Tag Archives: έθιμα

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά μετά την πανδημία που τα πανηγύρια επιτρέπονται και παρατηρείται μεγάλη προσέλευση πιστών αλλά και τουριστών κατά τη διεξαγωγή τους. Κατά τα ζακυνθινά έθιμα τα πανηγύρια έχουν διήμερο ή και τριήμερο χρόνο διάρκειας και περιλαμβάνουν τις καθιερωμένες θρησκευτικές λειτουργίες τελετές, λιτανείες των ιερών εικόνων στους δρόμους και ειδικότερα στα χωριά γλέντα στις αυλές των εκκλησιών με ορχήστρες λαϊκών οργάνων και χορούς. Συνέχεια →

Το ιερό πρόσωπό Της έχει εμπνεύσει τόσο βυζαντινούς υμνωδούς που Την εγκωμιάζουν όσο και Νεοέλληνες ποιητές που ζητούν τη μεσιτεία της, αλλά και πολλούς εκπροσώπους της τέχνης, της ζωγραφικής, της πεζογραφίας, της ποίησης, της μουσικής.
Συνέχεια →

«Με αυτά τα φύλλα, οι τάφοι καθαρίζονται από τις γυναίκες, με τα ίδια φύλλα στολίζονται οι τελευταίες κατοικίες των νεκρών, μιας και σύμφωνα με την παράδοση μας, είναι η Πεντηκοστή, η μέρα όπου οι ψυχές ξαναγυρνάνε, πενήντα μέρες μετά τη θεία Ανάσταση του Κυρίου, στον κάτω κόσμο. Δεν έχει και τόση αξία να ερμηνεύσουμε από την ορθόδοξη πίστη το συγκεκριμένο στοιχείο της παράδοσης. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι οι ζώντες, οι γυναίκες, οι αδερφές, οι μανάδες, νιώθουν την ανάγκη να περιποιηθούν τους νεκρούς τους και να μοιραστούν με τους συγχωριανούς τους, τιμώντας τη μνήμη όσων δεν ζουν πλέον, με το κέρασμα της γλυκοκουλούρας», ερμηνεύει ο π. Κεφαλογιάννης. Όπως εξιστορεί, τα λουλούδια που ευλογούνται και αυτά στην εκκλησία και κατόπιν πηγαίνουν στο κοιμητήριο, «ομοιάζουν με τη ζωή, την ανθοφορία, τη γέννηση, την ευωδία που κυριαρχεί ως δώρο θεού στους ανθρώπους και αμέσως μετά τη φθορά, το μαρασμό, το τσαλάκωμα, το οποίο επιφέρει ο θάνατος. Είναι λοιπόν άξιο να κατανοήσουμε και ουσιώδες, πως οφείλουμε ως άνθρωποι να εκτιμούμε και να προστατεύουμε όλα όσα στη ζωή μας προσφέρονται. Τα οποία ο θάνατος ναι μεν σημαδεύει, αλλοιώνει, όμως είναι στο δικό μας χέρι να αξιοποιήσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας». Συνέχεια →

Ο χορός της κούππας: Ο γνωστός χορός «εμπρός», αλλά το «μπροστάρι», ο οδηγός του χορού, είναι συνήθως γυναίκα η οποία οδηγείται στο μπροστάρι από κάποιον συγγενή ή γείτονα ή φίλο, ο οποίος ρίχνει στην κούπα που κρατάει το μπροστάρι, ένα ποσόν. Με τη συνεχή εναλλαγή των ατόμων στο μπροστάρι, ενώ ο χορός συνεχίζεται και η κούπα πηγαίνει από χέρι σε χέρι, συγκεντρώνεται ένα ποσόν που αποτελεί έσοδο της Μονής της Παναγιάς της Σπηλιανής, ή άλλων, κατά περίπτωση μονών, για την αντιμετώπιση των αναγκών τους. Ο χαρακτηριστικός «χορός της κούππας», γίνεται το βράδυ της 15ης Αυγούστου, στο πλαίσιο του πανηγυριού της Παναγιάς της Σπηλιανής. Μετά το πέρας του χορού, ακολουθούν προσφορές χρηματικών ποσών τόσο από τους παρευρισκομένους, όσο και από τους Νισύριους της διασποράς, τις οποίες αναγγέλλει με πανηγυρικό τρόπο κάποιο κατάλληλο πρόσωπο. Συνέχεια →

