Tag Archives: Ιστορία

Η έκθεση, που αρχικά ταξίδεψε στο Μουσείο Μαρμαροτεχνίας του Ιδρύματος στην Τήνο, περιλαμβάνει δώδεκα κεντήματα του Σταμάτη Ζάννου, επιμελητή και σχεδιαστή μουσειακών εκθέσεων. Επιλεγμένες έγχρωμες λιθογραφίες του Γάλλου ζωγράφου και φιλέλληνα Louis Dupré (1789-1837), που φιλοτεχνήθηκαν λίγο πριν από την έναρξη της Επανάστασης και σχετίζονται με την καθημερινή ζωή της Ελλάδας, συντρόφεψαν και ενέπνευσαν τον Ζάννο την περίοδο της καραντίνας. Χρησιμοποιώντας μια παραδοσιακή τεχνική, όπως η κεντητική, και μετά από πολύωρη και απαιτητική εργασία, κατάφερε να φέρει στο σήμερα εικόνες και πρόσωπα που συνάντησε ο Dupré κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στην Ελλάδα.
Συνέχεια →

Tο έθνος περνά την πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Oλόγυρα ξύπνησαν πρωτόγονοι και άγριοι οι βαλκανικοί εθνικισμοί. H παλιά Tουρκία κάνει ξαφνικά μια ένεση ζωής, συγκεντρώνει όλες τις δυνάμεις της στα χέρια λίγων νέων φανατικών και αποφασίζει να παλέψει. Mακριά στον ορίζοντα μαζεύονται τα σύνεφα του ευρωπαϊκού πολέμου. Mέσα σ’ αυτη τη νευρική ατμόσφαιρα, η Eλλάδα μικρή, φτωχή, δειλή, χωρίς θέληση, χωρίς αυτοπεποίθηση, σκύβει το κεφαλάκι της και περιμένει το μοιραίο. Mα η Eλλάδα πρέπει να ζήσει οπωσδήποτε. Στην Aθήνα, στην Πόλη, στη Mακεδονία, σε όλα τα μεγάλα κέντρα του ελληνισμού, η έλλειψη ανθρώπων είναι απελπιστική…(11)
Συνέχεια →

Αν περπατήσει κανείς στην Αθήνα έχοντας κατά νουν να εντοπίσει σημεία όπου θα μπορούσαν να φυτευθούν δέντρα, θα δει ότι η πόλη θα μπορούσε να είναι καταπράσινη και πολλοί δρόμοι της να σχηματίζουν σκιερές αλέες τους καλοκαιρινούς μήνες ρίχνοντας τη θερμοκρασία κατά 3 – 4 βαθμούς. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω γιατί ένα σπίτι να κηρύσσεται διατηρητέο και όχι ένα δέντρο, που είναι και ζωντανός οργανισμός. Ο Δήμος της Αθήνας σε συνεργασία με το υπουργείο Γεωργίας και το Γεωπονικό του Πανεπιστημίου θα έπρεπε να χαρτογραφήσουν όλη την πόλη και να καταστήσουν πραγματικά αξιοθέατα τα δέντρα της. Συνέχεια →

Όλα αυτά όμως σταμάτησαν με την αποφράδα μέρα του ολοκαυτώματος στις 30 Ιουλίου 1906, που η Αγχίαλος έγινε στάχτη και οι περισσότεροι κάτοικοι της αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς για την Ελλάδα. Συνέχεια →

Σύμφωνα με τον κ. Νικόλτσιο, ήδη υπάρχει η πρώτη συλλογή φαρμακευτικών αντικειμένων, με παλιά φαρμακευτικά βάζα, ιγδία (γουδιά) όπου έτριβε τις πρώτες ύλες ο φαρμακοποιός, ζυγαριές και άλλα αντικείμενα εκείνης της εποχής που θα κοσμήσουν τα ράφια του φαρμακείου-μουσείου. Θα τοποθετηθεί ειδικός φωτισμός για να τα αναδεικνύει καθώς και καρτέλες – κείμενα για τη χρήση τους. «Εκτός από το να μιλήσουμε για το φαρμακείο εκείνης της εποχής, ο στόχος είναι να αναδείξουμε ένα ακόμα σημείο πληροφορίας και αναφοράς στο Ναύπλιο για τον Κυβερνήτη Καποδίστρια. Θα προσπαθήσουμε να πετύχουμε τον στόχο αυτό δημιουργώντας ένα διόραμα σε φυσικό μέγεθος της σκηνής της ταρίχευσης. Στον μαρμάρινο πάγκο του φαρμακείου θα είναι ξαπλωμένη φιγούρα με τα χαρακτηριστικά του Καποδίστρια και με σημάδια των μοιραίων τραυμάτων που δέχθηκε και σκυμμένος πάνω του θα είναι ο φαρμακοποιός Βονιφάτιος με τη λευκή μπλούζα εργαστηρίου και δίπλα του ο στρατιωτικός γιατρός Ερρίκος Τράιμπερ που τον βοήθησε στη διαδικασία». Συνέχεια →

Όταν πια έμενε στην Αθήνα, λίγα χρόνια πριν από το θάνατό του έβγαλε ένα σπυρί στα οπίσθιά του. Φώναξε κάποιον να το δει για να του πει πόσο μεγάλο ήταν: «Είναι σαν ρεβίθι» είπε στον Κολοκοτρώνη. Όμως καθώς οι μέρες περνούσαν ο Κολοκοτρώνης πονούσε και φώναξε ένα άλλο να το δει το σπυρί: «Είναι σαν καρύδι» του είπε. Φώναξε τότε ένα άλλο να το δει και του είπε ότι ήταν μεγάλο σαν αυγό. Τότε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είπε την περίφημη φράση: Συνέχεια →

Ανάμεσα στην αισιοδοξία και την απελπισία βρίσκεται ο εναγκαλισμός της τραγικής θέσης μας στην ιστορία. Στον προσωπικό και συλλογικό βίο, δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή από εκείνην της δράσης και της προσπάθειας, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Οι Έλληνες δημιούργησαν και αγωνίστηκαν ακόμη και στις πιο απελπιστικές καταστάσεις, προτάσσοντας πνεύμα ανεξαρτησίας και δημιουργικότητας. Κι αν η πολιτική διαχείριση της χώρας είναι αξιοθρήνητη, αυτό ελευθερώνει χώρο και ενέργεια για συλλογική, κοινοτική δράση σε όλους τους τομείς της ζωής. Κι αν το πολιτιστικό περιβάλλον είναι γεμάτο ασχήμια, σημαίνει πως ζητά κάποιον να το ομορφύνει. Κι αν οι ρυθμοί της εποχής μάς μετατρέπουν, έναν προς έναν, σε άβουλα ανθρωποειδή, είναι δική μας πρόκληση να επιβραδύνουμε, να διεκδικήσουμε μία ανάπαυλα για σκέψη και να χαράξουμε το δρόμο μας. Συνέχεια →