Tag Archives: ΚΚΕ

Στο εξαιρετικό βιβλίο του κ. Ιωάννη Μπουγά διαβάζουμε (σελ. 138): «Οι αντάρτες πήραν την Παρασκευούλα με το μωρό της, φορτωμένο πάνω της μέσα στη νάκα (σ.σ.: φορητή κούνια μωρού κρεμαστή στην πλάτη) […] σύμφωνα με μαρτυρίες κρατουμένων που επέζησαν, η Παρασκευούλα με το μωρό της εσφάγησαν και ρίχτηκαν στην Τρύπα στο Κακοβούνι στις 17 Ιουλίου 1944. Τον Ιούνιο του 1945 ανέσυραν από την Τρύπα όσες σορούς ήταν σε κατάσταση που μπορούσαν να δεθούν σε σχοινιά για να βγουν στην επιφάνεια. Η σορός της Παρασκευούλας ήταν μεταξύ αυτών που έβγαλαν. Τη βρήκαν να έχει δεμένη στο κορμί της τη νάκα με το μωρό της! Η Παρασκευούλα Μπάρλα με το αβάπτιστο μωρό της ήταν δύο αθώα, πολύ τραγικά θύματα του ΕΑΜ/ΚΚΕ!». Συνέχεια →

Δαρμένοι, νηστικοί και διψασμένοι, με τα χέρια δεμένα πίσω απο τις πλάτες, βαδίζουν. Άντρες, γυναίκες με τα μωρά στην αγκαλιά, γέροι, παιδάκια. Προχωράνε προς τον Θάνατο. Ενα θάνατο άδικο, παράλογο, ακατανόητο.

Γύρω τους, σαν λυσσασμένοι λύκοι, οι κομμουνιστές. Με βλοσυρές ματιές, με άγριες κουβέντες. Με βλαστήμιες και απειλές. Χτυπώντας τους με τους υποκόπανους των όπλων, τραβώντας και ξεριζώνοντας τους τα μαλλιά. Όταν φτάνουν κοντά στο βάραθρο, σταματούν. Τους λένε οτι θα τους πάνε για ανάκριση και τους παίρνουν ανά δύο. Συνέχεια →

Τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 1942 ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με τον υπαρχηγό του καπετάν Θάνο (Μαστροκώστα) και τον Αχιλλέα (Τ. Ελευθερίου) πραγματοποίησε την πρώτη «Αντιστασιακή του πράξη» εισβάλλοντας στο σπίτι του γέρου γαιοκτήμονα Μαραθέα στο χωριό Νέο Μοναστήρι του Δομοκού. Συνέχεια →

Διαβάζοντας το κείμενο, βλέπουμε ότι ακόμα οι σύντροφοι δεν είχαν ανακαλύψει ότι ο αγώνας του 1821 δεν ήταν συνδικαλιστικός αλλά απελευθερωτικός και εθνικός. Δεν ξέρω ποιος τους πιπίλησε τα μυαλά και άρχισαν να βλέπουν τον Κολοκοτρώνη σαν πρόεδρο της ΓΣΕΕ, τον Καραϊσκάκη σαν πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο σαν αντιπρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Αθηνών, τον Μιαούλη σαν πρόεδρο της ΠΝΟ, την Μαντώ Μαυρογένους ως διευθύνουσα σύμβουλο της ΕΓΕ (την θυμόσατε την ΕΓΕ;) και τον Ρήγα Φεραίο ότι νταραβεριζόταν με το ΣΕΗ. Συνέχεια →

Τη νύχτα της 9ης Ιουλίου 1942 ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με τον υπαρχηγό του καπετάν Θάνο (Μαστροκώστα) και τον Αχιλλέα (Τ. Ελευθερίου) πραγματοποίησε την πρώτη «Αντιστασιακή του πράξη» εισβάλλοντας στο σπίτι του γέρου γαιοκτήμονα Μαραθέα στο χωριό Νέο Μοναστήρι του Δομοκού. Συνέχεια →

Παρά την κατάληψη του Γράμμου από τον Εθνικό Στρατό το καλοκαίρι του 1948, στο Βίτσι και τις μάχες φθοράς του φθινοπώρου, στις αρχές Φεβρουαρίου του 1949 παρέμεναν στη Δυτική Μακεδονία άθικτες τρεις αντάρτικες μεραρχίες –η ΙΧ, Χ και ΧΙ. Συνέχεια →

