνοικίες κάτω από τους πρόποδες της Ακρόπολης και ιδιαιτέρως στην συνοικία των Αγίων Αποστόλων της Βλασσαρούς. Η συνήθεια αυτή είχε επικρατήσει από τότε που βρισκόταν η Αγορά στην παλαιά της θέση, πριν καταστραφεί από πυρκαγιά και μεταφερθεί στην οδό Αθηνάς. Έμεναν τέσσερις ή έξι μαζί, στο ίδιο δωμάτιο. Όταν έφταναν στην πόλη έτρωγαν ότι έβρισκαν στην αγορά. Η ζωή τους καλυτέρευε όταν πλέον συγκατοικούσαν. Μπορούσαν καλύτερα να φροντίζουν τον εαυτό τους, να μαγειρεύουν κοινό φαγητό και να κοινωνικοποιούνται. Συνέχεια →

Βεβαίως αυτό το συνήθειο της πασχαλινής απόδρασης είναι μεταπολεμικό, καθώς τα παλαιότερα χρόνια ουδείς επιθυμούσε να απομακρυνθεί από τον Πειραιά, καθώς και εδώ ζούσε έντονα τις εορτές, αφού κι εδώ επικρατούσαν οι πασχαλινές συνήθειες, κι εδώ η πόλη ζούσε στον κατανυκτικό ρυθμό της Μεγάλης Εβδομάδας, με τις συνήθειες και την ιεροτελεστία που κάθε ημέρα απαιτούσε. Στον προπολεμικό Πειραιά των μονοκατοικιών με τις αυλές και τα κεραμίδια, η Άνοιξη έκανε αισθητή την παρουσία της μέσα από τις γαληνεμένες θάλασσες, το παρατεταμένο φως της ημέρας, τις μυρουδιές των δένδρων και των λουλουδιών και αυτή την ατμόσφαιρα που ανεξήγητα μόνο την περίοδο του Πάσχα επικρατεί. Συνέχεια →

Στα μέσα του 19ου αιώνα το νυφικό γίνεται με ¨φουστάνι¨ δυτικού τύπου. Το πανοκόρμι, από βελούδο ή μεταξωτό ανοιχτό στο στήθος, είναι κεντημένο από ειδικές ντόπιες τεχνήτρες με χρυσό και πούλιες. Η φούστα του είναι ραμμένη με πολλές κάθετες πιέτες, τις ¨πάστες¨, καθώς και οριζόντιες, τις ¨φλέγες¨, από βαμβακερό αγοραστό ύφασμα μπλε βαμμένο στους μπογιατζήδες. Η βελούδινη ή μεταξωτή ποδιά είναι χρυσοκέντητη με βελονιά ¨πλακέ¨ από κεντήστρες του νησιού. Συνέχεια →

Η σφεντόνα δεν έλειπε από την κωλότσεπη υποτίθεται για σπουργίτια
παρά τις φωνές και τις απειλές των γονιών που τις έπαιρναν και έκοβαν τα λάστιχα με το ψαλίδι. Συνέχεια →

Μερικούς δρόμους παρακάτω λοιπόν η συνάντηση και η βόλτα άρχιζε με προορισμό το Σύνταγμα για πάστα στου ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ …αμυγδάλου …σοκολατίνα με φόντο την Βουλή που ποιός της έδινε σημασία τότε. Συνέχεια →

Τότε ήταν που άρχισε να διακρίνεται αν θέλετε, σε διάφορες άλλες παραλλαγές που άλλοτε αναγράφονταν στον τίτλο της, κι άλλοτε όχι αλλά απλώς εννοούνταν, όπως μουσική ταβέρνα, κοσμική ταβέρνα, φιλολογική ταβέρνα κ.ο.κ. Η ταβέρνα στην καλή της εποχή ταυτίστηκε με πολλές έννοιες αλλά κύρια δύο ήταν οι λέξεις που την χαρακτήριζαν: το κρασί και ο μεζές. Πρόγονος της ταβέρνας ήταν το καπηλειό που εξυπηρετούσε κυρίως ταξιδιώτες προσφέροντας κρασί και πρόχειρο φαγητό, ενώ στον πάνω όροφο του ιδίου κτηρίου, υπήρχαν συνήθως δωμάτια για μια διανυκτέρευση. Συνέχεια →

Συνέχεια →