Tag Archives: Έλληνες

Ο κ. Οικονόμου πιστεύει ότι η τρίτη γενιά Ελλήνων μεταναστών αγαπάει πολύ περισσότερο τον χορό. «Με κάθε βήμα περνάει στην ψυχή και τη ζωή η παράδοση, οι ρίζες μας», υπογραμμίζει ο χοροδιδάσκαλος, ο οποίος ανήκει στην τελευταία γενιά Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία. Είναι από τα Γιάννενα, όπου από μικρός συμμετείχε στα χορευτικά, αλλά έφυγε για την Αυστραλία πριν από 17 χρόνια. «Ευχόμαστε, στην καινούρια χρονιά να κρατάμε γερά την υγεία μας, αλλά και τα χέρια μας σφιχτά, σαν σε έναν μεγάλο κυκλικό, ελληνικό, παγκόσμιο χορό. Όταν είμαστε ενωμένοι, είμαστε ανίκητοι», τονίζει. Συνέχεια →

Η Σμύρνη με τα τριάντα σχολεία (την Ευαγγελική Σχολή, το Κε­ντρικό Παρθεναγωγείο, το Ομήρειο Ίδρυμα κλπ), με τα τέλεια οργανωμένα νοσοκομεία (με πρώτο και καλύτερο το Γκραικικόν) και τους αρρώστους που καταφθάνουν από παντού για να θεραπευτούν, με τα δραστήρια φιλανθρωπικά της ιδρύματα (το Άσυλο των Αστέγων, το Λαϊκό Κέντρο, το Ορφανοτρο­φείο, τη Φιλόπτωχη Αδελφότητα, το Ταμείο Φτωχών, την Αδελφότητα “Ευσέβεια”, το Σύλλογο Κυριών κ.ά.), με τους δημιουργικούς πνευματικούς συλλόγους της (όπως ο Φι­λολογικός Σύλλογος “Όμηρος”, ο Καλλιτεχνικός, ο δημοσιογραφικός κ.α.), με τα αθλη­τικά σωματεία της (όπως ο Πανιώνιος και ο Απόλλων) και τις λέσχες της, που συγκέντρωναν όλη την “εκλεκτή κοινωνία”, με τα πολυτελή θέατρα (όπως η Νέα Σκηνή, το Θέατρο Σμύρνης, το Σπόρτιγκ Κλαμπ, το Κράιμερ ή το Γκαίυ) και τους δώδεκα κινηματογρά­φους της, με τις κατάμεστες τράπεζες…και προπαντός η ονειροπόλα Σμύρνη με τον απελευθερωτικό ελληνικό στρατό και με τις δεκαέξι πανέμορ­φες ορθόδοξες εκκλησίες της υποδέχεται τον Αϊ-Βασίλη και τον καινούριο χρόνο…. Συνέχεια →

Κάποια στιγμή μια σφαίρα του τρυπά τα δυο του μάγουλα σπάζοντάς του και αρκετά δόντια. Και ενώ αιμόφυρτος μεταφέρεται στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που λειτουργούσε το προσωρινό νοσοκομείο για να του παρασχεθούν οι όποιες βοήθειες, μια άλλη σφαίρα τον βρίσκει στο στόμα. Κείνη την ώρα έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, ο Αλέξανδρος Ρώμας. «Σε συγχαίρω απ’ την καρδιά μου», του είπε και κείνος επιστρατεύοντας τις στερνές του δυνάμεις στάθηκε όρθιος και έπιασε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε στο λαιμό του πάγωνε και του δυσκόλευε την αναπνοή. Μη μπορώντας να μιλήσει με νοήματα τους ζήτησε χαρτί για να γράψει, αλλά δεν πρόφτασε… Ο παπά Φώτης  του κλείνει τα μάτια και ο μόνος παρών εκείνη τη στιγμή στρατιωτικός, ο Πιπίνος Γαριβάλδης στέκεται προσοχή και τον χαιρετάει, ενώ οι άλλοι  που βρίσκονται εκεί σταυροκοπιούνται… ο Μαβίλης είναι πλέον νεκρός στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής ξαπλωμένος σκεπασμένος με τον ματωμένο μανδύα του… Έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα έχοντας κερδίσει τρία αθάνατα δώρα: Ένδοξο θάνατο, αθανασία και ελευθερία. Όπως επιθυμούσε… Συνέχεια →

