Category Archives: 1821

Ο επίλογος του χαμού του Μάρκου Μπότσαρη ήρθε την επομένη της άλωσης του Μεσολογγίου, τον Απρίλιο του 1826. Την ώρα που οι Αιγύπτιοι του Ιμπραήμ και οι Τουρκαλβανοί του Κιουταχή διαγωνίζονταν άγρια για την λαφυραγωγία του Μεσολογγίου, οι αιγύπτιοι στρατιώτες εντόπισαν το μνήμα του Μάρκου και αποπειράθηκαν να το συλήσουν. Και τότε οι αλβανοί μαχητές προτείνοντας τα καρυοφύλλια και τα γιαταγάνια τους προστάτευσαν τον τάφο του αγωνιστή από τη βεβήλωση, δηλώνοντας ότι δεν θα επέτρεπαν τη μετά θάνατον προσβολή της μνήμης ενός τέτοιου άντρα-πολεμιστή! Θρυλείται ότι ο ακόμα και ο Μουσταής Πασάς αναφώνησε πως «Θα ήθελα να έχω την παλληκαριά του»…
Συνέχεια →

Οι πληροφορίες για τη μυστική επαναστατική δράση του Ρήγα είναι ασαφείς και προέρχονται κυρίως από μαρτυρίες βιογράφων και πληροφορίες τις οποίες απέσπασε η ανάκριση των Αυστριακών αρχών μετά τη σύλληψη του Ρήγα και των συντρόφων του. Το συμπέρασμα ούτως ή άλλως είναι ότι δεν υπήρχε οργανωμένος επαναστατικός συνωμοτικός πυρήνας αλλά διάσπαρτες επαφές με ομοεθνείς, τους οποίους διήγειρε ο επαναστατικός ενθουσιασμός του Ρήγα. Η τελευταία φάση προετοιμασίας του συνδέεται με δύο επαναστατικές προκηρύξεις, το Επαναστατικό Μανιφέστο και την Προκήρυξη, που τυπώθηκε σε μεγάλο αριθμό αντιτύπων. Συνέχεια →

Σε μια εποχή όπου οι ηθικές αξίες διέρχονται παρατεταμένη κρίση, αξίζει να μένουμε σε ιστορικές στιγμές σαν τη σημερινή όπου κυριαρχούν η αδελφοσύνη, η γενναιότητα, η αυταπάρνηση, η θυσία για τα ιδανικά και την ελευθερία. Σήμερα υψώνεται μπροστά μας η «Ολόμαυρη Ράχη». Είναι ο ιερός βράχος που θα στέκεται στους αιώνες, σιωπηλός μάρτυρας της μεγάλης θυσίας, επιβλητικό και αθάνατο μνημείο του ολοκαυτώματος, αιώνιο σύμβολο της αδούλωτης ελληνικής ψυχής. Συνέχεια →

Το ξακουστό Ζάππειο Μέγαρο των Αθηνών φέρει τη σφραγίδα του Ζάππα, καθώς ήθελε να φτιάξει έναν χώρο για να στεγάσει εκεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας! Έθεσε έτσι τις βάσεις του μεγάρου, επισκεύασε και ένα καλό τμήμα του Παναθηναϊκού Σταδίου και έκανε όλες τις συνεννοήσεις με τους ιθύνοντες για την προώθηση του οράματός του. Η ανά τετραετία τέλεση των «Ολυμπίων» στην Αθήνα σε «αξιοπρεπές και ευρύχωρο κατάστημα», σύμφωνα με το σχέδιό του, ήταν γεγονός. Συνέχεια →

Ορθωνόταν στην δεξιά πλευρά (για τους εισπλέοντες) του λιμανιού. Από τον τάφο του Μιαούλη και μετά άρχιζε ένα πραγματικό χάος από αποθήκες, γερανούς, παροπλισμένα πλοία και ταρσανάδες και μικροναυπηγεία. Με την ανάπτυξη του λιμανιού, η θέση του τάφου του Ανδρέα Μιαούλη κρίθηκε ακατάλληλη και οι πρώτοι που αντέδρασαν ήταν οι Υδραίοι. Ο τάφος ήταν ο λιτός της πρώτης ταφής και κανένα λαμπρό μνημείο δεν είχε οικοδομηθεί. Έφτασαν στο σημείο να απειλήσουν ότι θα έρθουν απροειδοποίητα στον Πειραιά για να πάρουν τα λείψανά του και να τα μεταφέρουν στην Ύδρα. Στο μεταξύ η αλληλογραφία μεταξύ των υπηρεσιών του Δήμου, του βασιλικού ναυτικού και των Υδραίων, είχε κορυφωθεί και λύση δεν βρισκόταν για τον τάφο του Μιαούλη. Λύση στο πρόβλημα επιχείρησε να δώσει τον Απρίλιο του 1940 ο Μιχάλης Μανούσκος καθώς επιθυμούσε την παράλληλη αξιοποίηση του χώρου του Βασιλικού Περιπτέρου με το νέο ταφικό μνημείο του Θεμιστοκλή δίπλα του. Απέρριψε μια πρόταση για μετακομιδή των οστών του σε ταφικό μνημείο στην Πλατεία Αλεξάνδρας, καθώς θεώρησε ότι επρόκειτο για μια καθαρώς αστική περιοχή στην οποία δεν αρμόζουν ταφικά μνημεία. Συνέχεια →

Η απόφαση του Παπαφλέσσα να συγκρουστεί με τις δυνάμεις του Ιμπραήμ που είχαν εισβάλει στην Πελοπόννησο το 1825 είχε ως αποτέλεσμα την περιώνυμη μάχη στο Μανιάκι, όπου ο Παπαφλέσσας και πολλοί από τους συντρόφους του έχασαν τη ζωή τους, πιστοί μέχρι τέλους στις ιδέες τους και στα ιδανικά τους. Συνέχεια →

Έξι γιουρούσια έχουν τσακιστεί πάνω στο χάνι χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Πάνω από τρακόσιοι οι σκοτωμένοι και οι λαβωμένοι διπλοί και τριπλοί. Τυφλωμένος απ’ την οργή του ο Πασάς, βουτάει το απελατίκι του (σιδερένιο ρόπαλο ακιδωτό στην άκρη) κι ορμάει έξω απ’ το ξωκλήσι έτοιμος να μπει ο ίδιος σε καινούργια επίθεση μπροστά, για να χτυπήσει αποτελεσματικά. Πέφτουν απάνω του οι μπέηδες και οι μπουλουξήδες και καταφέρνουν με δυσκολία να τον συγκρατήσουν, γιατί γνώριζαν τι τον περίμενε. Στο διάστημα αυτό ο Ανδρούτσος βλέπει από την πολεμίστρα τον Βρυώνη έξω από τον Άι Θανάση και φωνάζει στα παλικάρια του: Συνέχεια →