Tag Archives: Πόντος

Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις. Ο γενοκτόνος δεν εξοντώνει μια ομάδα για κάτι που έκανε, αλλά για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί. Πως και πότε διαπράχθηκε η γενοκτονία; Ο ποντιακός ελληνισμός, από την πτώση της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας ( 1461 ) γνώρισε συνεχείς διωγμούς, σφαγές, ξεριζωμούς και προσπάθειες για το βίαιο εξισλαμισμό και εκτουρκισμό του, με αποκορύφωμα τη συστηματική και μεθοδευμένη εξόντωση – γενοκτονία του αιώνα μας. Συνέχεια →

Όπως αναφέρουν στην πρόσκληση οι διοργανωτές «Η Κυριακή του Θωμά είναι για τους Πόντιους ημέρα μνήμης των νεκρών. Το ταφικό έθιμο, από τα πιο σημαντικά έθιμα στον Πόντο ήταν αναπόσπαστο και σημαντικό κομμάτι της αναστάσιμης περιόδου. Οι οικογένειες πηγαίνουν σα ταφεία και πάνω στους τάφους απλώνουν μεζέδες, γλυκίσματα και κρασί, με μια γλυκιά ανάμνηση για όλους εκείνους που έφυγαν από κοντά μας, αλλά πάντα θα βρίσκονται στη θύμηση και στην καρδιά μας. Εκείνον την ημέρα τα ψήα τρώνε μετ΄εμάς». Συνέχεια →

Η εξαρχία της Γαλίανας αποτελούνταν από 18 χωριά με περίπου 800 οικογένειες και ο ηγούμενος της μονής ήταν επιφορτισμένος με το ποιμαντικό έργο, που σε άλλη περίπτωση ανήκε στην οικεία μητρόπολη, χειροτονώντας ιερείς και εκδίδοντας άδειες γάμου και διαζυγίων. Στις αρχές του 20ού αιώνα αποτελούνταν από 953 οικογένειες (στέφανα), δηλαδή περίπου 4.000 ψυχές. Συνέχεια →

«Το πρόβλημα είναι ότι το ιστορικό μοναστήρι χρησιμοποιείται από τις τουρκικές Αρχές ως μουσείο. Ακόμα και για την πατριαρχική Θεία Λειτουργία του Δεκαπενταύγουστου, όταν τελείται, πληρώνουμε εισιτήριο. Η ουσία είναι ότι αν λειτουργούσε μόνο ως μοναστήρι, δεν θα υπήρχαν τέτοια φαινόμενα λανθασμένης αξιοποίησης από τις τουρκικές Αρχές» σχολιάζει μεταξύ άλλων. Συνέχεια →

Από τον 6ο π.Χ αιώνα, μέχρι και την κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου το 1922, ο Πόντος γνώρισε περιόδους δόξας και οικονομικής ευμάρειας, αλλά και δεινά από τις επιδρομές των Αράβων και των Σελτζουκιδών Τούρκων. Η περιοχή ανέδειξε μεγάλες Βυζαντινές οικογένειες, όπως των Κομνηνών, των Γαβράδων, των Καραμάνων, των Ταρωνιτών κ.α. Το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η οικονομική κατάσταση του πληθυσμού ήταν πολύ ανθηρή και ο Ελληνισμός είχε παρουσιάσει εντυπωσιακή αύξηση (από 260.000 το 1865 έφτασε τις 330.000 μέσα σε λίγα χρόνια, χωρίς να υπολογίζονται όσοι έχασαν τη γλώσσα τους, αλλά διατήρησαν την εθνική τους υπόσταση και συνείδηση). Κι ενώ η οικονομική και πληθυσμιακή άνοδος των Ελλήνων του Πόντου συνεχιζόταν, η είσοδος της Τουρκίας στον Α! Παγκόσμιο Πόλεμο, της έδωσε την ευκαιρία να υλοποιήσει τα σχέδια της για των αφανισμό του Ποντιακού Ελληνισμού και αποτέλεσε την αφετηρία του ξεριζώματος. Εξαπολύθηκαν συστηματικοί και οργανωμένοι διωγμοί. Ακολούθησαν εμπρησμοί χωριών, σφαγές, ανασκαφές κοιμητηρίων, λεηλασίες περιουσιών, βιασμοί γυναικών, δολοφονίες, κάτω από την οργανωμένη καθοδήγηση του επίσημου Οθωμανικού Κράτους κι όλα αυτά, με την ευχέρεια της “νομιμοποίησης” που έδωσε στην Τουρκία η συμμαχία της με τη Γερμανία! Συνέχεια →

