Δεν είναι συναισθηματισμός. Δυστυχώς είναι η αδυσώπητη κατάληξη σε ένα συμπέρασμα:
Προσπαθούν να ρίξουν δηλητήριο στις ρίζες μας, με στόχο να πέσει εύκολα το δέντρο, με ένα απλό φύσημα του ανέμου ή ένα ελαφρύ σπρώξιμο.
Καταγράφουμε κάποια σημεία των καιρών:
Πρόσφυγες να παρακολουθούν άπραγοι ή και απαθείς ή ακόμα και περιχαρείς τον κατακτητή, τον βιαστή, τον δολοφόνο να φτιάχνει δήθεν «πάρκα ειρήνης» εκεί που σφετερίζεται τις περιουσίες των νομίμων ιδιοκτητών κα κατοίκων και να ακούν επίσης άπραγοι ή και απαθείς ή ακόμα και περιχαρείς τον κατακτητή να τους χαρακτηρίζει πρώην κάτοικους.
Πολυπληθείς ομάδες νέων ανθρώπων να διοχετεύουν τη νεανική τους ορμή όχι ενάντια στην κατοχή, όχι για να υπερασπιστούν την πατρίδα, αλλά για να προκαλέσουν ζημιά ή και θάνατο στους «μισητούς εχθρούς», που δεν είναι άλλοι από γείτονες τους, συντοπίτες τους, μπορεί και φίλοι και συγγενείς, απλά με διαφορετικά κασκόλ.
Εκπαιδευτικούς (ξέρετε, κάποτε οι δάσκαλοι στήριξαν αυτό το έθνος σε σκοτεινές εποχές) να γλύφουν την εξουσία και να επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο, προωθώντας την ισοπέδωση, την παραχάραξη της ιστορίας, το γονάτισμα μπροστά στους «ισχυρούς».
Νέοι και πάλι, όλο σφρίγος και όρεξη να κουνιούνται ξέφρενα σε ρυθμούς αγνώστων λοιπών στοιχείων, να μη μπορούν (τα καημένα τα μωρά!) να αντέξουν την στρατιωτική θητεία και να προτιμούν να τους λένε τρελούς για την υπόλοιπη τους ζωή.
Και γιατί, θα μου πει κάποιος, να μην είναι έτσι τα πράγματα.
Γιατί ο απλός κόσμος, ο νέος, ο δάσκαλος, ο πρόσφυγας να λειτουργήσει διαφορετικά, όταν οι ηγέτες του αυτό του υποδεικνύουν με τις πράξεις τους;
Γιατί δηλαδή κάποιος να αγωνιστεί για δικαίωση της πατρίδας, όταν ο Πρόεδρος του επιμένει ότι είναι σωστό να εφαρμοστεί το πλέον αντιδημοκρατικό σύστημα, ας πούμε να μας κυβερνά με το έτσι θέλω η μειοψηφία (η οποία μάλιστα βαραίνεται με εγκλήματα);
Γιατί δηλαδή κάποιος να μπει μπροστά όταν στην Μητέρα Πατρίδα γίνεται δεκτός με ανοικτές αγκάλες (για να μην πω με κάτι άλλο ανοικτό) ο νεοσουλτάνος που μας κάνει χάρη να μη μας βομβαρδίσει;
Γιατί να μη σκοτωθούν οι νέοι για το στρογγυλό πετσί, όταν οι παράγοντες τους καλούν να το κάνουν;
Γιατί οι νέοι να μην επιδιώξουν το τρελόχαρτο, αφού οι αρχηγοί τους δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για την άμυνα;
Γιατί ο δάσκαλος να προάγει το «Δεν Ξεχνώ», αφού το Υπουργείο θέλει να ξεχάσουμε;
Δίπλα γράφουμε για ένα 23χρονο, ο οποίος περπατούσε προς την αγχόνη τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο και παρακινώντας τους υπόλοιπους να μη λυπηθούν που πεθαίνει.
Τώρα;
Σαπίζουν τις ρίζες μας και το δέντρο θα πέσει χωρίς να το καταλάβουμε!
Γιώργος Γεωργίου
Πηγή: Το Κυπριακό ποντίκι
Διαβάστε επίσης
Αχμέτ Νταβούτογλου: Το στρατηγικό βάθος
Το τρίτο κύμα του νεο-οθωμανισμού
Τα αποτελέσματα της επίσκεψης Ερντογάν
Η φρενίτιδα των τουρκικών εξοπλιστικών προγραμμάτων και η αφέλεια (;) της ελληνικής κυβέρνησης…
Στήνουν σκηνικό ελληνικού αφοπλισμού
ΕΛΛΑΣ
ΕΛΛΑΣ 