Tag Archives: αγάλματα

Μπροστά σε μια ακόμη σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη, βρίσκεται η Εφορεία Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας – Ευρυτανίας. Είναι γνωστό ότι στην περιοχή της Λοκρίδας έχουν βρεθεί πολλά αρχαία στο παρελθόν. Όμως κοντά στο συγκεκριμένο σημείο δεν είχε βρεθεί κάτι που να παραπέμπει σε τέτοια ανακάλυψη. Συνέχεια →

Ο κύριος της θάλασσας με τη χαρακτηριστική του τρίαινα δεν θα μπορούσε να λείπει από τις αναπαραστατικές τιμές, καθώς ο δικός μας Ποσειδώνας μετατράπηκε σε Neptune στα ρωμαϊκά χρόνια και η λατρεία του γενικεύτηκε. Συνέχεια →

Στα ερείπια της αρχαίας Ελληνικής πόλης Μαγνησίας που βρίσκεται στη νοτιοδυτική Τουρκία στην περιοχή του Αϊδινίου.

Αγνωστοι εισέβαλαν στον αρχαιολογικό χώρο του ιερού των Αιγυπτίων Θεών στη Μπρεξίζα Μαραθώνα, προξενώντας σημαντικές φθορές σε αντίγραφα αγαλμάτων, όπως ενημερώνει με ανακοίνωσή του το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Συνέχεια →

Το Πεδίον Άρεως είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος χώρος πρασίνου της Αθήνας μετά τον Εθνικό κήπο. Σήμερα περικλείεται από τις οδούς Αλεξάνδρας, Μαυρομματαίων, Ευελπίδων, Μουστοξύδη, Μπούσγου και Βαλτινών. Μέχρι τη δεκαετία του ’20 η περιοχή αποτελούσε έναν ακάλυπτο χώρο ανάμεσα σε δύο χειμάρρους, αποκομμένο από τον υπόλοιπο πολεοδομικό ιστό. Ο Κυκλόβορος, ένας από τους μεγαλύτερους χείμαρρους της Αθήνας με θορυβώδη και ορμητικά νερά, ξεκινούσε από τα Τουρκοβούνια, έφθανε στο Πεδίον του Άρεως και διαμέσου της οδού Μάρνη κατέληγε στην πλατεία Βάθης ή κατ’ άλλη εκδοχή κατέβαινε την οδό Κορδικτώνος και τα ίχνη του χάνονταν στην οδό Παρασίου, κοντά στην πλατεία Αττικής. Ο χείμαρρος του Αγίου Στυλιανού διερχόταν από τις σημερινές οδούς Αμφείας, Νορντάου, Βαλτινών και Μπούσγου. Στη συνέχεια από την οδό Στουρνάρη έφθανε στην πλατεία Βάθης, όπου συναντούσε ένα μικρό ρέμα που κατέβαινε από το λόφο του Στρέφη. Συνέχεια →

Ακριβώς απέναντι από το Βουρκάρι στην Τζιά βρίσκεται η χερσόνησος της Αγίας Ειρήνης, που πήρε το όνομά της από το ομώνυμο γραφικό ξωκλήσι. Εκεί ανακαλύφθηκε ένας από τους σημαντικότερους οικισμούς του Αιγαίου. Διήρκεσε από την εποχή του Χαλκού έως το τέλος των μυκηναϊκών χρόνων (περ. 3000-1100 π.Χ.). Συνέχεια →