Category Archives: ΤΕΧΝΗ

Το όραμα του Αλέκου Φασιανού να στεγάσει το έργο του σε μουσείο στο πατρικό του σπίτι, στην περιοχή του σταθμού Λαρίσης, στη συμβολή των οδών Ν. Μεταξά και Χίου, έγινε πραγματικότητα «διά χειρός» του σπουδαίου αρχιτέκτονα Κυριάκου Κρόκου. Οι δυο φίλοι συνεργάστηκαν για την αναδημιουργία της αθηναϊκής πολυκατοικίας του ’70 και οι εργασίες ξεκίνησαν στις αρχές του ’90. Ολοκληρώθηκαν το 1995. Το κτίριο λειτούργησε ως χώρος-εκθετήριο έργων του καλλιτέχνη, όπου κατά καιρούς ο Αλέκος Φασιανός έδινε διαλέξεις. Η κόρη του ζωγράφου, Βικτώρια Φασιανού, δίνει νέα πνοή στο αρχιτεκτόνημα ώστε να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο προοριζόταν το κτίριο και να εγκαινιαστεί εντός του 2022.
Συνέχεια →

Η πλούσια συλλογή ποικίλων αυθεντικών αντικειμένων που εκτίθεται στο Μουσείο συνδυάζεται με τις αλληλένδετες αναπαραστάσεις λατομείου και εργαστηρίου μαρμαροτεχνίας αλλά και με την προβολή του παρακάτω βίντεο. Με τον τρόπο αυτό, οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν με τρόπο ζωντανό και εύληπτο τη διαδρομή του μαρμάρου από την πρώτη ύλη έως το ολοκληρωμένο προϊόν, μέσα από τις διαδικασίες που αφορούν την εξόρυξη, την πρώτη επεξεργασία και μεταφορά του μαρμάρου (λατομείο), καθώς και τη διαμόρφωση και διακόσμηση ενός μαρμάρινου έργου (εργαστήριο). Συνέχεια →

Ο κύκλος αποτελείται από δέκα δίωρες συναντήσεις κατά τη διάρκεια των οποίων, οι συμμετέχοντες/ουσες θα έρθουν σε επαφή με το ιστορικό πλαίσιο και τις συνθήκες υπό τις οποίες διαμορφώνεται η καλλιτεχνική έκφραση του κάθε αιώνα. Ταυτόχρονα, θα εξοικειωθούν με τα καλλιτεχνικά ευρωπαϊκά ρεύματά που επηρέασαν την παραγωγή έργων τέχνης στις διαφορετικές σχολές που αναπτύχθηκαν στον Ελλαδικό χώρο και, φυσικά, θα γνωρίσουν έργα-ορόσημα από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες στην Ελληνική ζωγραφική, όπως τους εκπροσώπους της Επτανησιακής Σχολής, της Σχολής του Μονάχου (Βρυζάκης, Λύτρας, Γύζης, Ιακωβίδης, Τσόκος, Βολανάκης κ.ά.) αλλά και έργα των Τσαρούχη, Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Εγγονόπουλου κ.ά. που όρισαν την πορεία της Ελληνικής ζωγραφικής τον 20ό αιώνα.
Συνέχεια →

Το πένταθλο προστέθηκε στο πρόγραμμα αγωνισμάτων των Ολυμπιακών Αγώνων το 708 π.Χ. Στόχος του αγωνίσματος ήταν η ανάδειξη του τέλειου αθλητή με συνοπτικό τρόπο μέσα από πέντε αγωνίσματα (πέντε άθλους). Τα αθλήματα αυτά διεξάγονταν αρχικά σε μία μέρα ξεκινώντας με το άλμα εις μήκος, ακολουθούσε το ακόντιο και η δισκοβολία ενώ στη συνέχεια το σημαντικότερο άθλημα ο δρόμος. Το αγώνισμα τελείωνε με την πάλη. Συνέχεια →

Γράφει ο Νίκος Συρίγος Το πράγμα είναι απλό. Όποιος ψάχνει απαντήσεις για την απόφαση του Άρη Σερβετάλη να κάνει πράξη την απόφαση που είχε λάβει από το περασμένο καλοκαίρι – και είχε ενημερώσει σχετικά τους παραγωγούς – πως δεν θα … Συνέχεια →

Και βγαίνουν οι ρινόκεροι να τον κατηγορήσουν που δεν έγινε ρινόκερος και αυτός. Μα, αγαπητοί, δεν θα μπορούσε πια να παίξει στο έργο. Στο έργο ο ήρωας παραμένει άνθρωπος. Δεν γίνεται παχύδερμο. Ο μόνος τρόπος για να παραμείνει άνθρωπος ήταν να αποχωρήσει. Αν παρέμενε στο έργο, ουσιαστικά είχε συνθηκολογήσει με τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε καλούς εμβολιασμένους και κακούς ανεμβολίαστους, στο διχαστικό δηλαδή αφήγημα που διαλύει την ελληνική -και όχι μόνο- κοινωνία. Είναι σαν να παίζεις τον αντιστασιακό που πολεμά τον φασισμό και την ίδια στιγμή να τρως και να πίνεις με το καθεστώς. Απλά δεν γίνεται. Συνέχεια →

Ο Θέσπις παρουσίαζε τα έργα του πάνω σ’ ένα άρμα, με το οποίο επισκεπτόταν τους δήμους της Αττικής. Την πληροφορία μάς τη δίνει ο Οράτιος, που την άντλησε από τον Παριανό Νεοπτόλεμο. Σύμφωνα όμως με νεώτερους μελετητές, η πληροφορία του Ρωμαίου λυρικού ποιητή δεν είναι ακριβής, καθότι οφείλεται σε σύγχυση ανάμεσα στη διδασκαλία των δραμάτων και στα «εξ αμάξης» σκώμματα που λέγονταν κατά τις διονυσιακές γιορτές. Συνέχεια →