Οι ξέφρενοι εορτασμοί του Τριωδίου με τις ευφάνταστες μεταμφιέσεις, τα ατέλειωτα πάρτι, τις καρναβαλικές παρελάσεις, τις μουσικές με τους πιπεράτους στίχους και τους χορούς ολοκληρώνονται την Καθαρά Δευτέρα, που σηματοδοτεί την έναρξη της Σαρακοστής και το τέλος της Αποκριάς. Συνέχεια →

Πολλές είναι οι δεισιδαιμονίες και οι προλήψεις που έχουν αποκτήσει τη μορφή εθίμων. Για παράδειγμα, με την έλευση του νέου έτους πολλοί σπάνε το ρόδι, δίνουν ευχές και δέχονται τον επισκέπτη που θα τους κάνει το «ποδαρικό» για να τους πάει καλά η χρονιά. «Τα σπίτια τα οποία επισκέφθηκε κάποτε ο θάνατος, η αρρώστια ή μια καταστροφή, είχαν επίσης κάνει ποδαρικό την Πρωτοχρονιά, το οποίο όμως δεν τους φύλαξε. Αυτό είναι κάτι που οι άνθρωποι το βλέπουν και το ξέρουν. Παρόλα αυτά υπάρχει ένας φόβος στο πίσω μέρος του μυαλού τους, εδραιωμένος από την πολύ παλιά εποχή που λέει “μωρέ κι αν…;” Κι ενώ κανένας λογικός άνθρωπος σήμερα δεν πιστεύει ότι θα πάει καλά η χρονιά του, αν του κάνουν ποδαρικό, παρόλα αυτά το κάνει, και μάλιστα δεν επιλέγει κάποιον δυστυχισμένο ή χαροκαμένο, αλλά πιθανότατα ένα παιδάκι», δηλώνει ο κ. Βαρβούνης, μιλώντας στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Συνέχεια →

Δύσκολα, αλλά στα αλήθεια όμορφα χρόνια. Μπορεί να μην υπήρχε τηλεόραση, παρά μόνο ένα παλιό ραδιόφωνο με λυχνίες. Μπορεί να μην υπήρχαν τηλέφωνα, εκτός από το μοναδικό στον καφενέ του χωριού. Μπορεί να μην υπήρχε διαδίκτυο. Υπήρχε, όμως, κοινωνία και επικοινωνία, που, παρότι σήμερα υπάρχουν τόσα τεχνολογικά μέσα, είναι ελλιπής ή ανύπαρκτη, γιατί κλειδαμπαρώθηκαν και σκυθρώπιασαν οι θλιμμένοι άνθρωποι, και δεν είναι ολάνοιχτο το μέσα τους. Συνέχεια →

Η νοικοκυρά θυμιατίζει όλο το σπίτι και ένας από τους νεότερους της οικογένειας παίρνει το τουφέκι του σπιτιού και πυροβολεί από το παράθυρο στον αέρα. Τα σμπάρα συμβολίζουν την χαρμόσυνη είδηση ότι στο σπίτι αυτό γεννήθηκε ήδη ο Χριστός. Η ιεροτελεστία κρατά λίγα μόλις λεπτά και μετά αρχίζουν οι ευχές. Η κουλούρα επιστρέφει στο τραπέζι κι εκεί ο αρχηγός τής οικογένειας αρχίζει να κόβει τα κομμάτια. Το πρώτο ανήκει στον Χριστό, το δεύτερο στον φτωχό, το τρίτο στο σπίτι και μετά στα μέλη της οικογένειας στα οποία διανέμεται κατά σειρά ηλικίας. Συνέχεια →