Tag Archives: Καπιταλισμός

Οι παλιές υποσχέσεις για ευημερία και ελευθερία πραγματοποιήθηκαν και ο τρισκατάρατος κομμουνισμός διαλύθηκε, στη Δύση. Αλλά τώρα το σύστημα τα παίρνει όλα πίσω. Χωρίς να υπάρχει κάποιος ορατός επικίνδυνος αντίπαλος. Το «Τέλος της Ιστορίας» ήταν υπόσχεση για τον παράδεισο αλλά τελικά μοιάζει με δρόμο για την κόλαση. Ο εχθρός δεν είναι εντός αλλά δίπλα. Δεν πουλάει ιδεολογία ούτε υπόσχεται ιδανικές κοινωνίες. Εκμεταλλεύεται περιστάσεις και ανθρώπους, όπως ο κάθε νοήμων καπιταλιστής αλλά όχι σαν κάτι άλλους που νομίζουν ότι ζουν σε αέναο γούεστερν εκτός οθόνης με το πιστόλι στο χέρι. Είναι λίγο κιτρινιάρης αλλά τι μας νοιάζει;
Συνέχεια →

Το κράτος και οι επιχειρήσεις έχουν ήδη γίνει ένα και το αυτό. Δηλαδή, οι επιχειρήσεις (των ολιγαρχών) ελέγχουν το κράτος (δια των πολιτικών). Όπως επι κομμουνισμού το κράτος ήλεγχε τις επιχειρήσεις, και τα δύο ήταν πάλι ένα και το αυτό. Συνέχεια →

Για τον Καραβίδα, τόσο η δεξιά όσο και η αριστερά αποτελούν εκτροπές από την ορθή λύση, εκτροπές που εισήχθησαν άκριτα από το εξωτερικό ως μόδες. Οι φιλελεύθεροι έσπευσαν επιπόλαια στον πτωχό τόπο μας αθρόες όλες τις τελευταίες λέξεις της προόδου, μηδέ της σοσιαλδημοκρατίας εξαιρουμένης, απλώς από τον φόβο μην νομισθούν καθυστερημένοι. Το 1910 ήλθε στην Ελλάδα η μόδα του φιλελευθερισμού, όπως αργότερα, του μαρξισμού. Συνέχεια →

Η Ευρώπη θεωρείται, δίχως αμφιβολία, η κοιτίδα της αστικής δημοκρατίας και των θεμελιωδών ανθρώπινων και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Σε αυτήν, επίσης, το αποκαλούμενο «κράτος-πρόνοιας» εξελίχθηκε και πήρε την πιο ολοκληρωμένη του μορφή. Τα δύο αυτά στοιχεία αποτέλεσαν, άλλωστε, τους βασικότερους πυλώνες της «τάξης πραγμάτων» η οποία σφράγισε την ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Συνέχεια →

[…] Έχουμε δύο είδη δημοκρατών. Εκείνους που γνωρίζουν τι είναι δημοκρατία και την υποστηρίζουν από συμφέρον και εκείνους που αγνοούν ή νομίζουν ότι γνωρίζουν και την υποστηρίζουν από ιδεολογία. Οι κεφαλαιοκράτες, είναι οι κατ’ εξοχήν συνειδητοί δημοκράτες, ενώ οι άλλοι που φωνάζουν για δημοκρατία, ούτε περί τίνος πρόκειται ξέρουν, γιατί αν ήξεραν θα επαύαν να φωνάζουν. Συνέχεια →

Ζούμε σε μια εποχή που η τεχνολογική ανάπτυξη είναι ραγδαία και ο άνθρωπος όλο και περισσότερο χρησιμοποιεί τις μηχανές και τα ψηφιακά περιβάλλοντα στην καθημερινή του ζωή. Οι οικονομικές, παραγωγικές και καταναλωτικές ανάγκες(;) έχουν κάνει την μηχανή αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας αλλά και τον άνθρωπο όλο και πιο εξαρτημένο από αυτήν. Συνέχεια →

Ο Αργύρης Κοβάτσης ή Δημητρίου, Σλαβομακεδόνας πολιτικός πρόσφυγας, με την άδεια επιστροφής στην Ελλάδα κατά την δεκαετία του ’80, έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Στου Γράμμου και του Βίτσι τη ράχη περπατώντας η δόξα μονάχη». Το βιβλίο αυτό παρουσιάζει κάποιο ενδιαφέρον, όχι γιατί παρουσιάζει τα «κατορθώματα» των κομμουνιστών και ιδίως του ίδιου του Κοβάτση (είναι χαρακτηριστικό ότι κάπου 30 σελίδες από το βιβλίο του, αναλώνονται στην ανακάλυψη και σύλληψη ενός «χαφιέ», μετά από σχέδιο δικό του), αλλά λόγω της αναφοράς στην καθημερινή ζωή των πολιτικών προσφύγων στις χώρες του Παραπετάσματος. Έχοντας ως δεδομένο, ότι οι αμετανόητοι κομμουνιστές (κι ο Κοβάτσης ανήκει σ’ αυτούς), στα βιβλία τους είτε ψεύδονται, είτε λένε μισές αλήθειες, είτε και τα δυο μαζί, θα πρέπει να υποψιαζόμαστε ότι κάποιες αλήθειες που παρουσιάζει σε σχέση με τη ζωή των πολιτικών προσφύγων, είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο οδυνηρές.
Συνέχεια →

Ο Λενινισμός, δηλαδή το σύνολο των θεωριών και ιδεών που επεξεργάσθηκε ο Λένιν, είναι στην βαθύτερη ουσία του μία τακτική της επαναστάσεως, μία τεχνολογία για την κατάληψη, την διατήρηση και την συνεχή επέκταση της εξουσίας, εκ μέρους τοϋ κομμουνιστικού κόμματος. Συνέχεια →

Ο καπιταλισμός δεν υφίσταται κρίσεις. Παράγει ο ίδιος τις κρίσεις διότι μέσα από αυτές ενδυναμώνεται και διαλύει τις αντιστάσεις που αναπτύσσονται εναντίον του. Συνέχεια →