Tag Archives: λέπρα

Ένας άγονος βράχος, στον οποίο κανείς δεν ενδιαφερόταν για να ζήσει ήταν το νησάκι με την αρχαία ονομασία Καλυδών, που για μακρές περιόδους χρησίμευσε μόνον ως τόπος εξορίας. Εν τούτοις, σ΄αυτό το δύσκολο, αφιλόξενο και σίγουρα ιδιαίτερης, φυσικής ομορφιάς περιβάλλον οι άνθρωποι διακρίθηκαν για την προσπάθειά τους στη βελτίωση των συνθηκών της ζωής τους. Γι΄αυτό και η Σπιναλόγκα αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη θέληση και τον αγώνα για το καλύτερο. Συνέχεια →

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1873, η εφημερίδα «Μέλλον» δημοσιεύει επιστολή αναγνώστη ο οποίος αναφέρει ότι «εις πάντα τα καλώς οργανωμένα λοιμοκαθαρτήρια γίνεται πρόνοια και διά την εν αυτοίς ταχυδρομική υπηρεσία χάριν της αλληλογραφίας των καθαριζομένων. Ενταύθα δε ούτε εις γραμματοκομιστής υπήρχεν» (πηγή: Α. Βιρβίλης, ό.π.). Παρακάτω ο ίδιος θα περιγράψει ότι για να στείλουν ένα γράμμα έδιναν «αδρά αμοιβή» σε λεμβούχους, οι οποίοι, ωστόσο, πολλές φορές παραμελούσαν τις επιστολές… Συνέχεια →

«Περπατώντας στον δρόμο της Σπιναλόγκας, σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή σου. Από κάποιο χαμόσπιτο τριγύρω σου θα ακούσεις τον απόηχο από κάποιο μοιρολόγι μιας μάνας, μιας αδελφής ή τον αναστεναγμό ενός άνδρα. Αφησε δύο δάκρυα από τα μάτια σου και θα δεις να λαμπυρίζουν εκατομμύρια δάκρυα που πότισαν αυτόν τον δρόμο». Συνέχεια →

Τον Καπετάν Φουρτούνα τον γνώρισα τον Γενάρη του 1981 και τον συνάντησα ξανά το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου. Τη δεύτερη φορά κρατούσα κάτι γράμματα λεπρών που είχαν πέσει τότε στα χέρια μου. Τους ήξερε, όλους τους ήξερε με τα μικρά τους ονόματα και με τις μικρές ιστορίες τους· αληθινό αρχείο μνήμης ο μπάρμπα Νικόλας, ολόκληρη η ανθρώπινη περιπέτεια ξεδιπλωνόταν μπροστά μου σαν άνοιγε το στόμα του. Ήταν τότε 84 χρονών, κωπηλάτης της ζωής κι ας ήξερε πως έκανε πια τα τελευταία του δρομολόγια. Συνέχεια →

Η Σπιναλόγκα του Πειραιά, το μικρό νησάκι του Αγίου Γεωργίου, βρίσκεται μια ανάσα από το Πέραμα και τη Σαλαμίνα. Πάνω του διακρίνονται μια σειρά από οικήματα, εμφανώς κάποια πολύ παλαιά, ακόμα και μισογκρεμισμένα, και άλλα σχετικά πιο καινούργια. Είναι ό,τι έχει απομείνει για να θυμίζει το κολαστήριο του Αργοσαρωνικού. Συνέχεια →

Λίγο το αγαπημένο χορικό από την Αντιγόνη (…«συ -έρωτα- και δικαίων αδίκους φρένας παρασπάς επί λώβα…»), λίγο η λέξη «λωβοκομείο» (από το αρχαίο λωβώμαι = υφίσταμαι κακομεταχείριση) λίγο κι αυτή η περίεργη ανθρώπινη… διαστροφή, που θέλει να αναζητεί και να σκαλίζει ό,τι στο παρελθόν προκάλεσε πόνο, το Άσυλο Λεπρών της Χίου, ένα συγκρότημα «αδερφών» κτισμάτων, παρατεταγμένων το ένα πλάι στ΄ άλλο, κάπως σαν βαγόνια «δεμένα» στον ίδιο συρμό, αφημένο στην απόλυτη εγκατάλειψη, στη θέση «Αγία Υπακοή», τρία μόλις χιλιόμετρα ΒΔ της πόλης της Χίου, τράβηξε την προσοχή του δημοσιογράφου. Κι έτσι καθώς φέτος κλείνει 60 χρόνια στη λήθη, καλόν είναι καμιά φορά να γιορτάζει κανείς ακριβώς αυτή την αχρησία… Συνέχεια →

Λίγοι γνωρίζουν την θλιβερή ιστορία της Σπιναλόγκα και ακόμη λιγότεροι έχουν παρακολουθήσει πλάνα από την εποχή που κατοικούσαν ακόμη λεπροί το μικρό αυτό νησάκι στον κόλπο της Ελούντας. Ωστόσο, ένα σπάνιο φιλμ μικρού μήκους μας παρουσιάζει με συγκλονιστικό τρόπο στιγμές από τη «φυλακή» των λεπρών το έτος 1927! Μια ιστορική καταγραφή της εποχής όπου η λέξη Σπιναλόγκα ήταν συνυφασμένη με την νόσο του Χάνσεν (κοινώς λέπρα), την απομόνωση και την απόλυτη απόγνωση των ασθενών. Εικόνες θλίψης, απελπισίας και παραμορφωμένων ασθενών κάθε ηλικίας και φύλου, καταγράφονται στο φακό και μας γυρίζουν πίσω 90 χρόνια…
Συνέχεια →