Tag Archives: υφαλοκρηπίδα

Είναι σαφές πως η Άγκυρα στοχεύει στο φυσικό αέριο. Και η στόχευση αυτή δεν περνά μέσα από μια συμφωνία στο Κυπριακό και τα ελληνοτουρκικά. Αλλά από τον έλεγχο της περιοχής. Η Άγκυρα δεν πρόκειται να ενοχλήσει τις εταιρείες, που δραστηριοποιούνται στην κυπριακή ΑΟΖ για λογαριασμό της Λευκωσίας. Ούτε και εκείνες θέλουν να ενοχλούνται από την κατοχική Τουρκία. Θα συνυπάρξουν; Θα κάνει γεωτρήσεις σε διπλανές περιοχές η Άγκυρα; Η Τουρκία θέλει μερίδιο και θα το αρπάξει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν πως η ώρα της κρίσης θα είναι όταν οι εταιρείες θα αντλήσουν το αέριο. Συνέχεια →

Και ένα άλλο αμείλικτο ερώτημα: δεν θα έπρεπε να γνωρίζει ο ελληνικός λαός ότι, πλέον, οι «διερευνητικές» διεξάγονταν όχι για το ένα και μοναδικό θέμα που είναι εκκρεμές (αποτελεί νόμιμη διεθνή διαφορά), δηλαδή, την οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας (ή και ΑΟΖ), αλλά για το κυριαρχικό δικαίωμα της Ελλάδος να διευρύνει την αιγαιαλίτιδα ζώνη της μέχρι 12 ν.μ. (δηλαδή, το μέγιστο όριο που θέτει το Διεθνές Δίκαιο) και μάλιστα, μονομερώς, με εσωτερική νομοθεσία της; Συνέχεια →

Ποιον εξυπηρετεί στα αλήθεια αυτή η κατάσταση; Γιατί ψάχνει ο Μητσοτάκης ευκαιρία να συρθεί σε ένα τραπέζι με τους Τούρκους, εκπέμποντας προς τα έξω ότι αποδέχεται έστω και μικρό τμήμα της ατζέντας εδαφικών διεκδικήσεων που βάζουν ξεκάθαρα οι απέναντι;
Συνέχεια →

Και είμαι βέβαιος ότι κανείς στην Ελλάδα δεν θέλει να είναι ο επόμενος που θα γραφτεί το όνομά του στις δέλτους της Ιστορίας, όπως κάποιοι άλλοι, μεταβατικοί πρωθυπουργοί της Κατοχής. Ονόματα δεν χρειάζεται να πω! Το πιθανότερο είναι να διαφωνήσουμε στις διερευνητικές και να ζητήσουμε να τα λύσει όλα η Χάγη. Στο σημείο αυτό παίρνει τον λόγο παλαιός διπλωμάτης: «Ξέρεις, παιδί μου, καμιά κυβέρνηση στην Ευρώπη που να ανέθεσε σε δεκαπέντε άγνωστους σε αυτή δικαστές να κρίνουν θέματα ασφάλειας και κυριαρχίας στο έδαφός της;» Συνέχεια →

Σήμερα στη Θράκη εξακολουθεί να υπάρχει η μουσουλμανική μειονότητα, απολαμβάνοντας πλήρων δικαιωμάτων. Αντιθέτως, δεν υπάρχει πια η ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, η οποία εξανδραποδίστηκε μετά από δεκαετίες τουρκικών διωγμών. Ειδικά όσον αφορά την Ίμβρο και την Τένεδο, υπενθυμίζεται ότι τα δύο αυτά νησιά παραχωρήθηκαν στην Τουρκία το 1923 για την ασφάλεια των Στενών. Επειδή όμως είχαν αμιγώς ελληνικό πληθυσμό, υπήρξε ειδική πρόνοια στη Συνθήκη της Λωζάννης, ώστε οι Έλληνες κάτοικοι των δυο αυτών νησιών να διατηρήσουν την αυτονομία τους. Αυτό προέβλεπε ρητώς το Άρθρο 14 της Συνθήκης της Λωζάννης, το οποίο ανέφερε επί λέξει: Συνέχεια →

Μία από τις πολύ μεγάλες αποθέσεις ένυδρων αερίων βρίσκεται ακριβώς νότια του νησιού Καστελόριζο, όπου οι Τούρκοι διεξάγουν τώρα γεωλογική εξερεύνηση.

Στην Τουρκία ευνοεί η κατάσταση της μη ενοποιημένης Κύπρου και το διαχωρισμό της με την «τουρκική δημοκρατία της βόρειας Κύπρου». Συνέχεια →

Εάν υπήρχε Εθνική στρατηγική δεν θα ακούγαμε τα τελευταία ευτράπελα ότι η Κύπρος είναι ανεξάρτητο Κράτος και βρίσκεται μακράν και δεν μπορούμε να την υπερασπισθούμε, ξεχνώντας προκλητικά ότι η Ελλάδα είναι εγγυήτρια δύναμη.

Γι΄ αυτό ας αναλάβει ο Πρωθυπουργός την πρωτοβουλία σχεδίου χάραξης Εθνικής στρατηγικής εδώ και τώρα γιατί αποτελεί αναγκαιότητα για την επιβίωση του Ελληνισμού. Συνέχεια →

Η Τουρκία, μέχρι σήμερα, στηρίζει την έξοδό της στην Μεσόγειο στο τουρκολυβικό σύμφωνο το οποίο είναι ανενεργό. Στηρίζει με όπλα τον Σάρατζ στην Λιβύη σπάζοντας το εμπάργκο όπλων στην περιοχή. Πέρα από την Σύρτη δεν μπορεί να προχωρήσει καθώς την περιμένουν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Αιγύπτου.
Συνέχεια →

Δεν κάνω τον μάγκα, ούτε τον ήρωα στέλνοντας άλλους να σκοτωθούν. Αλλά κι αυτό το τούρκικο μαρτύριο της σταγόνας ως πότε θα κρατήσει; Μια η Κύπρος, μετά οι γκρίζες ζώνες, και πάμε στις ανοησίες για τουρκικά νησιά που έχουμε υπό κατοχή, φτάνουμε στο τουρκολυβικό μνημόνιο, καταλήγουμε στην Αγιά Σοφιά. Ε, νισάφι πια. Έρχονται κατ’ ευθείαν να μας χαϊδέψουν τα οπίσθια. Πόσο θα αντέξουμε; Οπότε στάχτη και μπούρμπερη κι ας πάνε στον διάολο και τα χρηματιστήρια και οι δείκτες ανάπτυξης και οι τουρισμοί.
Συνέχεια →