Category Archives: Ν. Αττικής

Το πόσο σημαντικός ήταν ο ρόλος της βδέλλας, επιβεβαιώνεται και από την ύπαρξη εμπορικών εταιριών, με μοναδικό αντικείμενο την διεξαγωγή εμπορίου αυτών. Το εμπόριο της βδέλλας, ισορροπούσε για πολλά χρόνια μεταξύ της πίεσης να καλυφθούν οι παραγγελίες των ξένων, από τις οποίες εξασφαλίζονταν κέρδη στους συλλέκτες, στις εταιρίες που τις εμπορεύονταν, αλλά και στα δημόσια ταμεία. Από την άλλη όμως, έπρεπε να αποφευχθεί η μαζική και ανεξέλεγκτη εξαγωγή τους, για να μην υπάρξει έλλειψη κάλυψης εσωτερικών αναγκών. Συνέχεια →

ι παραθαλάσσιες Τζιτζιφιές είναι η περιοχή, όπου πρωτοεμφανίζονται λουόμενοι στην Αθήνα. Κι αν οι δυτικοευρωπαίοι έχουν από καιρό εξοικειωθεί με το θαλασσινό νερό, οι τιτλούχοι μεγαλοαστοί της Ελλάδας εξακολουθούν να μη καλοβλέπουν αυτή τη συνήθεια, που αφήνει ακάλυπτα τα άκρα του σώματος και θέτει σε κίνδυνο τη λευκή επιδερμίδα, καταφανές δείγμα της αριστοκρατικής καταγωγής τους… Έτσι λοιπόν, εκείνοι που αψηφούν κινδύνους και αγκυλώσεις είναι λίγοι. Ώσπου η Αμαλία εμφανίζεται λουόμενη στα κρυστάλλινα νερά της περιοχής, ενθαρρύνοντας ακόμη και τους πλέον επιφυλακτικούς. Συνέχεια →

Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν μόνον ο περίπατος των τετράποδων που είχε αναλάβει. Φρόντιζε για τον γιατρό και την περιποίησή τους. Διότι στην Αθήνα των τελευταίων προπολεμικών χρόνων υπήρχαν ήδη κλινικές ζώων αλλά και τουλάχιστον δύο ινστιτούτα! Λουτρό, βούρτσισμα, χτένισμα, κόψιμο νυχιών, ψεκασμός με φάρμακο για τα παράσιτα και καθαρισμός αυτιών ήταν από τότε γνωστά.

Συνέχεια →

Πρόκειται για τριμερή μορφή χορού. Σήμερα μας είναι γνωστά τα δύο πρώτα μέρη, το τρίτο μέρος έχει χαθεί στο διάβα του χρόνου. Ως εισαγωγή στο μουσικό μέρος που προηγείται του χορού, ο πρωτοχορευτής κάνει μια στροφή στο χώρο περπατώντας εκεί όπου πρόκειται να χορέψει έχοντας τα χέρια ανοιχτά σχεδόν σαν να χαιρετά τους παρευρισκόμενους. Είναι σαν μια προθέρμανση για αυτό που θα ακολουθήσει.
Συνέχεια →

Ο Γιάννης ο Μπριόλας ήταν από το Μεσολόγγι, είχε πελάδα, γι’ αυτό βάφτισε την ταβέρνα του έτσι. Μπριόλας δεν ήταν το πραγματικό του όνομα, αλλά το παρανόμι που του είχαν κολλήσει στα νιάτα του, γιατί έβαζε μπριγιόλ στα μαλλιά του, για να είναι περιποιημένος. Ήταν ψηλός και όμορφος, περπατούσε κι έκανε στράκες! Συνέχεια →

Ο στυλίτης δεν ήταν στοιχειό. Ήταν ένας ασκητής που είχε στήσει τη σκήτη του πάνω σε δύο στύλους. Έριχνε μ’ ένα σκοινί το καλάθι του και οι Αθηναίοι έβαζαν μέσα φαγητό και νερό. Λένε πως και ο ίδιος κατέβαινε και ξανανέβαινε στον στύλο. Στον ένα και πλέον αιώνα της ύπαρξής της, η σκήτη φιλοξένησε και άλλους ασκητές. Το παράξενο κτίσμα, ερειπωμένο πλέον, κατεδαφίστηκε περί το 1870. Συνέχεια →

Η τράτα εισήχθη κάποτε στη σχολική διδασκαλία, ενώ περιζήτητες ήταν οι στολές των Μεγάρων τη δεκαετία 1930. Σχεδόν όλοι οι ξένοι πρέσβεις με τις οικογένειές τους, καθώς και οι παρεπιδημούντες περιηγητές έφθαναν στην κωμόπολη των Μεγάρων για να παρακολουθήσουν το υπέροχο θέαμα. Επίσης, πολλοί ήταν εκείνοι που ζητούσαν να αποκτήσουν ένα από αυτά τα αριστουργήματα της λαϊκής τέχνης. Συνέχεια →