Tag Archives: Ελληνικός Στρατός

Η θέση της μάχης των Γιαννιτσών στην ιστορία των Βαλκανικών πολέμων είναι εξέχουσα. Η κρίσιμη και αποφασιστική μάχη, για την απελευθέρωσή τους, είναι η σπουδαιότερη των πολέμων αυτών. Ο Ελληνικός στρατός εξόρμησε στις 5 Οκτωβρίου από τα Θεσσαλικά σύνορα, προς Ελασσόνα και Σαραντάπορο όπου σημειώνεται η πρώτη λαμπρή νίκη του. Μια εβδομάδα αργότερα, καταλαμβάνονται και απελευθερώνονται τα Σέρβια, Κοζάνη, τα Γρεβενά, η Κατερίνη και η Εδεσσα. Ο Ελληνικός στρατός βρίσκεται στις 19 Οκτωβρίου δυτικά των Γιαννιτσών.

Το Ελληνικό Στρατηγείο περίμενε να συναντήσει του Τούρκους οχυρωμένους στην Ανατολική όχθη του Αξιού. Οι Τούρκοι όμως αποφάσισαν να δώσουν μάχη, στις φυσικές οχυρές θέσεις των λόφων, δυτικά της πόλης, που άρχιζαν από τις παρυφές της λίμνης και κατέληγαν στους πρόποδες του Πάϊκου. Οι λόγοι που προτίμησαν να δώσουν μάχη στα Γιαννιτσά και όχι στην ανατολική όχθη του Αξιού ήταν η οχυρή θέση στο στενό πέρασμα στη λίμνη και στο Πάϊκο και κυρίως η υπεράσπιση της ιερής πόλης τους, που φιλοξενούσε τον τάφο του Γαζή Εβρενός Μπέη του πρώτου Τούρκου κατακτητή της Ευρώπης και των απογόνων του. Ο Στρατός μας αιφνιδιάστηκε γιατί υπήρχε έλλειψη στρατηγικού επιτελικού σχεδίου, και γιατί βασίστηκε σε αυτοσχεδιασμούς της τελευταίας στιγμής.

Οι Τούρκοι διέθεταν 25.000 στρατό, στηριζόμενο σε ισχυρό πυροβολικό και 30 πυροβόλα. Κατείχαν ισχυρές θέσεις και πολλές “φωλιές” πολυβόλων που μπορούσαν να θερίζουν κυριολεκτικά κάθε στρατιώτη στο πεδινό έδαφος. Ο Ελληνικός στρατός διέθετε σε πυκνή διάταξη τις Μεραρχίες του :τρίτη-δεύτερη-τέταρτη-έκτη από τη λίμνη μέχρι το Πάϊκο και πίσω από αυτές την πρώτη ως εφεδρεία. Συνέχεια →

Ο ελληνο-οθωμανικός Πόλεμος του 1897 απέδειξε την πλήρη ανεπάρκεια του Ελληνικού Στρατού σε όλους τους τομείς, ωθώντας τον αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο –που με οδυνηρό τρόπο διαπίστωσε τη χαοτική κατάσταση στο Στρατηγείο– να ζητήσει από τον Γερμανό αυτοκράτορα Γουλιέλμο Β΄ την άδεια προς φοίτηση Ελλήνων αξιωματικών στην Kriegsakademie. Πράγματι, το 1899 μετέβησαν στην ακαδημία οι ανθυπολοχαγοί Μηχανικού Ιπποκράτης Παπαβασιλείου, Ιωάννης Μεταξάς, Ξενοφών Στρατηγός, οι οποίοι αποφοιτώντας το 1902, υπηρέτησαν για έξι μήνες σε μονάδες Πεζικού του γερμανικού στρατού. Η αποστολή αξιωματικών σε πολεμικές ακαδημίες συνεχίστηκε τα επόμενα χρόνια και μετά το 1912 –οπότε η κυβέρνηση Βενιζέλου προσκάλεσε τη Γαλλική Στρατιωτική Αποστολή– άρχισε η φοίτηση σε μεγαλύτερους αριθμούς στην Εcole Supérieure de Guerre. Συνέχεια →

Τη νύχτα 16-17 Ιουνίου 1913, η 2η Βουλγαρική Στρατιά επιτέθηκε αρχικά κατά των ελληνικών προφυλακών στο Παγγαίο. Στις 17 Ιουνίου οι επιθέσεις επεκτάθηκαν προς Νιγρίτα και δυτικά της λίμνης Αρτζάνι. Τη νύχτα 17-18 Ιουνίου η βουλγαρική δύναμη (1.250 ανδρών) που διέμενε στη Θεσσαλονίκη ως φιλοξενούμενη αιχμαλωτίσθηκε κατόπιν μάχης. Στις 18 Ιουνίου έφθασε στη Θεσσαλονίκη ο βασιλιάς Κωνσταντίνος με τον επιτελή του Ιωάννη Μεταξά και ανέλαβε τη διοίκηση των Ελληνικών Δυνάμεων. Συνέχεια →

Η Μάχη του Σκρα θεωρείται μία από τις σημαντικότερες νικηφόρες μάχες του ελληνικού στρατού στη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, αφού η πολύ καλή οχύρωση των Βουλγάρων, που υποστηριζόταν με πολυάριθμο πυροβολικό, θεωρούνταν απρόσβλητη. Το ότι επετεύχθη μετά την αποτυχία ένα χρόνο νωρίτερα, το Μάρτιο του 1917, της 122ης Γαλλικής Μεραρχίας να εξουδετερώσει την οχύρωση εξέπληξε τις συμμαχικές δυνάμεις και παράλληλα ενέπνευσε τον ελληνικό στρατό για νέες νίκες. Συνέχεια →

