“Προχώρα ελεύθερος το δρόμο σου μπροστά
κι αν θα σε πούνε “Δον Κιχώτη” μη σε μέλει.
Φτάν’ η καρδιά σου, νάναι αντρίκια , να βαστά
και πρώτ’ απ’ όλα να πιστεύει και να θέλει.
Προχώρα ελεύθερος μπροστά κι αν σε γελούν
είναι γιατ’ ίσως να φοβούνται να σε φθάσουν.
Θε νάρθει η μέρα, που για σένα θα μιλούν
με σεβασμό και νικητή θα σε δοξάσουν”.
Δημήτριος Σ. Σούτζος
Σε κάθε εποχή κάθε λαός αντιμετωπίζει προβλήματα. Άλλοτε τα προβλήματα αυτά είναι απλά, καθημερινά,
που δημιουργούνται από τον αγώνα για προώθηση της ζωής του λαού ή δημιουργούνται από τον αγώνα για προώθηση της ζωής κάθε ατόμου ξεχωριστά. Τα προβλήματα αυτά μερικές φορές οξύνονται ή αποκτούν μικρότερη σημασία ανάλογα με την φάση πολιτισμού της οικονομικής και κοινωνικής στάθμης του λαού.
Εκτός όμως από τ’ απλά καθημερινά προβλήματα, δημιουργούνται κι εκείνα που είναι ζωτικής σημασίας και δεν μπορούν ν’ αγνοηθούν, γιατί καθορίζουν την ιστορική πορεία ενός λαού και για την λύση των προβλημάτων αυτών χρειάζεται δύναμη, ζωντάνια, δημιουργικότητα, πρωτοβουλία και φαντασία, γιατί από την επίλυσή τους, κρίνεται αυτή η ίδια επιβίωσή του.
Οι Έλληνες στο πέρασμα των αιώνων έδειξαν ότι έχουν το υπόβαθρο, την ικανότητα και την δύναμη να επιλύουν τέτοιου είδους προβλήματα κι όχι μόνον να τα επιλύουν, αλλά να δείχνουν και σ’ άλλους λαούς τον τρόπο επίλυσής τους.
Είναι γεγονός ότι σήμερα περνάμε δύσκολες ώρες! Η ιστορία γι άλλη μιά φορά μας προκαλεί να δείξουμε αν μπορούμε εμείς οι Έλληνες να συνεχίσουμε τον δρόμο που χάραξαν οι πρόγονοί μας ή πρέπει να χαθούμε. Έχει αποδειχθεί πως μόνον οι δυνατοί, εκείνοι που μπορούν να κρίνουν τις τύχες τους αποφασιστικά, εκείνοι που θέτουν στόχους και σκοπούς, εκείνοι που διαρκώς απασχολούν με την δράση τους τον κόσμο, εκείνοι που γίνονται φάροι και πόλοι έλξεως, εκείνοι μόνον οι λαοί ζούν!
Η σημερινή τραγική Ελληνική πραγματικότητα είναι απ’ όλους γνωστή. Η αδυναμία της πολιτικής να επιλύσει όχι μόνο τα προβλήματα της επιβίωσής μας σαν λαού, αλλά κι ακόμη μικρότερα εσωτερικά μας προβλήματα, οδηγεί σταθερά την χώρα μας σε αδιέξοδο. Δεν θ’ αναλύσουμε λοιπόν την ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρς μας. Αυτό πιά δεν χρειάζεται καμμία ανάλυση! Είναι τόσο προφανές! Αλλά η ευθύνη του αδιεξόδου, που έχει αρχίσει ήδη να δημιουργείται δεν βαρύνει μόνον τους πολιτικούς. Οι πολιτικοί μας, όπως όλοι σχεδόν οι πολιτικοί των άλλων χωρών, αγωνιούν όχι για τα προβλήματα της χώρας τους, αλλά για την δική τους επιβίωση! Το σύστημα είναι έτσι φτιαγμένο, που οι περισσότεροι ίσως δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς. Έχουν πιά «καστοποιηθεί». Και οι λίγες φωνές που ακούγονται καμμιά φορά, πνίγονται μέσα στο βόρβορο και το βούρκο της πολιτικής αγυρτείας.
