Tag Archives: έθιμα

Ο χορός της κούππας: Ο γνωστός χορός «εμπρός», αλλά το «μπροστάρι», ο οδηγός του χορού, είναι συνήθως γυναίκα η οποία οδηγείται στο μπροστάρι από κάποιον συγγενή ή γείτονα ή φίλο, ο οποίος ρίχνει στην κούπα που κρατάει το μπροστάρι, ένα ποσόν. Με τη συνεχή εναλλαγή των ατόμων στο μπροστάρι, ενώ ο χορός συνεχίζεται και η κούπα πηγαίνει από χέρι σε χέρι, συγκεντρώνεται ένα ποσόν που αποτελεί έσοδο της Μονής της Παναγιάς της Σπηλιανής, ή άλλων, κατά περίπτωση μονών, για την αντιμετώπιση των αναγκών τους. Ο χαρακτηριστικός «χορός της κούππας», γίνεται το βράδυ της 15ης Αυγούστου, στο πλαίσιο του πανηγυριού της Παναγιάς της Σπηλιανής. Μετά το πέρας του χορού, ακολουθούν προσφορές χρηματικών ποσών τόσο από τους παρευρισκομένους, όσο και από τους Νισύριους της διασποράς, τις οποίες αναγγέλλει με πανηγυρικό τρόπο κάποιο κατάλληλο πρόσωπο. Συνέχεια →

Οι ξέφρενοι εορτασμοί του Τριωδίου με τις ευφάνταστες μεταμφιέσεις, τα ατέλειωτα πάρτι, τις καρναβαλικές παρελάσεις, τις μουσικές με τους πιπεράτους στίχους και τους χορούς ολοκληρώνονται την Καθαρά Δευτέρα, που σηματοδοτεί την έναρξη της Σαρακοστής και το τέλος της Αποκριάς. Συνέχεια →

Πολλές είναι οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις που έχουν αποκτήσει τη μορφή εθίμων. Για παράδειγμα, με την έλευση του νέου έτους πολλοί σπάνε το ρόδι, δίνουν ευχές και δέχονται τον επισκέπτη που θα τους κάνει το «ποδαρικό» για να τους πάει καλά η χρονιά. «Τα σπίτια τα οποία επισκέφθηκε κάποτε ο θάνατος, η αρρώστια ή μια καταστροφή, είχαν επίσης κάνει ποδαρικό την Πρωτοχρονιά, το οποίο όμως δεν τους φύλαξε. Αυτό είναι κάτι που οι άνθρωποι το βλέπουν και το ξέρουν. Παρόλα αυτά υπάρχει ένας φόβος στο πίσω μέρος του μυαλού τους, εδραιωμένος από την πολύ παλιά εποχή που λέει “μωρέ κι αν…;” Κι ενώ κανένας λογικός άνθρωπος σήμερα δεν πιστεύει ότι θα πάει καλά η χρονιά του, αν του κάνουν ποδαρικό, παρόλα αυτά το κάνει, και μάλιστα δεν επιλέγει κάποιον δυστυχισμένο ή χαροκαμένο, αλλά πιθανότατα ένα παιδάκι», δηλώνει ο κ. Βαρβούνης, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Συνέχεια →

Δύσκολα, αλλά στα αλήθεια όμορφα χρόνια. Μπορεί να μην υπήρχε τηλεόραση, παρά μόνο ένα παλιό ραδιόφωνο με λυχνίες. Μπορεί να μην υπήρχαν τηλέφωνα, εκτός από το μοναδικό στον καφενέ του χωριού. Μπορεί να μην υπήρχε διαδίκτυο. Υπήρχε, όμως, κοινωνία και επικοινωνία, που, παρότι σήμερα υπάρχουν τόσα τεχνολογικά μέσα, είναι ελλιπής ή ανύπαρκτη, γιατί κλειδαμπαρώθηκαν και σκυθρώπιασαν οι θλιμμένοι άνθρωποι, και δεν είναι ολάνοιχτο το μέσα τους. Συνέχεια →

Η νοικοκυρά θυμιατίζει όλο το σπίτι και ένας από τους νεότερους της οικογένειας παίρνει το τουφέκι του σπιτιού και πυροβολεί από το παράθυρο στον αέρα. Τα σμπάρα συμβολίζουν την χαρμόσυνη είδηση ότι στο σπίτι αυτό γεννήθηκε ήδη ο Χριστός. Η ιεροτελεστία κρατά λίγα μόλις λεπτά και μετά αρχίζουν οι ευχές. Η κουλούρα επιστρέφει στο τραπέζι κι εκεί ο αρχηγός τής οικογένειας αρχίζει να κόβει τα κομμάτια. Το πρώτο ανήκει στον Χριστό, το δεύτερο στον φτωχό, το τρίτο στο σπίτι και μετά στα μέλη της οικογένειας στα οποία διανέμεται κατά σειρά ηλικίας. Συνέχεια →

Το έθιμο της κλαδαριάς διατηρείται και σήμερα και συμβολίζει τις φωτιές που άναψαν οι ποιμένες στη Βηθλεέμ για να αναγγείλουν τη γέννηση του Χριστού. Η διατήρηση και η τέλεση του εθίμου στηρίζεται στη λαϊκή αυτή δοξασία, κι έχει επιβιώσει από συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων που με φλόγα έστελναν το μήνυμα της κάθε ευχάριστης αγγελίας. Αυτό μας το δίνει και ο Αισχύλος στην τραγωδία του «Ο Αγαμέμνων». Συνέχεια →

Η λατρεία του Αγίου Φανουρίου φαίνεται ότι ξεκινά από τη Ρόδο, όπου κατά την παράδοση βρέθηκε η εικόνα του, όταν έσκαβαν σε ερείπια παλαιού ναού έξω από τα τείχη της πόλης. Η αμφίεσή του παρέπεμπε σε στρατιωτικό Άγιο. Συνέχεια →

Ο στυλίτης δεν ήταν στοιχειό. Ήταν ένας ασκητής που είχε στήσει τη σκήτη του πάνω σε δύο στύλους. Έριχνε μ’ ένα σκοινί το καλάθι του και οι Αθηναίοι έβαζαν μέσα φαγητό και νερό. Λένε πως και ο ίδιος κατέβαινε και ξανανέβαινε στον στύλο. Στον ένα και πλέον αιώνα της ύπαρξής της, η σκήτη φιλοξένησε και άλλους ασκητές. Το παράξενο κτίσμα, ερειπωμένο πλέον, κατεδαφίστηκε περί το 1870. Συνέχεια →