Η κύρια επίθεση των δύο ελληνικών μεραρχιών άρχισε νωρίς το πρωί της 23ης Ιουνίου. Την κύρια επίθεση εναντίον των οχυρωμένων θέσεων των Βουλγάρων ανέλαβαν μονάδες της 10ης Μεραρχίας. Όταν οι εύζωνοι του 5ου Συντάγματος κατέλαβαν με τη λόγχη τον σιδηροδρομικό σταθμό της Δοϊράνης, οι Βούλγαροι αντιλήφθηκαν ότι υπερφαλαγγίζονται και εγκατέλειψαν τις θέσεις πάνω στα υψώματα, υποχωρώντας προς τα βόρεια. Νωρίτερα είχε σιγήσει το πυροβολικό τους, κατόπιν των πυκνών και εύστοχων βολών του πυροβολικού της 3ης Μεραρχίας, το οποίο διοικούσε ο ταγματάρχης Κωνσταντίνος Γουβέλης. Πολλοί από τους Βούλγαρους στρατιώτες έπεσαν στη λίμνη για να σωθούν και πνίγηκαν. Συνέχεια →

«Όταν τα βιβλιοπωλεία άνοιξαν μετά από ένα μακροχρόνιο σχετικά lockdown όπου η φόρτιση και η ψυχική κόπωση του κόσμου ήταν πλέον εμφανής, η κίνηση φάνηκε αυξημένη. Στην εβδομάδα που προηγήθηκε των Χριστουγέννων όντως η επισκεψιμότητα στα βιβλιοπωλεία θύμιζε αυτήν προηγούμενων ετών» εξηγεί η Βασιλική Μανουσαρίδου. Συνέχεια →

Η ίδρυση της κολοβής Κυπριακής Δημοκρατίας το 1959 με τα διχοτομικά στοιχεία τα οποία προνοούνταν από το σύνταγμα της Ζυρίχης και του Λονδίνου, όπως ήταν φυσικό δεν θα μπορούσε να θεωρείται από την πλειοψηφία των Ελλήνων της Κύπρου ως το επιστέγασμα των θυσιών του τα προηγούμενα χρόνια κατά τον Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. Συνέχεια →

Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου στην εφημερίδα των Αθηνών «Σκριπ» στην πρώτη σελίδα ο συνάδελφός του ποιητής Σωτήρης Σκίππης έγραφε γι’ αυτόν υπό τον τίτλο: Ο ΩΡΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ «…η μοίρα που τον εμοίρανε να είναι εκλεκτός και ευγενικός του ετοίμασε τον ωραιότερον και ενδοξότερον των θανάτων. Σιωπηλός, μετριόφρων και πρόθυμος εβάδισεν προς αυτόν. Τον ανεζήτησε ματαίως και άλλοτε εις τας επαναστάσεις της Κρήτης όπου επολέμησεν ακάλεστος καθώς και εις την ιδίαν την Ήπειρον. Δεν είχε όμως έλθει η στιγμή. Έπρεπε να μας παρουσιασθεί ακόμη και ως πληρεξούσιος εις την Διπλήν Βουλήν και να τον θαυμάσωμεν  και ως ρήτορα. Έπρεπε να τον γνωρίσωμεν και να τον αγαπήσωμεν. Διότι δεν υπάρχει κανείς ο οποίος τον εγνώρισε χωρίς να τον αγαπήση. Ήτο τόσον αριστοκράτης και τόσον  άξιος της πλέον αυθορμήτου αγάπης. Συνέχεια →