Οι πνευματικού μας ηγέτες, όμως τι κάνουν; Οι τιμημένοι από τον λαό και το κράτος «ακαδημαϊκοί» μας διδάσκαλοι, δεν βλέπουν, δεν σκέπτονται, δεν απορούν, δεν αγωνιούν, δεν κραυγάζουν; Οι λαμπροί μας επιστήμονες που ανάλωσαν υποτίθεται την ζωή τους στην έρευνα της μιάς και απολύτου αληθείας, δεν βλέπουν την αλήθεια; Κι αν την βλέπουν δεν έχουν την υποχρέωση να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου; Δεν νοιώθουν το έδαφος να τρέμει κάτω απ’ τα πόδια του Ελληνικού λαού, κάτω απ’ τα δικά τους πόδια; Δεν είναι αυτοί παιδιά του λαού; Με τα λεφτά και τους κόπους αυτού του λαού δεν έφθασαν, δεν έγιναν δεν ζουν με υπερβολική άνεση, ενώ πολλοί, απ’ αυτόν τον λαό πεινούν; Αυτοί οι «ερευνητές της αντικειμενικότητας, οι «απαλλαγμένοι από πολιτικές σκοπιμότητες», δεν πρέπει να είναι οι κατ’ εξοχήν διαφωτιστές του Ελληνικού λαού; Αυτοί δεν θάπρεπε νάναι εκείνοι που θα φωνάξουν, που πρώτοι θα δημιουργήσουν τους απαραίτητους προβληματισμούς, που θα εξετάσουν σε βάθος τα Εθνικά προβλήματα; Αυτοί δεν αποτελούν τους διδασκάλους του Ελληνικού λαού; Αν αυτοί πρώτοι δεν ξεσηκωθούν για να δημιουργήσουν τις κατάλληλες συνθήκες για την προάσπιση και την διάσωση των Ελληνικών συμφερόντων, ποιός θα το κάνει, ο Ελληνικός λαός; Ο εργάτης, ο αγρότης, ο υπάλληλος, ο βιοπαλαιστής, που τα μεγάλα προβλήματα επιβίωσης δεν τον αφήνουν να σκεφθεί;
Η σκληρή πραγματικότητα μας αποδεικνύει ότι στο σύγχρονο Ελληνικό κράτος, δεν υπάρχουν αληθινοί πνευματικοί ταγοί. Δεν υπάρχουν τα φωτεινά εκείνα πνεύματα που απαρνούμενα κάθε τι το πρόσκαιρο κι εφήμερο, θα οδηγήσουν τον εαυτό τους πρώτα και μετά τον λαό τους σε μεγάλους οραματισμούς, σε υπέροχες συλλήψεις του ανθρωπίνου πνεύματος. Δεν υπάρχουν δυστυχώς στην Ελλάδα σήμερα, άνθρωποι που θα φωνάξουν. Άνθρωποι που σαν τον Παπαδιαμάντη θα εγκατέλειπαν τον κόσμο και θα ζούσαν μόνοι απλά και φτωχικά στα Ελληνικά χωριουδάκια, για ν’ αναπνέουν ελεύθερο κατακάθαρο Ελληνικό αέρα κι όχι τον βρωμισμένο πνευματικό αέρα της πρωτεύουσας. Δεν υπάρχουν σήμερα Κάλβοι, Παλαμάδες, Βαλαωρήτες, Γιαννόπουλοι.
Καμμιά φορά το απελπιστικό σκοτάδι της πνευματικής παρακμής διασπάται, κι ένα πραγματικά φωτεινό πνεύμα προσπαθεί να προβληματίσει ευρύτερα στρώματα του Ελληνικού λαού, αρχίζοντας απ’ την αγνή, όσο βέβαια είναι δυνατόν Ελληνική επαρχία. Αλλά κι εκεί οι «πολιτικάντηδες γραμματιζούμενοι» μολύνουν τον ήχο.
Να φωνάξουμε και να προτρέψουμε γι’ άλλη μια φορά τους πνευματικούς ταγούς της Ελλάδας ν’ αφυπνισθούν; Μάταιος ο κόπος! Να τους προειδοποιήσουμε ότι θα τιμωρηθούν στον μέλλον, μήπως και συναισθανθούν κάτι; Πάλι μάταιος ο κόπος! Ασχολούμενοι με το πως θα προβληθούν καλύτερα, γράφοντας «έργα» στο πόδι, μόνο και μόνο για να γράφουν, έχουν πιά αποκοπεί από την ζωντανή Ελληνική πραγματικότητα. Κι ο Ελληνικός λαός ενστικτωδώς τους έχει αποβάλει! Υπάρχουν, γιατί υπάρχει το σύστημα που τους στηρίζει. Τα ξένα συμφέροντα που στηρίζουν το Ελληνικό κατεστημένο, στηρίζουν κι αυτούς. Αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει απ’ άπειρον. Η Ελληνική ράτσα έχει τη δύναμη και τη δυνατότητα να δημιουργεί νέους πνευματικούς ηγέτες δημιουργούς κι όχι μαθητές, Έλληνες κι όχι Ελληνόφωνους, που θα μπουν μπροστάρηδες να φωτίσουν τον δρόμο του Ελληνικού λαού, προς την ιστορική του πορεία.
ΕΛΛΑΣ
ΕΛΛΑΣ 