Tag Archives: Φοίνικες

Ο Adrados αναφέρεται και σε κάτι άλλο: Κατά την επεξεργασία του Αρχαιοελληνικού – Ισπανικού Λεξικού που πραγματοποιούμε στην Ισπανία, η αφθονία των νέων λέξεων, που συναντάμε σε νέα έγγραφα ή κατά την διερεύνηση των ήδη γνωστών ξεπερνάει κάθε προσδοκία. Εκεί που δημιουργούμε μία φράση, σε μια γλώσσα, όπως είναι τα ισπανικά, οι Έλληνες μπορούσαν και μπορούν να δημιουργούν μία λέξη, με όλη τη δυνατότητα σύνθεσης, που αυτό συνεπάγεται. Από εδώ διαφαίνεται ο αξεπέραστος πλούτος του ελληνικού λεξιλογίου, του αρχαίου και του νέου. Αυτή είναι η αίγλη τόσο της αρχαίας ελληνικής επιστήμης, όσο και της νεοελληνικής ποίησης…
Συνέχεια →

Κατά τη Γλωσσολογία ως «αλφάβητο» ορίζεται το «σύνολο συμβόλων με ορισμένη σειρά και τάξη, που χρησιμεύουν για να αποδίδονται οι στοιχειώδεις φθόγγοι μιας γλώσσας, με τον περιορισμό ο κάθε φθόγγος ν’ αντιστοιχεί σ’ ένα μόνο σύμβολο και αντίστροφα». Στην αλφαβητική γραφή επομένως (δηλαδή τη γραφή των λαών της Ευρώπης, της Αμερικής, της Αυστραλίας αλλά και άλλων περιοχών του πλανήτη) κάθε γράμμα αποδίδει ένα στοιχειώδη ήχο. Συνέχεια →

Το 580 π.Χ. οι Σελινούντιοι παραιτήθηκαν οριστικά από τη διεκδίκηση διαμφισβητουμένων εδαφών έναντι της Γέλας (στα οποία εδάφη ιδρύθηκε ο Ακράγας) με αντάλλαγμα την ενίσχυση τους με Δωριείς αποίκους, προερχόμενους από τη Ρόδο και τη μικρασιατική πόλη Κνίδο, οι οποίοι έφθασαν στη δυτική Σικελία μέσω της Γέλας. Ο ηγέτης των Ροδίων και Κνιδίων αποίκων, Πένταθλος, ήταν Κνίδιος, όπως και οι περισσότεροι άνδρες του. Συνέχεια →

Τα Κύθηρα, το νησί που πιο πολύ είναι γνωστό και σαν Τσιρίγο, το νοτιότερο από τα Εφτάνησα, μπορεί να πει κανείς ότι πιο πολύ ανήκει στο Κρητικό και Λιβικό πέλαγος από τα οποία βρέχεται παρά στο Ιόνιο. Όμως είναι κι αυτό το νησί ένα κομμάτι από το σύμπλεγμα των Εφτανήσων. Ένα νησί πανέμορφο με την δική του ξεχωριστή ιστορία, με την δική του ομορφιά, με τους δικούς θρύλους και τις δικές του παραδόσεις. Ένα ορεινό νησί, με πολλές κοιλάδες, που καταλήγουν στη θάλασσα και σχηματίζουν μαγευτικές παραλίες. Συνέχεια →

Σύμφωνα με την επίσημη επιστήμη η γλώσσα είναι συμβατικό κατασκεύασμα κατά τις κρατούσες απόψεις δηλαδή δεν υπάρχει ουδεμία σχέση των γλωσσικών φθόγγων και των τριών γραμμάτων με το φυσικό περιβάλλον. Το βιβλίο αυτό, που πλέον έχει γίνει κλασικό, είναι η πρώτη σοβαρή και επιστημονικά εμπεριστατωμένη διερεύνηση της μη συμβατικότητας της γλώσσας. Με αυστηρά αποδεικτική μέθοδο αναδεικνύεται ως κύριο γενεσιουργό στοιχείο της ελληνικής γλώσσας η ελληνική φύση, την οποία η γλώσσα αυτή μιμείται κατά τρόπο μαθηματικό. Έτσι κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου φέρει σταθερή κωδική σημασία, την οποία εισάγει κυριολεκτικά ή μεταφορικά ως επί μέρους έννοια σε κάθε λέξη-έννοια που συμμετέχει π.χ. ρ = ροή (υγρών ή λόγου): ρ-εύμα, χείμα-ρρ-ος, ρ-ήμα, ρ-ήτωρ κ.λπ.) Συνέχεια →

Όσοι δώσαμε λίγη προσοχή στο μάθημα της ιστορίας, όταν το διδασκόμασταν στο σχολείο, μάθαμε για το μεγαλείο το αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Ενώ όμως τα πεπραγμένα των προγόνων μας, μάς γέμιζαν δέος και υπερηφάνεια, κάπου «ξενερώναμε» όταν μαθαίναμε ότι δεν είμαστε γηγενείς Έλληνες, το αλφάβητό μας το «δανειστήκαμε» από άλλον λαό, ενώ και η γλώσσα μας από κάπου αλλού «κρατούσε η σκούφια της». Συνέχεια →