Category Archives: 1821

Το συνέδριο, όταν έφθασαν τα έγγραφα της ελληνικής αντιπροσωπείας, τα έκρινε ως «άτοπα και αυθάδη» και εζήτησαν από τις αρχές της Ανκόνα να διώξουν τους Έλληνες αντιπροσώπους. Ακόμη πιο σκληρή ήταν η απάντηση του Πάπα, ο οποίος άφηνε να εννοηθεί ότι μόνον με τη συμφωνία του 1439, δηλ. την υποταγή στο Βατικανό θα μπορούσαν να βοηθήσουν… Συνέχεια →

Την 1ην Σεπτεμβρίου του αυτού έτους τουρκικός στρατός αποτελούμενος εκ 1.000 έως 2.000 ανδρών προερχόμενος δ’ εκ Τενέδου απεβιβάσθη εις την νοτιοδυτικήν παραλίαν της νήσου εις θέσιν καλουμένη Μακρυλιές και ανήρχετο προς το χωρίον, κείμενον εις ύψωμα αμφιθεατρικώς και περιβαλλόμενων υπό βραχωδών κλιτύων. Μόλις επλησίασε προς την στενόπορον είσοδον του χωρίου την επονομαζομένην Σταυρί, πυροβολισμοί τινες από των δύο λόφων Βρυχού και Κούκου ένθεν και ένθεν της εισόδου, ανέκοψαν επ’ ολίγον την πορείαν αυτού. 30 έως 35 Σαμόθρακες μετά του Σαμίου (ή κατ’ άλλους 30-40 Μακεδόνες κτίσται παρεπιδημούντες εν τη νήσω) ήσαν οι πυροβολήσαντες. Ο Σάμιος σημαδεύσας εφόνευσεν τον σημαιοφόρον των Τούρκων κατά τον δεύτερον πυροβολισμόν. Ραγέντος του όπλου αυτού εζήτησεν το όπλον ενός των συντρόφων του. Μόλις αντελήφθησαν τούτον οι λοιποί επαναστάται φοβηθέντες ετράπησαν εις φυγήν προς τα βουνά. Εισελάσαντες σ’ ανενόχλητοι οι Τούρκοι εις το χωρίον ενέπνευσαν πανικόν εις τους κατοίκους και συλλαβόντες τη βοηθεία Σαμόθρακός τινός Κυριάκου, επονομασθέντος Τσαούση υπό των Τούρκων. 700 άνδρας ήγαγον αυτούς εις τόπον επονομαζόμενον Εφκά από το βυζαντινόν φρούριον και έσφαξαν αυτούς.
Συνέχεια →

Αφιερώθηκε στην Μεγάλη Ιδέα της Φιλικής Εταιρείας, στην οποία μυήθηκε μετά τον σύζυγό της Χατζηαντώνη Βισβίζη, ξόδεψε για τον αγώνα και τον τελευταίο οβολό της, για τη συντήρηση του πλοίου της ως ετοιμοπόλεμου και μάχιμου και όταν δεν μπορούσε η ίδια να το συντηρήσει, το προσέφερε και αυτό στον αγώνα. Συνέχεια →

Στην αντίπερα όχθη, οι Τούρκοι μεθοδικά και με σχέδιο, χωρίς κανένα ίχνος ανθρωπισμού και δικαιοσύνης, έχουν διαπράξει αναρίθμητα εγκλήματα και φρικαλεότητες στους λαούς της περιοχής, που δεν χωρούν σε ανθρώπινο νου και αρνούνται πεισματικά να αναγνωρίσουν τις ιστορικές ευθύνες που φέρουν. Στο παρόν κείμενο, θα επικεντρωθώ συνοπτικά στις σφαγές των Οθωμανών Τούρκων κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821. Συνέχεια →

Όπως περιγράφει στα «Πολεμικά Απομνημονεύματα» ο αυτόπτης μάρτυρας των μαχών εκείνης της εποχής Χριστόφορος Περραιβός, «μεταξύ των πεσόντων εις την μάχην ταύτην ήταν και ο Χατζή Λάμπρος Κορομηλάς. Ο γνήσιος αυτός απόγονος των Μαραθωνομάχων δεν ενθυμήθη ότι ημπορεί να κάμει ορφανά επτά τέκνα ανήλικα και σύζυγον, αλλ’ επροτίμησε να τα αφήσει εστερημένα της πατρικής τους προστασίας, πλην ελεύθερα, και αμέσως ως ήκουσε την σάλπιγγα της πατρίδος, έσπευσεν εις τον υπέρ αυτής αγώνα. Δια την αξίαν του, οι μεν συμπατριώται του Αθηναίου εδέχθησαν αυτόν αρχηγόν εις τα τάγματά των, οι δε Τούρκοι έπνεον εκδίκησιν κατ’ αυτού…».

Συνέχεια →

Αυτός και ο Κολοκοτρώνης συνελήφθησαν το 1833 και δικάσθηκαν από Στρατοδικείο στο Ναύπλιο («Δίκη Κολοκοτρώνη – Πλαπούτα»). Καταδικάσθηκαν σε θάνατο τον Μάιο του 1834, παρά την αντίδραση των δικαστών Τερτσέτη και Πολυζωίδη. Είναι γνωστό ότι την απόφαση των Βαυαρών δεν υπέγραψαν ο Αναστάσιος Πολυζωίδης και ο Γεώργιος Τερτσέτης. Συνέχεια →