Τελικά, η ΓΔΑΕΕ έστειλε το σχετικό έγγραφο μόλις πριν από λίγες ημέρες. Το ΓΕΣ κινήθηκε ταχύτατα. Έστειλε το κλιμάκιο στην Γερμανία όμως ήταν… αργά, αφού έχουν απομείνει λιγότερα από 30 οχήματα διαθεσιμα! Συνέχεια →

«Ο στρατηγός Φλώρος, έχει σκοπό», όπως δήλωσε στον «Βηματοδότη», «να αποκτήσει ο Στρατός δικά του άλογα με δικούς τους στρατιωτικούς αναβάτες. Θα είναι μαυροσκούφηδες, όπως δηλαδή οι στρατιωτικοί των τεθωρακισμένων. Ίσως στην επόμενη παρέλαση της 25ης Μαρτίου να δούμε την νέα δύναμη του Στρατού Ξηράς, τους ιππείς μαυροσκούφηδες». Συνέχεια →

Με την Εθνεγερσία του 1821, η Ήπειρος απεκλείσθη από το (νέο) Ελληνικό κράτος. Ακολούθησαν πολλές επαναστάσεις με σκοπό την απελευθέρωση της Ηπείρου. Το Ηπειρωτικό ζήτημα αρχίζει από το 1828 πριν σταθεροποιηθούν τα όρια του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους, τα οποία ο Καποδίστριας από την πλευρά της Ηπείρου τα τοποθετούσε στον ποταμό Γενούσο ή Σκούμπι. Τα πρώτα δείγματα ΒορειοΗπειρωτικού ζητήματος εμφανίζονται το 1878 στο Βερολίνειο Συνέδριο, που με την προσθήκη του ΙΓ΄πρωτοκόλλου καθορίζονται τα όρια στον ποταμό Καλαμά (Θύαμι) και τρία χρόνια αργότερα με την μεσολάβηση της Τουρκίας μεταφέρονται στον Άραχθο. Η διχοτόμηση της Ενιαίας Ηπείρου είναι κατασκεύασμα ορισμένων Ευρωπαϊκών δυνάμεων, ιδίως της Αυστρίας και της Ιταλίας, για δικά τους συμφέροντα. Οι διάφορες προπαγάνδες πάντα με την υποκίνηση της Τουρκίας, έχουν στόχο την Ήπειρο. Ιδιαίτερα δε το Βόρειο τμήμα της και στόχος των Ελλήνων στα πλαίσια της Μεγάλης Ιδέας, είναι η απελευθέρωση της Ενιαίας Ηπείρου.

Ο απελευθερωτικός αγώνας του 1912 – 1913 χαρίζει την πολυπόθητη ελευθερία, σ’ όλη σχεδόν την Ήπειρο (Κλεισούρα – Τεπελένι). Οι γνωστές όμως Ευρωπαϊκές δυνάμεις με δύο τελεσίγραφα, τονίζουν πως η περαιτέρω προώθηση των Ελληνικών στρατευμάτων θα θεωρηθεί αιτία πολέμου και θα διακυβεύονταν γενικώτερα Εθνικά συμφέροντα της Ελλάδος. Έτσι σταματούν οι Έλληνες την προέλασή τους προς Αυλώνα. Έφθασε η ώρα που πέφτουν οι μάσκες των μεγάλων δυνάμεων και μετατρέπεται το Ηπειρωτικό ζήτημα, σε ΒορειοΗπειρωτικό!

Στην συνθήκη του Λονδίνου (17-05-1913), τίθεται τέλος στον Α’ Βαλκανικό πόλεμο. Αφήνεται όμως ανοιχτό το θέμα των βορείων συνόρων της Ελλάδος με το υπό σύσταση Αλβανικό κράτος, καθώς και τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και ανατίθεται η ρύθμισή του στις έξι δυτικές δυνάμεις. Δύο μήνες αργότερα, υπογράφεται το πρωτόκολλο του Λονδίνου, περί ανεξαρτησίας και οργανώσεως του Αλβανικού κράτους και ακολούθως επιδικάζεται με απόφαση των έξι ο Καζάς της Κορυτσάς στην Αλβανία, με όρια προς Φτελιά, Ακρωτήριο, Στύλο, Σάσωνα. Συνέχεια →

Πιστεύω ότι, βάσει αυτού του ατυχούς συμβάντος με τους Αλβανούς, πρέπει να δοθεί το έναυσμα στο Γενικό Επιτελείο Εθνικής Αμυνας (ΓΕΕΘΑ) να επαναπροσδιορίσει τους κανονισμούς επιλογής έφεδρων βαθμοφόρων στις Ενοπλες Δυνάμεις μας και να εισάγει επίσημα το δίκαιο του αίματος (jus sanguinis) ως αναγκαίο προαπαιτούμενο για την επιλογή τους. Δηλαδή, να έχουν μητέρα ή πατέρα Ελληνα, όπως ακριβώς ορίζεται και ως προαπαιτούμενο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας μας, βάσει του άρθρου 31 του Συντάγματός μας: «Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να εκλεγεί όποιος έχει από πατέρα ή μητέρα ελληνική καταγωγή». Συνέχεια →