Tag Archives: Τσάμηδες

Αυτή είναι η χώρα που η χώρα μας προσπαθεί με κάθε τρόπο -ακόμη και σπαταλώντας πολύτιμο διπλωματικό κεφάλαιο- να βάλει με το ζόρι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, προκειμένου και από εκεί να παίζει τον ρόλο του… δούρειου ίππου της Τουρκίας. Ο Αλβανός μόνιμος αντιπρόσωπος δεν ήταν ο μόνος, καθώς, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, αμέσως μετά τον λόγο πήρε ο μόνιμος αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών, που ανέπτυξε το ίδιο αφήγημα και επιχειρηματολογία. Συνέχεια →

Με αναστατώνει γιατί το συνδέω με τον ύπουλο και μυστικοπαθή ρόλο της Γερμανίας στο Σκοπιανό. Σκέφτομαι δηλαδή ότι η αδίστακτη Γερμανία, αφού βόλεψε τους Σκοπιανούς με κλεμμένα συστατικά εθνογένεσης της ελληνικής Μακεδονίας για να μπορούν να συγκροτήσουν απ’ το τίποτα έθνος, δεν το’ χει σε τίποτα — με παρακαταθήκη την ιστορική συνεργασία της με τους Αλβανοτσάμηδες το ’43 — να εντάξει στα δικά της συμφέροντα και τα τσαμικά αιτήματα που εξυπηρετούν το όνειρο των Αλβανών για Μεγάλη Αλβανία σε βάρος των εδαφών μας. Συνέχεια →

Στο τέλος της ομιλίας του ζήτησε από τους παρευρισκόμενους ως εκπρόσωποι της Τσαμουριάς και των φίλων της Τσαμουριάς να σηκώσουν πράσινες κάρτες για να δουλέψουν με τη Τσαμουριά στην καρδιά και για την Τσαμουριά σε μια ιστορική ψηφοφορία ως συμβολική πράξη, όπου ψηφίστηκε υπέρ. Συνέχεια →

Όσο κι αν φαίνεται γελοίο, τα Τίρανα “πουλάνε” σαν χάρη στην Αθήνα ακόμη και τη διοργάνωση Εβδομάδας Ελληνικού Πολιτισμού. Πολύ περισσότερο την κοινή προσφυγή στη Χάγη για τις θαλάσσιες ζώνες, η οποία στην πραγματικότητα διευκολύνει τον Ράμα. Ενώ, λοιπόν, είχε ανακοινωθεί ότι κατά την επίσκεψή του στα Τίρανα ο Δένδιας θα συναντήσει Έλληνες μειονοτικούς από τη Χιμάρα, αλβανικές υπηρεσίες κατεδάφιζαν επιχειρήσεις Ελλήνων της περιοχής. Εξίσου ενδεικτικό και το γεγονός ότι με τις ευλογίες του αλβανικού κράτους ξεκίνησαν εργασίες σφετεριστών σε ιδιοκτησία του Μοναστηριού του Αγίου Γεωργίου, ενώ βρίσκονταν στο Αργυρόκαστρο ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας. Συνέχεια →

Η οποιαδήποτε υπεράσπιση του λεγόμενου «Τσάμικου ζητήματος» δεν αφορά τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερα από υποστήριξη φασιστών, ναζιστών και εγκληματιών πολέμου. Υπ’ όψιν δε ότι η μεταπολεμική έννομη τάξη υπό την αιγίδα του Διεθνούς Στρατοδικείου, έχει ιδρύει νομολογιακές παραδοχές, όπου παρόμοια εγκλήματα όπως εκείνα των Τσάμηδων δεν μπορεί να γίνονται ανεκτά από το σύγχρονο νομικό και πολιτικό πολιτισμό. Πέραν δε της δίκης της Νυρεμβέργης, υπάρχουν και οι λεγόμενες (ορθώς) «επακόλουθες δίκες». Ήδη δε από το Δεκέμβριο του 1946 μέχρι τον Απρίλιο του 1949, Αμερικανοί δημόσιοι κατήγοροι καταδίκασαν 97 κατηγορούμενους φασίστες και ναζιστές. Συνέχεια →

Όσο η εξωτερική πολιτική της χώρας μας ακολουθεί το δρόμο του κατευνασμού και της υποχωρητικότητας, ο αλβανικός εθνικισμός και μεγαλοϊδεατισμός δεν πρόκειται να υποχωρήσουν.
Συνέχεια →

Στα Σκόπια, μερικές δεκάδες Αλβανοί διαδήλωσαν σαν Αλβανοτσάμηδες, φωνάζοντας συνθήματα, όπως «η Τσαμουριά είναι Αλβανία» και φορώντας μπλουζάκια που έγραφαν «I love Τσαμουριά». Έκαναν πορεία από το Κάστρο της πόλης μέχρι την ελληνική πρεσβεία, όπου διαμαρτυρήθηκαν, κάνοντας λόγο ακόμη και για γενοκτονία. Η διαμαρτυρία έγινε στο πλαίσιο της Εβδομάδας Αλβανοτσάμηδων των Σκοπίων. Εκ μέρους της Οργανωτικής Επιτροπής η Sumeya Ramani διάβασε μια άκρως ανθελληνική επιστολή.
Συνέχεια →

Με αφορμή τη μουσουλμανική γιορτή του Μπαϊράμ, εξέφρασε τις ευχές του, δημοσιεύοντας στη σελίδα του στο Facebook φωτογραφία που απεικονίζει το Φετιχέ Τζαμί (τζαμί της κατάκτησης), στον λόφο Ιτς Καλέ, στο κάστρο των Ιωαννίνων. Συνέχεια →

«Συνειδητοποιήσαμε ότι οι συνασπισμοί είναι απαραίτητοι και αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε έναν συνασπισμό με το Δημοκρατικό Κόμμα. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με το ζήτημα των τσάμηδων. Με μία διαφορά. Με μια επίσημη αλλαγή, όχι μικρή για εμένα. Αυτό είναι το μόνο έγγραφο το οποίο έχει υπογραφεί εδώ και 10 χρόνια που είμαι πρόεδρος του PDIU και έχει υπογραφεί από τον πρόεδρο ενός πολιτικού κόμματος με το PDIU. Ακόμη και ο κ. Μπερίσα, που επί δύο χρόνια υποστηρίξαμε δεν είχε υπογράψει συμφωνία με το PDIU. Ούτε και ο κ. Ράμα υπέγραψε…», είπε ο Ιντρίζι. Συνέχεια →