Category Archives: ΠΑΙΔΕΙΑ

Στο ξέφραγο αμπέλι που λέγεται ελληνικό πανεπιστήμιο γκρεμίζονται τοίχοι και τοιχοκολλούνται αγγελτήρια κηδείας πρυτάνεων και ουδείς γνωρίζει τους δράστες ή μπορεί να αντιδράσει. Τιμή και δόξα στον πρύτανη του ΟΠΑ που δεν ήξερε, αλλά και δεν είναι δουλειά του να αλληλοσφάζονται οι καθηγητές του πανεπιστημίου του (έτσι είπε). Ωραίο μαγαζί έχει. Συνέχεια →

«Ιδιαίτερη σημασία για έναν δάσκαλο, ο οποίος διδάσκει Ιστορία και επιδιώκει το ενδιαφέρον των μαθητών του, έχει η απτή τεκμηρίωση των γνώσεων που τους παρέχει. Αυτό επιτυγχάνεται με θεαματικό τρόπο στην περίπτωση της αποκατάστασης της μορφής της Μύρτιδας, του κοριτσιού, το οποίο έχασε τη ζωή του από τον λοιμό που έπληξε την Αθήνα, στις αρχές του Πελοποννησιακού Πολέμου. Συνέχεια →

Κατά τον 19ο αιώνα φαίνεται πως περισσότερο σε χρήση ήταν ο μακρύς, λεπτός, ευλύγιστος και δύσθραυστος βλαστός του φυτού άγνος, που δεν είναι άλλο από τη γνωστή μας λυγαριά. Ήταν σε ευρεία χρήση στην καλαθοπλεκτική και μάλλον σε ακόμη πιο ευρεία στα χέρια των διδασκάλων. Οι οποίοι έριχναν και καμιά βιτσιά εξ αποστάσεως, εκμεταλλευόμενοι το μήκος της βέργας. Αναλόγως από ποιο φυτό προερχόταν ποίκιλε η ονομασία της. Έτσι, υπήρχε η κληματόβεργα από τον βλαστό του αμπελιού, η σχοινόβεργα, από τον βλαστό του σχοίνου, η συκαμινόβεργα από τη συκιά κ.ά. Σε πολλές περιοχές της χώρας η βίτσα κατασκευαζόταν από κυδωνιά ή βατσινιά, ώστε να είναι πιο εύκαμπτη και άθραυστη.
Συνέχεια →

Πρόκειται για τον αριστουργηματικό ίαμβο “Κατά γυναικών” του Σημωνίδη του Αμοργίνου όπου παρομοιάζει τις γυναίκες με ζώα ή με στοιχεία της φύσεως. Η τεράστια αξία του έργου έγκειται στο ότι αποτελεί πολύτιμη μαρτυρία για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία του τέλους της αρχαϊκής εποχής, μιας εποχής που σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο συντελούνται βαθιές αλλαγές στο οικονομικό, στο κοινωνικό και στο πνευματικό επίπεδο. Στο ποίημα αναφέρονται οι δέκα τύποι γυναικών που παρομοιάζονται με κάποιο ζώο ή κάποιο στοιχείο και διδάσκεται στους πρωτοετείς φοιτητές των κλασικών σπουδών. Συνέχεια →

Η γλώσσα, λοιπόν, είναι αυθαίρετη και «ελεύθερη», για τους αποδομητές. Δεν μπορεί, επομένως, να είναι ελληνική ή νεοελληνική, γαλλική ή νεογαλλική, γιατί έτσι –σύμφωνα με την αποδομητική ανάγνωσή της– περιορίζεται η ελευθερία της. Εμποδίζεται η ελεύθερη ανάπτυξή της, καθώς συνδέεται με μια ουσία που έρχεται από παλιά και απ’ έξω κι έτσι την περιορίζει. Και ό,τι έρχεται από παλιά είναι παράδοση, η οποία φυλακίζει τη γλώσσα και δεν την εξελίσσει, άρα η παράδοση είναι ακίνητη, σύμφωνα με τη σκέψη αυτή. Και, στο πολιτικό πεδίο, δεν είναι μια «δημοκρατική» γλώσσα, αλλά μια γλώσσα εθνική (που την ταυτίζουν με τον εθνικισμό, σύμφωνα με τη θεωρία τους), η οποία εμποδίζει την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Συνέχεια →

Ο Ζεκί είχε όνειρο να γίνει συνοριοφύλακας. Τώρα ζει στον Τεκέ με την οικογένειά του. Εχει τρεις κόρες. Δηλώνει Ελληνας, Θρακιώτης, «πάππου προς πάππου». «Εδώ ο κόσμος είναι Θρακιώτες με οικογένειες που έχουν ιστορία στους αιώνες. Εδώ ζούσαν. Είναι οι πιο καθαροί Θρακιώτες. Εμένα και οι δύο παππούδες μου ήταν εθνοφύλακες. Οι παππούδες μας ήταν Ελληνες κι εμείς ξαφνικά γίναμε Τούρκοι;» μου λέει. Στους αλεβίτες η επιρροή της Αγκυρας είναι μάλλον ανύπαρκτη. Η παρουσία του ΥΠΕΞ στον Τεκέ την Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θεωρήθηκε ως ένα μήνυμα προς όλους, ότι η ελληνική πολιτεία προστατεύει τους αλεβίτες. Ενα δόγμα που στην Τουρκία φτάνει να διώκεται, παρότι ανήκουν σε αυτό περίπου 25 εκατ. πολίτες. Συνέχεια →

Αξίζει τον κόπο να υποδυθεί κάποιος μαθητής αυτόν τον ρόλο του Βενιζέλου, του απόλυτου κακού της νεότερης Ιστορίας μας, τον οποίον παρουσιάζουν ως τον απολύτως καλό, συνετό, πατριώτη και σκεπτόμενο ηγέτη. Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα έχει η σύνταξη επιστολής, σαν να την είχε γράψει ο μακαρίτης. Συνέχεια →

Αναφέρομαι στους Ρομά. Oταν η πολιτεία αποφάσισε να τους εντάξει στο κοινωνικό σύνολο, έθεσε ως όρο την υποχρεωτική εκπαίδευση των παιδιών τους. Αν δεν κάνω λάθος, τους έδωσε και κεφαλικό επίδομα. «Επίδομα υποχρέωσης», που λένε. Η πολιτεία σε ανταμείβει για να τιμήσεις την υποχρέωση που έχεις απέναντί της. Πώς θα ήθελα να υπάρχει ένα «επίδομα φόρου»… Σύγχυση ανάμεσα στην υποχρέωση και στο δικαίωμα, τυπικό σύμπτωμα της αγλωσσίας μας. Οι οικογένειες των Ρομά εγγράφουν τα παιδιά τους στα σχολεία. Είναι όμως κοινό μυστικό ότι ένα μεγάλο μέρος από τα άτυχα αυτά παιδιά κάποια στιγμή εξαφανίζεται από την τάξη. Φίλη που κατοικεί στα Σεπόλια μού είπε ότι βλέπει κάθε μέρα στον δρόμο συμμαθητές του γιου της. Πόσοι διευθυντές σχολείων έχουν καταγγείλει έως σήμερα το φαινόμενο; Δεν ξέρω. Φοβούνται τη «συλλογικότητα» που ακούει στο όνομα Ρομά;
Συνέχεια →