Tag Archives: Θράκη

Ο Ζεκί είχε όνειρο να γίνει συνοριοφύλακας. Τώρα ζει στον Τεκέ με την οικογένειά του. Εχει τρεις κόρες. Δηλώνει Ελληνας, Θρακιώτης, «πάππου προς πάππου». «Εδώ ο κόσμος είναι Θρακιώτες με οικογένειες που έχουν ιστορία στους αιώνες. Εδώ ζούσαν. Είναι οι πιο καθαροί Θρακιώτες. Εμένα και οι δύο παππούδες μου ήταν εθνοφύλακες. Οι παππούδες μας ήταν Ελληνες κι εμείς ξαφνικά γίναμε Τούρκοι;» μου λέει. Στους αλεβίτες η επιρροή της Αγκυρας είναι μάλλον ανύπαρκτη. Η παρουσία του ΥΠΕΞ στον Τεκέ την Παγκόσμια Ημέρα των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θεωρήθηκε ως ένα μήνυμα προς όλους, ότι η ελληνική πολιτεία προστατεύει τους αλεβίτες. Ενα δόγμα που στην Τουρκία φτάνει να διώκεται, παρότι ανήκουν σε αυτό περίπου 25 εκατ. πολίτες. Συνέχεια →

Ἀπίστευτα εἶναι, ὡς γνωστόν, καί τά κονδύλια τά ὁποῖα διαθέτουν οἱ Τοῦρκοι γιά τόν χειρισμό τῶν θεμάτων τους ἀνά τόν κόσμο. Ὅσο καί ἄν ἡ οἰκονομία τους καρκινοβατεῖ, τά κονδύλια τοῦ ὑπουργείου τους τῶν Ἐξωτερικῶν εἶναι τεράστια. Μήπως, ὅμως, εἶναι καιρός νά ἀλλάξουμε ἐμεῖς τόν ρυθμό τῶν «ἐννέα ὀγδόων» (ζεϊμπέκικο) στόν ὁποῖο μᾶς σύρει κάθε τόσο ὁ κύριος Ζεϊμπέκ καί νά τοῦ μάθουμε πῶς χορεύεται ὁ τσάμικος, ὁ καλαματιανός καί τά ζωναράδικα; Συνέχεια →

Τοῦτο, ἀφοῦ ὁ Ἰωάννης Κτιστάκις ὁμιλῶν σέ διαδικτυακό πάνελ φέρεται δηλῶν ὅτι μεταξύ τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΕΔΔΑ κατά τῆς Ἑλλάδας, τίς ὁποῖες δέν ἔχει ἐφαρμόσει ἐδῶ καί πάνω ἀπό δεκαετίες, εἶναι αὐτές πού σχετίζονται μέ τούς συλλόγους πού ἀνήκουν στήν «τουρκική κοινότητα» τῆς Δυτικῆς Θράκης. Στό ζήτημα ἀνεφέρθη καί ἡ ἐφημερίς «Gündem», ἡ ὁποία ἀναφέρει πώς ὁ Κτιστάκις δήλωσε ὅτι ἡ Ἑλλάς συγκαταλέγεται στίς δέκα πρῶτες χῶρες μέ τίς περισσότερες ὑποθέσεις πού κατετέθησαν ἐναντίον της στό ΕΔΔΑ, σημειώνοντας ὅτι ἀπό πλευρᾶς Ἑλλάδος ἡ μή ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΕΔΔΑ ἐναντίον της ἀπό τά ἐθνικά δικαστήρια ἀποτελεῖ μεγάλη ἀδυναμία. Συνέχεια →

Εδώ πια, μιλώντας για ζητήματα εσωτερικής πολιτικής, το άμεσο πρόβλημα δεν είναι η υποτέλεια αλλά η κομματική αβελτηρία και η γενικευμένη διαφθορά που έχουν ρημάξει την ελληνική κοινωνία. Μήπως όμως κι αυτές προέρχονται από την συνειδητοποίηση και την κυνική αποδοχή πως ζούμε σε ένα κράτος εξαρτημένο κι άρα ο δημόσιος βίος δεν μπορεί να ιδωθεί παρά μόνο μέσα από το πρίσμα της ιδιοτέλειας ή είναι αντιστρόφως η ελλαδική παρακμή – ιδίως των ελίτ – που διαιωνίζει την κρατική μας υποτέλεια; Το ερώτημα είναι σίγουρα δύσκολο κι επαφίεται στον καθέναν να βρει την απάντηση. Συνέχεια →

Αυτό ήταν το τέλος του Ρήσου, ο οποίος ήρθε στον πόλεμο με διακοσμημένο άρμα και φανταχτερή πανοπλία, αλλά επειδή θανατώθηκε απροσδόκητα, έμεινε στην ιστορία για τις βαρύγδουπες δηλώσεις του και την επιδειξιμανία του. Ορισμένοι ίσως θεωρήσουν την μοίρα του τραγική, αλλά όσοι διαχωρίσουν την αλαζονεία από την ουσία και εξετάσουν τον τρόπο με τον οποίο στερήθηκε ξαφνικά την ζωή και την δόξα, ίσως το βρουν αστείο. Είναι γεγονός ότι συχνά οι εμπειρίες των ανθρώπων, στον πόλεμο ή την ειρήνη, αντιμετωπίζονται είτε με δάκρυα είτε με γέλιο. Όσοι κλαίνε πιστεύουν ότι έτσι γίνονται πιο αγαπητοί ελπίζοντας στον οίκτο των άλλων, ενώ όσοι γελούν με την μοίρα, όχι από σκληρότητα, αλλά γνωρίζοντας ότι η ανθρώπινη ευτυχία έχει τέλος, θεωρούν αξιοπρεπέστερη την αντιμετώπισή της με χαμόγελο, σε ότι αυτή επιβάλει ούτως ή άλλως. Συνέχεια →

Όλα αυτά όμως σταμάτησαν με την αποφράδα μέρα του ολοκαυτώματος στις 30 Ιουλίου 1906, που η Αγχίαλος έγινε στάχτη και οι περισσότεροι κάτοικοι της αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα. Συνέχεια →

Στα νοτιοανατολικά παράλια της Θράκης, ανάμεσα στον Ίσμαρο και τον Έβρο, Έλληνες άποικοι από τη Σαμοθράκη χτίζουν στα τέλη του 7ου αι. π.Χ. μια σειρά από φρούρια-πόλεις, που ο Ηρόδοτος ονομάζει «Σαμοθρηΐκεα τείχεα». Συνέχεια →