Tag Archives: Ζάκυνθος

Το 1849 η Αγγλία αναγκάσθηκε να παραχωρήσει μερικές ελευθερίες, οι οποίες δυνάμωσαν την φλόγα του αγώνα. Έντεκα αντιπρόσωποι προτείνουν στην πρώτη εκλεγείσα βουλή ψήφισμα, με το οποίο η Επτάνησος ενώνεται με την Ελλάδα. Ο αρμοστής διαλύει την βουλή την ώρα της συνεδριάσεως και εξορίζει μερικούς βουλευτές. Οι επόμενες βουλές επαναλάμβαναν το ψήφισμα, χωρίς να προβαίνουν σε περαιτέρω νομοθετική εργασία. Έτσι τα Επτάνησα περιήλθαν σε δύο κυβερνεία. Η διεθνής κοινή γνώμη στηρίζει τις Εθνικές βλέψεις των Επτανησίων. Έτσι, η Αγγλία αναγκάζεται να καταλάβει, πως η μόνη λύση είναι να εγκαταλείψει τα Επτάνησα. Συνέχεια →

Οι διακοπές στη Ζάκυνθο, είναι μια καλή επιλογή είτε είστε φίλοι, είτε ζευγάρι, είτε οικογένεια. Σου προσφέρει πολλές επιλογές, πανέμορφες παραλίες και καταλύματα για όλα τα γούστα. Αξίζει σίγουρα να κλείσεις για μία εβδομάδα. Δε θα βαρεθείς για κανένα λόγο. Πέρα από όσα θα δεις, μην ξεχάσεις τον Άγιο Σώστη, το άγνωστο νησάκι του Ιονίου που κόπηκε από τη Ζάκυνθο αλλά και τον Στενίτη, το μοναδικό γλυπτό της φύσης στη Ζάκυνθο. Συνέχεια →

Μοιράζεται το όραμα της πνευματικής και πολιτιστικής αναγέννησης του τόπου,  με τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Άγγελο Σικελιανό και τον Κωστή Παλαμά. Συνεργάζεται στενά με τον Άγγελο και την Εύα Σικελιανού για την αναβίωση των Δελφικών Γιορτών. Αρχίζει να οργανώνει εκθέσεις με σκοπό τη διάδοση και τη διάσωση της Ελληνικής λαϊκής τέχνης. Το 1937 ιδρύει το Σύνδεσμο Ελληνικής Χειροτεχνίας, ο οποίος το 1957 μεταβάλλεται σε Κρατικό Οργανισμό Χειροτεχνίας. Συνέχεια →

Το 1952 το Μουσείο μεταφέρθηκε στο κτίριο του ενετικού Ενεχυροδανειστηρίου ή Μόντε, το οποίο όμως ήταν από τα πρώτα που παραδόθηκαν στις φλόγες μετά τον σεισμό του 1953, με τραγική συνέπεια τον αφανισμό ανεκτίμητων έργων τέχνης. Μετά τον σεισμό ξανακτίστηκε στην ίδια θέση και το μετασεισμικό μουσείο λειτουργεί από το 1960. Είναι χτισμένο σύμφωνα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της Ζακύνθου με τις στοές, τα πολλά θολωτά παράθυρα και τις πόρτες. Η στοά που διασχίζει ο επισκέπτης για να προσεγγίσει την είσοδο του Μουσείου κοσμείται με κιονόκρανα, απομεινάρια του Δημοτικού Θεάτρου «Φώσκολος», ενός από τα ωραιότερα θέατρα της ανατολικής Μεσογείου, σχεδιασμένου από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Ernst Ziller.
Συνέχεια →

Φέτος είναι η πρώτη χρονιά μετά την πανδημία που τα πανηγύρια επιτρέπονται και παρατηρείται μεγάλη προσέλευση πιστών αλλά και τουριστών κατά τη διεξαγωγή τους. Κατά τα ζακυνθινά έθιμα τα πανηγύρια έχουν διήμερο ή και τριήμερο χρόνο διάρκειας και περιλαμβάνουν τις καθιερωμένες θρησκευτικές λειτουργίες τελετές, λιτανείες των ιερών εικόνων στους δρόμους και ειδικότερα στα χωριά γλέντα στις αυλές των εκκλησιών με ορχήστρες λαϊκών οργάνων και χορούς. Συνέχεια →

