Η επίσκεψη στα κλεισμένα ορυχεία της Πτολεμαΐδας ανασύρει μνήμες και συναισθήματα ενώ οι μαρτυρίες των πρώην εργατών και των κατοίκων συγκλονίζουν.
Γράφει η Μελαχροινή Μαρτίδου
Στην Πτολεμαΐδα του νομού Κοζάνης η μοίρα της περιοχής, ο λιγνίτης, το πολύτιμο “κάρβουνο”, αποτελεί το αποκλειστικό κοίτασμα μιας σειράς ορυχείων που τα περισσότερα έκλεισαν και το πιο υπερσύγχρονο που λειτουργεί από φέτος, θα έχει ζωή μέχρι το 2028. Οι ευρωπαϊκές νόρμες για την ενέργεια καθορίζουν ως προτεραιότητα τις πράσινες μορφές τους με τα αιολικά πάρκα στην ξηρά, ή την θάλασσα και τα φωτοβολταϊκά για την κάλυψη αυτών των αναγκών.
Η επίσκεψη στο χώρο ανασύρει μνήμες και συναισθήματα. Εκεί οι φοιτητές της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας έχουν στήσει ένα πολύ χαρακτηριστικό μεταλλικό έργο έξω ακριβώς από τα ορυχεία, που θέλοντας και μη συγκλονίζει τον ανυποψίαστο περαστικό για όσα βίωνε εκεί η κοινωνία των ανθρακωρύχων.
Έργο των φοιτητών της Σχολής καλών Τεχνών Φλώρινας δεσπόζει στην είσοδο του άλλοτε δραστήριου ορυχείου που αποτυπώνει εύστοχα τον κόσμο του (βλ. και φωτό εξώφυλλου).
Μια διαρκής δραστηριότητα όλη την ημέρα, σκόνη, θόρυβοι, σκληρές συνθήκες ήταν το οκτάωρο τους για να βγει το πολύτιμο κοίτασμα που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες της ηλεκτρικής ενέργειας. Για τις ανάγκες της εξόρυξης εκεί δεν γίνονται ανατινάξεις, επειδή είναι λίγα μέτρα κάτω από το έδαφος. Οι εκσκαφείς σκάβουν αφαιρούν το χώμα, αν βρεθεί νερό γίνεται άντληση υδάτων και μετά ο λιγνίτης μεταφέρεται με ταινίες στον ατμοηλεκτρικό σταθμό για την παραγωγή ενέργειας, η μεταφέρεται με φορτηγά στις λεγόμενες “αυλές” για αποθήκευση.
Εγκαταστάσεις παραγωγής ρεύματος με λιγνίτη.
Σύμφωνα με τα στοιχεία περίπου 900 εκατομμύρια τόνοι λιγνίτη υπάρχουν ακόμη στα έγκατα της Πτολεμαΐδας! Τα ορυχεία της ευρύτερης περιοχής ήταν όλα υπέργεια. Στο συγκεκριμένο του Αμυνταίου που επισκεπτόμαστε εργάζονταν 1000 άτομα στις δύο βάρδιες. Διαβάστε την συνέχεια στην πηγή
ΕΛΛΑΣ 