Tag Archives: Ήπειρος

Δύσκολα, αλλά στα αλήθεια όμορφα χρόνια. Μπορεί να μην υπήρχε τηλεόραση, παρά μόνο ένα παλιό ραδιόφωνο με λυχνίες. Μπορεί να μην υπήρχαν τηλέφωνα, εκτός από το μοναδικό στον καφενέ του χωριού. Μπορεί να μην υπήρχε διαδίκτυο. Υπήρχε, όμως, κοινωνία και επικοινωνία, που, παρότι σήμερα υπάρχουν τόσα τεχνολογικά μέσα, είναι ελλιπής ή ανύπαρκτη, γιατί κλειδαμπαρώθηκαν και σκυθρώπιασαν οι θλιμμένοι άνθρωποι, και δεν είναι ολάνοιχτο το μέσα τους. Συνέχεια →

Είναι άξιο αναφοράς ότι στα πρώτα ντοκιμαντέρ για την απομακρυσμένη φυλή Καλάς (Kalash) στο ορεινό Πακιστάν, ένας ηλικιωμένος άνδρας δήλωσε ότι «θυμάται από την προφορική παράδοση ότι οι πρόγονοί του κατάγονταν από μια μακρινή ορεινή περιοχή, άπειρο χώρα (Ήπειρος), που είχε πολλά βουνά και ποτάμια που ένα το έλεγαν Τσίαμι (Θύαμις = Καλαμάς) και το άλλο πήγαινε στον Κάτω Κόσμο (Αχέρων)». Συνέχεια →

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία που διακρίνει το Συρράκο είναι αδιαμφισβήτητα η παραδοσιακή αρχιτεκτονική των κτιρίων του. Ο χαρακτηρισμένος παραδοσιακός οικισμός, που αποτελεί στην κυριολεξία ένα «διαμάντι» για την λαϊκή, ηπειρώτικη αρχιτεκτονική είναι γεμάτος με πέτρινα αρχοντικά που αιχμαλωτίζουν το βλέμμα, όσο ο περιπατητής χάνεται στα λιθόστρωτα καλντερίμια του χωριού. Η πρόσβαση στα οχήματα δεν επιτρέπεται εντός του οικισμού, κάτι που έχει συμβάλλει και στη διατήρηση της αυθεντικότητας του χωριού. Συνέχεια →

Κάποια στιγμή μια σφαίρα του τρυπά τα δυο του μάγουλα σπάζοντάς του και αρκετά δόντια. Και ενώ αιμόφυρτος μεταφέρεται στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που λειτουργούσε το προσωρινό νοσοκομείο για να του παρασχεθούν οι όποιες βοήθειες, μια άλλη σφαίρα τον βρίσκει στο στόμα. Κείνη την ώρα έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, ο Αλέξανδρος Ρώμας. «Σε συγχαίρω απ’ την καρδιά μου», του είπε και κείνος επιστρατεύοντας τις στερνές του δυνάμεις στάθηκε όρθιος και έπιασε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε στο λαιμό του πάγωνε και του δυσκόλευε την αναπνοή. Μη μπορώντας να μιλήσει με νοήματα τους ζήτησε χαρτί για να γράψει, αλλά δεν πρόφτασε… Ο παπά Φώτης  του κλείνει τα μάτια και ο μόνος παρών εκείνη τη στιγμή στρατιωτικός, ο Πιπίνος Γαριβάλδης στέκεται προσοχή και τον χαιρετάει, ενώ οι άλλοι  που βρίσκονται εκεί σταυροκοπιούνται… ο Μαβίλης είναι πλέον νεκρός στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής ξαπλωμένος σκεπασμένος με τον ματωμένο μανδύα του… Έχει ήδη περάσει στην αιωνιότητα έχοντας κερδίσει τρία αθάνατα δώρα: Ένδοξο θάνατο, αθανασία και ελευθερία. Όπως επιθυμούσε… Συνέχεια →

Ιδιαίτερη αξία αποκτά σήμερα το αξιακό περιεχόμενο του Πολυφωνικού Τραγουδιού. Ο συλλογικός χαρακτήρας της ερμηνείας του, βασισμένος σε συγκεκριμένες, ιστορικά, κοινωνικές δομές και συλλογικές νοοτροπίες, αναγορεύεται σε κυρίαρχο στοιχείο προβολής και επιβίωσης του είδους στη σημερινή εποχή, της εξατομίκευσης και του κατακερματισμού. Η συλλογικότητα αποτελεί το βασικό κίνητρο του ενδιαφέροντος για πολλούς νέους ανθρώπους που στρέφονται στο Πολυφωνικό Τραγούδι αναζητώντας αυθεντικά ακούσματα ψυχής και συλλογική καλλιτεχνική έκφραση, δίνοντας νέα πνοή σε ένα είδος που, στη δίνη των νέων πολιτιστικών μοντέλων και αλλαγών, έδειχνε να πορεύεται απαρέγκλιτα προς τη δύση του και το μελλοντικό του αφανισμό. Συνέχεια →

Τά τάγματα τῶν στρατιωτῶν μετεῖχαν ἐπίσης τῶν πολεμικῶν ἐπιχειρήσεων στά Ἰόνια νησιά καί στήν ἀπέναντι ἠπειρωτική ἀκτή σέ πολλές τοπικές ἐπαναστατικές κινήσεις κατά τῶν Τούρκων, συνέβαλαν δέ σημαντικά στούς ἀγῶνες τῶν Χ. γιά τήν ἐλευθερία. Ὁ Κ. Σάθας γιά τίς ἐπαναστατικές βινήσεις στίς ἀρχές τοῦ 16ου αἰῶνος σημειώνει: Συνέχεια →

Τα αντικείμενα των εργοταξίων, όπως αναφέρει, πρέπει να έχουν σχέση με την ταυτότητα του τόπου. Αυτό αποτελεί ενδιαφέρον για τους νέους, γιατί παίρνουν στοιχεία για το πώς λειτουργούσαν οι κοινωνίες. «Ο αργαλειός έδινε αυτονομία. Δούλευαν ομαδικά, ο ένας βοηθούσε τον άλλον, έκαναν συντροφιά και είχαν ένα υγιή ανταγωνισμό. Ο αργαλειός, είναι ένα από τις αρχαιότερες “μηχανές” που μπορεί να υπάρχει ακόμη στην κοινωνία μας για την κάλυψη πρωτογενών αναγκών. Ωστόσο, μπορεί να γίνει καλλιτεχνική έκφραση, υπάρχουν άνθρωποι που μέσα από την Υφαντική, δημιουργούν έργα τέχνης», σημειώνει η κ. Παγκρατίου και επισημαίνει πως το Ριζάρειο Χειροτεχνικό Κέντρο δέχεται παραγγελίες ακόμη και από μεγιστάνες. Συνέχεια →

Πιθανότατα, αποτελούσε προπύργιο προς την πλευρά της ξηράς του γειτονικού παραθαλάσσιου οικισμού της χερσονήσου της Λυγιάς, που ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. και ο οποίος ταυτίζεται κατά πάσα πιθανότητα με την αρχαία Τορώνη, τη βάση που, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, ίδρυσαν οι Κερκυραίοι στην ηπειρωτική ακτή. Συνέχεια →