Tag Archives: ζωγραφική

»Η επιλογή του Κωνσταντίνου Παρθένη για την πρώτη αναδρομική έκθεση Έλληνα καλλιτέχνη στην αναγεννημένη Εθνική Πινακοθήκη, μόνον τυχαία δεν είναι. Όπως, άλλωστε, δεν είναι τυχαίος και ο τίτλος της έκθεσης, “Κωνσταντίνος Παρθένης: Η ιδανική Ελλάδα της ζωγραφικής του”. Ο Παρθένης και το έργο του συμβολίζουν την ανανέωση της ελληνικής ζωγραφικής, την εισαγωγή νέων ρευμάτων και τάσεων, την αρμονική σύνδεσή τους με την παράδοση στη δημιουργία μιας νέας εικαστικής έκφρασης».
Συνέχεια →

“Το πιο δύσκολο κομμάτι της τέχνης μου είναι να βρω κατάλληλα ξύλα, ίσως γιατί δεν αφήσαμε πια στην Κύπρο ποταμούς να καταλήγουν στην θάλασσα.” Μετά τα ξύλα αυτά πρέπει να καθαριστούν, να κοπούν ίσως, να τριφτούν και οπωσδήποτε να τους γίνει απεντόμωση, δηλαδή να μπουν ειδικά φάρμακα ώστε να σκοτωθεί κάθε οργανισμός που υπάρχει μέσα στο ξύλο. Αυτό είναι μια δουλειά που απαιτεί πολύ χρόνο και πολλή υπομονή γιατί σε κάθε τρυπίτσα του ξύλου πρέπει να μπει με σύριγγα φάρμακο ώστε να σκοτωθούν όλα τα έντομα και τα αυγά τους. «Η υπομονή και η σχολαστικότητα που ανάπτυξα στα 34 χρόνια υπηρεσίας μου ως εκπαιδευτικός με βοήθησαν σε αυτό το κομμάτι της δουλειάς». Αφού ετοιμαστεί το ξύλο, έρχεται η πιο ευχάριστη δημιουργική εργασία, να μπουν τα κατάρτια, τα πανιά κι ότι άλλο θα στολίσει το καραβάκι.
Συνέχεια →

Τα έργα της έκθεσης, όλα μελάνια σε χαρτί, διάστικτα από αναφορές στο καφαβικό σύμπαν, επιχειρούν να δημιουργήσουν ένα διάλογο τόσο με τον ίδιο τον ποιητή και το βίο του, όσο και με τους πρωταγωνιστές του έργου του. Με έναν απόλυτα προσωπικό τρόπο, ο Ανδρέας Γεωργιάδης δημιουργεί ένα δικό του φως, διάφανο και πλούσιο σε τονικές διαβαθμίσεις, συχνά μεταφυσικό, επιτρέποντας στη σκιά, πυκνή και στέρεη, να εισχωρήσει, και να ταράξει με την υπόνοια, τον συμβολισμό και την αμφιβολία, τα ήρεμα νερά της ζωγραφικής του περιπέτειας. Οι τόποι και οι διαδρομές του καβαφικού βίου, δημιουργούν μια γεωγραφία μνήμης όπου η απουσία και η υποβολή συντάσσουν ποιητικές ατμόσφαιρες και συμβολισμούς μεταφορών, προτείνοντας πολλαπλές αναγνώσεις των ίδιων ιστοριών.
Συνέχεια →

Ο Σολωμός συνέθεσε το ποίημα τον Μάιο του 1823 στη Ζάκυνθο, στην ηλικία των 25 ετών. Ένα χρόνο αργότερα δημοσιεύτηκε στο Μεσολόγγι και τον ίδιο χρόνο ο Φωριέλ το συμπεριέλαβε στη συλλογή του των ελληνικών δημοτικών τραγουδιών. Το 1828, ο Κερκυραίος Νικόλαος Μάντζαρος μελοποίησε το ποίημα χρησιμοποιώντας λαϊκά μοτίβα και τετράφωνη ανδρική χορωδία. Ο ίδιος το μελοποίησε για δεύτερη φορά το 1844, υποβάλλοντάς το στον βασιλέα Όθωνα. Παρά την τιμητική του βράβευση με τον Αργυρό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρα και του Δ. Σολωμού με τον Χρυσό Σταυρό, το έργο διαδόθηκε τότε ως «θούριος» αλλά δεν εγκρίθηκε ως ύμνος. Το 1861, μετά από κυβερνητική προτροπή, ο Μάντζαρος μετέβαλε τον ρυθμό του ύμνου σε ρυθμό εμβατηρίου και μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα το 1864, ο «Ύμνος εις την Ελευθερίαν» καθιερώθηκε ως εθνικός ύμνος. Τυπώθηκε για πρώτη φορά μαζί με τη μουσική παρτιτούρα του σε 27 κομμάτια, το 1873, στο Λονδίνο.
Συνέχεια →

