Tag Archives: διανοούμενοι

Με υπέρτιτλο «Έκκληση στο δημοκρατικό ελληνικό και παγκόσμιο κοινό» το δημοσίευμα των Σκοπίων «168 υπογραφές στο αίτημα για αναγνώριση της μακεδονικής μειονότητας από την Ελλάδα», αναφέρει τα εξής (χωρίς συντακτική παρέμβαση):

Τυφλοί και ασυνάρτητοι οι διανοούμενοι μπερδεύουν τους μηρούς τους, έτσι μπερδεύουν το έθνος με το κράτος. Ως μεταπράτες μας διδάσκουν τους αγγλικούς και γαλλικούς σκονισμένους μύθους όπου κράτος και έθνος είναι ένα. Οι Γάλλοι αιχμάλωτοι στη σφαίρα της μουγκής διεκπεραίωσης, δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τις διαφορές μεταξύ έθνους και κράτους, όπως επίσης δεν κατόρθωσαν να δώσουν προτεραιότητα ούτε στον Ναπολέοντα, ούτε στον Ροβεσπιέρο. Το φάντασμα του κράτους, – Ναπολέων – και το φάντασμα της επανάστασης, – Ροβεσπιέρος – διαχέεται πάνω από το κυκλοθυμικό πολιτικό τους τοπίο. Συνέχεια →

Αντίθετα, οι περισσότεροι από αυτούς είναι φουσκωμένοι από αλαζονεία που φτάνει κάποτε στα όρια του αυτισμού. Και τα σχετικά ελληνικά παραδείγματα δεν λείπουν. Ελάχιστοι προβεβλημένοι διανοούμενοι ακούν τους άλλους όταν τους απευθύνονται, και είναι επικεντρωμένοι στον εαυτό τους, γεμάτοι οίηση, πολύ συχνά φιλοχρήματοι, ως συνέπεια του αυτισμού τους, ενώ αποφεύγουν κάθε ουσιαστική συλλογική κίνηση ή οποιοδήποτε πραγματικό ρίσκο. Και όμως, μπορεί να είναι κάποτε σημαντικοί ιστορικοί, συγγραφείς, λογοτέχνες, μουσικοί. Συνέχεια →

Η πνευματική ηγεσία οφείλει αφενός να είναι αποκομμένη από τα κομματικά δρώμενα, αφετέρου οφείλει να παρατηρείτα πράγματα με ψύχραιμη ματιά. Συνέχεια →

Ο τίτλος αυτού του άρθρου θα μπορούσε να είναι διαφορετικός, για παράδειγμα: «Γιατί η δημοκρατία δεν φοβάται τον γραπτό λόγο;» Μπαίνω αμέσως στο θέμα: στοχαστές, φιλόσοφοι, διανοούμενοι, μελετητές, επιστήμονες, μπορεί να ξενυχτάνε γράφοντας τις σκέψεις τους για τα προβλήματα της κοινωνίας, για την αναποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος, για τα σφάλματα των επιλογών μας και άλλα πολλά ωραία και ψυχωφελή. Συνέχεια →

Δεκάδες διανοούμενοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και συνδικαλιστές από όλο τον κόσμο κάνουν έκκληση στους αρχηγούς των μεγάλων κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στους αρμόδιους ευρωπαϊκούς θεσμούς, όπως επίσης και σε όσους διεξάγουν τις διαπραγματεύσεις, να κάνουν στροφή, ώστε να χορηγηθούν στην Ελλάδα οι δόσεις των δανείων, να μη επιβληθούν νέα μέτρα, να δοθεί ανθρωπιστική βοήθεια και να γίνει αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους φέτος. Συνέχεια →

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα. Συνέχεια →

….ΕΙΣ ΤΟΝ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ

Η εκφραστική υψιπύλη της διανοήσεως είναι η γλώσσα. Δι’ αυτής, η Νόησις διαχέεται εκ των «ιεροφώτων» διαστάσεών της εις το βασίλειον των «ηλιοφώτων» διαστάσεων, αναπτύσει διαρκή επικοινωνίαν μεταξύ των δύο και προκαλεί έξαρσιν της συνειδήσεως και την αυτογνωσίαν της. Τηλέπυλον το απροσαγόρευτον φράγμα και δεσπόζουσα μοναδική υψιπύλη, η γλώσσα η Ελληνική, καθότι (και ως εκ τούτου) Υψίνοες οι Έλληνες και Έλληνες οι Υψίνοες. Συνέχεια →

Τον τελευταίο καιρό πολύς είναι ο λόγος που γίνεται σχετικά με την παγκοσμιοποίηση και τις λεγόμενες «πολυπολιτισμικές» κοινωνίες που αναγκαία θα προκύψουν ως συνέπεια αυτής. Και είναι κάποιοι «διανοούμενοι», οι οποίοι ενώ από τη μία εμφανίζονται ως πολέμιοι της παγκοσμιοποίησης, από την άλλη οι ίδιοι είναι οι θερμότεροι υποστηρικτές των πολυπολιτισμικών κοινωνιών -όπως τις ονομάζουν- στις οποίες λαοί και έθνη εντελώς διάφορα και ξένα μεταξύ τους, δηλαδή ένα συνοθύλευμα ανθρώπων απ’ όλες τις ηπείρους και απ’ όλες τις κουλτούρες, θα συμβιώνουν στο μέλλον αρμονικά…
Συνέχεια →