Το ΚΚΕ, την 24η Δεκεμβρίου 1947, είχε αναγγείλει τον σχηματισμό Κομμουνιστικής Κυβέρνησης υπό τον Μάρκο Βαφειάδη. Στην Κυβέρνηση αυτή συμμετείχαν και 2-3 Σλαβομακεδόνες υπουργοί. Ο σχηματισμός της Κυβέρνησης σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη επίθεση κατά της Κόνιτσας αποδεικνύουν ότι το ΚΚΕ πίστευε στη νίκη και στην κατάληψη της Κόνιτσας, την οποία προόριζε για πρωτεύουσα του κομμουνιστικού κράτους. Έτσι θα επιτύγχανε την αναγνώριση του Κράτους του, αρχικά από τη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν και στη συνέχεια από όλες τις άλλες χώρες του Κομμουνιστικού μπλοκ, που βρίσκονταν σε αναμονή του αποτελέσματος της μάχης.

Το τότε ΚΚΕ υπολόγιζε αφ’ ενός στις δυνάμεις του, που στα τέλη του 1947 ήταν πανίσχυρες και ασκούσαν πλήρη έλεγχο σ’ όλη την ύπαιθρο χώρα της Ελλάδας, πλην των αστικών κέντρων. Υπολόγιζε βεβαίως, ότι όπισθέν του και παρά το πλευρόν του βρισκόταν το πανίσχυρο κομμουνιστικό μπλοκ. Και υπολόγιζε ακόμα και στην τότε μεγάλη αδυναμία του Ελληνικού Κράτους, στην κακή πολιτική και στρατιωτική κατάστασή του, την δεινή, σκοτεινή και ζοφώδη, χωρίς καμιά ασφάλεια στην ύπαιθρο και με τα βόρεια σύνορα, αφρούρητα και ανοικτά και το μέλλον του παντελώς αβέβαιο.Έτσι το ΚΚΕ έκρινε ότι επέστη η στιγμή για το αποφασιστικό χτύπημα και τη δημιουργία κομμουνιστικού κράτους στην Ελλάδα, που πέραν της άμεσης αναγνώρισης από το κομμουνιστικό μπλοκ, θα ετύγχανε στη συνέχεια και της πλήρους ενίσχυσής του εκ μέρους του, δι’ όλων των μέσων. Συνέχεια →

Όταν ξέσπασαν τα «Δεκεμβριανά» το 1944, ως γνωστόν, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν είχε υπό τον άμεσο έλεγχο της κανένα τμήμα της Ελληνικής Επικράτειας πλην κάποιων οικοδομικών τετραγώνων γύρω από το ιστορικό ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια». Ο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ είχε επικρατήσει σε όλη την ύπαιθρο, ενώ τα λίγα Βρετανικά στρατεύματα στην Πάτρα και στην Θεσσαλονίκη είχαν κυκλωθεί από υπέρτερες δυνάμεις του ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός), που όμως τηρούσαν στάση αναμονής περιμένοντας το αποτέλεσμα της μάχης των Αθηνών. Στις 1.1.1945 βέβαια, υπάρχουν 2 ραδιοτηλεγραφήματα που στέλνονται από την ηγεσία του ΚΚΕ – ΕΑΜ στην Αθήνα και καλούν τα εκεί στρατεύματα να επιτεθούν αμέσως κατά των Άγγλων (ΚΚΕ επίσημα κείμενα τ. πέμπτος) τα οποία όμως δεν υλοποιήθηκαν. Συνέχεια →

Ο Γουντχάουζ θα γράψει στην αυτοβιογραφία του, που κυκλοφόρησε πρόσφατα στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος, σελ. 109: «Ούτε ξέρω γιατί μας απέφευγε ο Άρης όλον εκείνο τον μήνα, παρότι ήξερε πως ήμαστε στην Γκιόνα. Εάν όμως ο κάθε ένας από αυτούς είχε αδράξει την ευκαιρία, η επίθεση στη γέφυρα του Γοργοποτάμου θα μπορούσε να είχε πραγματοποιηθεί αποκλειστικά και μόνο από τον ΕΛΑΣ έναν ολόκληρο μήνα πριν από την ημερομηνία που τελικά συνέβη. Θα είχαν πάρει έτσι όλα τα εύσημα. Ο Ζέρβας και ο ΕΔΕΣ θα έμοιαζαν παράταιροι: είτε θα είχαν εξαφανιστεί ή θα είχαν απορροφηθεί από τον ΕΛΑΣ, χωρίς καμία αντίρρηση από τους Βρετανούς. Οι κομμουνιστές θα είχαν το μονοπώλιο της Αντίστασης, κάτι που επιθυμούσαν, και η ελληνική ιστορία θα είχε τραβήξει διαφορετική πορεία. Αντ’ αυτού όμως, απαρνήθηκαν μια τέτοια δυνατότητα». Συνέχεια →