Tag Archives: βιβλίο

Αν και ο Πικιώνης είχε αποδοχή και αναγνώριση στη διάρκεια της ζωής του, η οργάνωση του αρχείου του, η υπεράσπιση της μνήμης του, η περιφρούρηση του έργου του αλλά και η εθνική και διεθνής διάδοσή του, ακολούθησε εξελικτική διαδικασία. Η κόρη του, η κυρία Αγνή Πικιώνη, χαιρετισμός της οποίας περιλαμβάνεται στην έκδοση, αναφέρει την αγάπη και τη φροντίδα τόσων φίλων και συνοδοιπόρων που στήριξαν το δικό της έργο, την ανάγκη να προστατεύσει το έργο του πατέρα της και εντέλει να δωρίσει το αρχείο του στα Αρχεία Νεοελληνικής Αρχιτεκτονικής του Μουσείου Μπενάκη. Στο Μπενάκη έγινε το 2010 η αναδρομική έκθεση για τον Πικιώνη που αποτέλεσε και κομβικό έτος προς μια ωριμότερη προσέγγιση στην παρακαταθήκη του. Το 2014 ιδρύθηκε η ΑΜΚΕ «Δημήτρης Πικιώνης», με σκοπό «τη μελέτη, προστασία, ανάδειξη, αποκατάσταση και συντήρηση του έργου του».
Συνέχεια →

«Τον παλιό καιρό που ο κόσμος ήταν «καθαρός», έβλεπαν πιο συχνά νεράιδες, μοίρες και τόσα άλλα ξωτικά. Υπάρχουν άπειρα ξωτικά με άπειρα ονόματα. Κάποια υπάρχουν μόνο σε κάποιους τόπους που τους έχουν στοιχειώσει γι’ αυτό λέγονται «στοιχειά» κι άλλα κινούνται στον αέρα και τα λένε «αερικά». Κάποια άλλα έρχονται μόνο στις μεγάλες γιορτές και ζουν στον Κάτω κόσμο, όπως οι καλικάντζαροι ενώ υπάρχουν και άλλα πολλά. Όλα αυτά λοιπόν είναι ξωτικά, δηλαδή από τον άλλο κόσμο, τον έξω κόσμο, «εξωτικά»». Συνέχεια →

Το συγκεκριμένο βιβλίο έχει αξία ως ντοκουμέντο γιατί εξηγεί την αντιπαράθεση δύο προσεγγίσεων ενώ ήταν ανώριμα τα πράγματα ακόμη και για τους καλλιεργημένους και ειδικούς. Τι έχει προτεραιότητα; Η προστασία της παλαιότητας -τα τεκμήρια ενός πιο πρόσφατου παρελθόντος όπως είναι μια ζώσα ιστορική συνοικία, με λίγα στοιχεία του 18ου και του 19ου αιώνα αλλά και με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία αρχιτεκτονικής κλίμακας γύρω από την Ακρόπολη- ή η μελέτη της αρχαιότητας; Συνέχεια →

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι του Δία Ουρίου, ενός παλιού ελληνικού θεού με επίθετο που σημαίνει «του ευνοϊκού ανέμου». Εισέρχεται στο ιερό Σαραπείο Γ της νήσου με αφιερώσεις όσων ταξιδεύουν στη θάλασσα, καθώς ο Δίας Ούριος ήταν κρίσιμης σημασίας στο Αιγαίο. Εδώ δεν αναφέρεται το όνομα του αιγυπτιακού θεού Σαράπιδος. Ενας Ιταλός από την Ελέα κάνει μια ανάθεση προς τιμήν του ελληνικού θεού, στο ιερό των αιγυπτιακών θεών, συνοψίζοντας έτσι τον διεθνή ρόλο της συγκεκριμένης λατρείας. Συνέχεια →

Την ταραγμένη τριετία 1917-1920 ξεπήδησαν διάφορα εφήμερα ουκρανικά ‘κράτη’, αλλά με τη Συνθήκη της Ρίγας τού 1921 τα εδάφη της μοιράστηκαν ουσιαστικά μεταξύ Πολωνίας και Ρωσίας. Το 1922 η Ουκρανία έχοντας χάσει το 50% των εδαφών της έγινε ιδρυτικό μέλος της Ε.Σ.Σ.Δ. Ακολούθησε ο εποικισμός των ουκρανικών εδαφών με Ρώσους εποίκους, ο βίαιος εκρωσισμός των τοπικών πληθυσμών και οι διωγμοί των μειονοτήτων και όσων διαφωνούσαν με τις αποφάσεις του σοβιετικού καθεστώτος πραγματικά η στη φαντασία του Στάλιν, καθώς και η επιβολή της ρωσικής γλώσσας. Παρά τα μέτρα αυτά πάντως το μίσος των δυτικών Ουκρανών εναντίον της Ρωσίας παρέμενε άσβεστο, όπως αποδείχθηκε κατά την εισβολή του γερμανικού στρατού στην Ουκρανία το 1941, οπότε δημιουργήθηκαν τάγματα που πολέμησαν με τούς Ναζί κατά του σοβιετικού στρατού. Συνέχεια →

Η ίδρυση και η εξέλιξή της, είναι γεγονότα άρρηκτα συνδεδεμένα με το σπουδαίο δωρητής της, Κωνσταντίνο – Αγαθόφρωνα Νικολόπουλο, μια άκρως ενδιαφέρουσα και ιδιαζούσης σημασίας ιστορική φυσιογνωμία, τα έργα και ο βίος του οποίου δεν είναι, δυστυχώς, ευρύτερα γνωστά. Άνθρωπος με έντονο ενδιαφέρον για τα πράγματα του καιρού του, έζησε σε μια μεταβατική περίοδο, μεστή ιδεολογικών και πολιτικών ζυμώσεων που οδήγησαν σε καθοριστικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές. Κατάφερε υπό την επήρεια των ζυμώσεων και ανακατατάξεων επίτευγμα σπουδαίο για τα ανθρώπινα μέτρα, να αφήσει το δικό του ευδιάκριτο χνάρι στην εποχή του και στον τόπο του με το έργο του και τις επιλογές του Συνέχεια →

Είκοσι τρία χρόνια αργότερα, το 1971, ένας βοσκός βρήκε έναν μισοθαμμένο σκελετό στην κοίτη ενός ρέματος κοντά σε ένα ασβεστόλακκο έξω από το χωριό. Εκεί βρέθηκαν τελικά 120 σκελετοί, καθένας με τα χέρια του δεμένα με σύρμα και μια τρύπα από σφαίρα στο κρανίο. Θάφτηκαν σε έναν λόφο στα περίχωρα του Τσαμαντά, αλλά κανένας υπουργός, κανένας ποιητής, κανένας διάσημος δεν επισκέφτηκε ποτέ τον χώρο για να τιμήσει τη θυσία τους, όπως κάνουν κάθε χρόνο στη Μακρόνησο για να αποτίσουν σεβασμό σε αυτούς που φυλακίστηκαν εκεί κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου αλλά και μετά.
Συνέχεια →