Η Σμύρνη με τα τριάντα σχολεία (την Ευαγγελική Σχολή, το Κε­ντρικό Παρθεναγωγείο, το Ομήρειο Ίδρυμα κλπ), με τα τέλεια οργανωμένα νοσοκομεία (με πρώτο και καλύτερο το Γκραικικόν) και τους αρρώστους που καταφθάνουν από παντού για να θεραπευτούν, με τα δραστήρια φιλανθρωπικά της ιδρύματα (το Άσυλο των Αστέγων, το Λαϊκό Κέντρο, το Ορφανοτρο­φείο, τη Φιλόπτωχη Αδελφότητα, το Ταμείο Φτωχών, την Αδελφότητα “Ευσέβεια”, το Σύλλογο Κυριών κ.ά.), με τους δημιουργικούς πνευματικούς συλλόγους της (όπως ο Φι­λολογικός Σύλλογος “Όμηρος”, ο Καλλιτεχνικός, ο δημοσιογραφικός κ.α.), με τα αθλη­τικά σωματεία της (όπως ο Πανιώνιος και ο Απόλλων) και τις λέσχες της, που συγκέντρωναν όλη την “εκλεκτή κοινωνία”, με τα πολυτελή θέατρα (όπως η Νέα Σκηνή, το Θέατρο Σμύρνης, το Σπόρτιγκ Κλαμπ, το Κράιμερ ή το Γκαίυ) και τους δώδεκα κινηματογρά­φους της, με τις κατάμεστες τράπεζες…και προπαντός η ονειροπόλα Σμύρνη με τον απελευθερωτικό ελληνικό στρατό και με τις δεκαέξι πανέμορ­φες ορθόδοξες εκκλησίες της υποδέχεται τον Αϊ-Βασίλη και τον καινούριο χρόνο…. Συνέχεια →

«Όμως υπήρχαν και αντιμάγισσες (καλές μάγισσες), οι οποίες, για να εμποδίσουν τα δαιμονικά αυτά πλάσματα να μπουν στο σπίτι, έβαζαν στην άκρη του κρεμουζιού μαχαίρια και ψαλίδια ή πήγαιναν στο τζάκι και έλεγαν διάφορα ξόρκια. Λένε ότι οι αντιμάγισσες κατάφερναν, καμιά φορά, να πιάσουν κάποιες από τις δαιμονικές αυτές γυναίκες καθώς κατέβαιναν από το κρεμούζ’ στο τζάκι, και τότε τις σημάδευαν με πυρακτωμένο σίδερο, οπότε τις καθιστούσαν ακίνδυνες, αφού μετά το σημάδεμά τους δεν γίνονταν πια δεκτές στη συντροφιά των δαιμονισμένων γυναικών», αναφέρεται στην Εγκυκλοπαίδεια του ποντιακού ελληνισμού. Συνέχεια →

Η αποστολή ήταν το σχέδιο «Χρυσόμαλλο Δέρας» για τον επαναπατρισμό των Ελληνων Ποντίων που είχαν εγκλωβιστεί στο Σοχούμι. Το “Viscountess M” είχε κυπριακή σημαία και δεν μπορούσε να περάσει τα Στενά της Τουρκίας. Κάναμε καμουφλάζ στο όνομα του νηολογίου και αντί για «LIMASSOL» βάλαμε «PIRAEUS». Το βαπόρι ξεκίνησε από τον Πειραιά. Μαζί με το πλήρωμα υπήρχαν και αξιωματικοί του στρατού για πλήρωμα.
Συνέχεια →

Οι μαύρες ημέρες για τους Πόντιους της περιοχής ξεκινάει το 1916. Το ημερολόγιο γράφει Κυριακή 16 Νοεμβρίου. Η καμπάνα στην εκκλησία του Αρχιστράτηγου Μιχαήλ στην Τρίπολη, χτυπά όπως κάθε Κυριακή. Αυτή τη φορά, όμως, χτυπάει και για άλλο λόγο. Αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία, οι έλληνες ορθόδοξοι (γύρω στις 3000 άτομα) φορτώνουν όσα υπάρχοντα μπορούν να κουβαλήσουν και όλοι, ανάμεσά τους γυναικόπαιδα, ηλικιωμένοι και άρρωστοι, αφήνουν την ιδιαίτερη πατρίδα τους για πάντα. Σε όλη τους την πορεία προς τις πιθανές νέες πατρίδες τους, κακοποιούνται από τους στρατιώτες όπου βρεθούν. Συνέχεια →