Η νοικοκυρά θυμιατίζει όλο το σπίτι και ένας από τους νεότερους της οικογένειας παίρνει το τουφέκι του σπιτιού και πυροβολεί από το παράθυρο στον αέρα. Τα σμπάρα συμβολίζουν την χαρμόσυνη είδηση ότι στο σπίτι αυτό γεννήθηκε ήδη ο Χριστός. Η ιεροτελεστία κρατά λίγα μόλις λεπτά και μετά αρχίζουν οι ευχές. Η κουλούρα επιστρέφει στο τραπέζι κι εκεί ο αρχηγός τής οικογένειας αρχίζει να κόβει τα κομμάτια. Το πρώτο ανήκει στον Χριστό, το δεύτερο στον φτωχό, το τρίτο στο σπίτι και μετά στα μέλη της οικογένειας στα οποία διανέμεται κατά σειρά ηλικίας. Συνέχεια →

Η εκτέλεσή του έγινε, όπως και των άλλων τεσσάρων (Οι άλλοι τέσσερις ήταν οι: Θεόδωρος Πέττας ή Γλάρος, Διονύσιος Κοντονής, Παναγιώτης Ρουμελιώτης και Αντώνιος Τζούκος ή Γράμψας) στην πλατεία του Αγίου Νικολάου του Μώλου και το πτώμα του, αφού κατεβάστηκε από την κρεμάλα, περιτυλίχτηκε με πίσσα, κατά τη γνωστή βρετανική συνήθεια, και μετά τοποθετήθηκε σε σιδερένιο κλουβί και μεταφέρθηκε στον τόπο της καταγωγής του, στο χωριό της Ρίζας Φιολίτης και κρεμάστηκε απέναντι ακριβώς από το σπίτι του, στο Λόφο της Αγίας Ιερουσαλήμ.
Η δύστυχη μητέρα του, αντικρίζοντας καθημερινά το λείψανο του παιδιού της, που παρέμεινε εκεί για πολλές δεκαετίες, και μην μπορώντας τίποτα να κάνει, τρελάθηκε και γύριζε στους δρόμους, προτρέποντας τους περαστικούς να δουν το μακάβριο θέαμα. Συνέχεια →

Ο Ανδρέας Κάλβος θεωρείται ο ποιητής της ελληνικής επανάστασης. Οι Είκοσι Ωδές είναι η μοναδική του προσφορά στη νεοελληνική ποίηση. Είναι εμπνευσμένες κυρίως από το προεπαναστατικό κλίμα της χώρας, όπως εκείνος το εισέπραττε και το ζούσε στην Ευρώπη. Το 1824 τυπώνει στη Γενεύη τη «Λύρα», δέκα πατριωτικές ωδές. Το 1826 στο Παρίσι τυπώνει άλλες δέκα, «τα Λυρικά». Η πρώτη ωδή, «Ο Φιλόπατρις», είναι ένας ύμνος στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ζάκυνθο. Η Τρίτη, «Εις Θάνατον», είναι μια συγκινητική αναπόληση της μητέρας του. ‘Όλες οι άλλες αναφέρονται στο μεγάλο γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης. Συνέχεια →

Πρόκειται για τριμερή μορφή χορού. Σήμερα μας είναι γνωστά τα δύο πρώτα μέρη, το τρίτο μέρος έχει χαθεί στο διάβα του χρόνου. Ως εισαγωγή στο μουσικό μέρος που προηγείται του χορού, ο πρωτοχορευτής κάνει μια στροφή στο χώρο περπατώντας εκεί όπου πρόκειται να χορέψει έχοντας τα χέρια ανοιχτά σχεδόν σαν να χαιρετά τους παρευρισκόμενους. Είναι σαν μια προθέρμανση για αυτό που θα ακολουθήσει.
Συνέχεια →