Πίσω από τα έντονα χρώματα ζωντανεύουν «λήμματα» από μια λεπτομερέστατη καταγραφή της ελληνικής μουσικής δημιουργίας, από τα οποία επιλέχθηκαν να παρουσιαστούν αυτά που ανήκουν πιθανόν «όχι στο πιο δημοφιλές κομμάτι της» αλλά ίσως «στο πιο πολύτιμο», όπως αναφέρει η ζωγράφος. Οι πίνακες μεταφέρουν τους θεατές σε σκηνές μουσικών έργων, σε θέατρα και σε μύθους. Μέσα απ’ όλη αυτή τη χρωματική και μουσική «γιορτή», τα έργα περνούν ένα μήνυμα για τον δικό μας πολιτισμό. Στο πλαίσιο της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν μουσικές εκδηλώσεις και εικαστικά εργαστήρια για παιδιά από τις Εκπαιδευτικές & Κοινωνικές Δράσεις της ΕΛΣ.
Συνέχεια →

Η έκθεση περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο ζωγραφικά έργα ωστόσο εκπροσωπούνται, σε μικρότερο βαθμό, και άλλες τέχνες όπως η χαρακτική, η φωτογραφία, το βιβλίο, η ηχητική εγκατάσταση και η περφόρμανς. Ανάμεσα στα έργα ξεχωρίζουν οι γελειοφγραφίες του ρεμπέτη Κώστα Μπέζου που δραστηριοποιούνταν καλλιτεχνικά με το ψευδώνυμο Α. Κωστής. Συνέχεια →

Το όραμα του Αλέκου Φασιανού να στεγάσει το έργο του σε μουσείο στο πατρικό του σπίτι, στην περιοχή του σταθμού Λαρίσης, στη συμβολή των οδών Ν. Μεταξά και Χίου, έγινε πραγματικότητα «διά χειρός» του σπουδαίου αρχιτέκτονα Κυριάκου Κρόκου. Οι δυο φίλοι συνεργάστηκαν για την αναδημιουργία της αθηναϊκής πολυκατοικίας του ’70 και οι εργασίες ξεκίνησαν στις αρχές του ’90. Ολοκληρώθηκαν το 1995. Το κτίριο λειτούργησε ως χώρος-εκθετήριο έργων του καλλιτέχνη, όπου κατά καιρούς ο Αλέκος Φασιανός έδινε διαλέξεις. Η κόρη του ζωγράφου, Βικτώρια Φασιανού, δίνει νέα πνοή στο αρχιτεκτόνημα ώστε να εκπληρώσει τον σκοπό για τον οποίο προοριζόταν το κτίριο και να εγκαινιαστεί εντός του 2022.
Συνέχεια →

Οσο μόνος και αποδιωγμένος ήταν στη ζωή του, τόσο αγαπητός είναι ο Θεόφιλος μετά τον θάνατό του. Κάθε φορά που παρουσιάζεται η ζωγραφική του το κοινό σπεύδει, και το ίδιο συμβαίνει στην έκθεση «Θεόφιλος. Ο τσολιάς της ζωγραφικής» στο Ιδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη. Της αξίζει, όχι μόνον επειδή είναι περιεκτική και εμπεριστατωμένη, η πληρέστερη που έχει γίνει για τον ζωγράφο τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια – εκτίθενται 95 έργα του σε ύφασμα, μεταλλικές επιφάνειες, ξύλο και αποτοιχίσεις τοιχογραφιών καλύπτοντας το σύνολο της πορείας του. Συνέχεια →