Του Θ. Σ.
Αρκετοί, ασμένως είδαν τις κινητοποιήσεις των τοπικών κοινωνιών κατά της δημιουργίας hotspots σε κοντινούς χώρους των τελευταίων, ως μια μορφή αφυπνίσεως έστω και την εσχάτη ώρα. Οι κινητοποιήσεις αυτές ανέδειξαν, όμως, βαθύτερες παθογένειες και άρα χρήζουν μιας πιο ενδελεχούς και όχι τόσο επιφανειακής διερευνήσεως.
Το κυριότερο ζήτημα που ανεφάνη είναι ότι η “αντίσταση” κατά των hotspots δε χαρακτηρίζεται από μια καθολικότητα αλλά από μια κοντόφθαλμη και τοπικιστική προσέγγιση του επιπέδου “να πάνε στο διπλανό δήμο ή νησί”, στρεφόμενοι έτσι εμμέσως κατά του “γείτονα”, στον οποίο, ως πιο τυχερό, δεν φόρτωσαν hotspots. Ουδείς ηρνήθη τη δημιουργία των hotspots, απλώς κανείς δεν θέλει κάτι τέτοιο δίπλα στο σπίτι του. Πασιφανής πλέον η έλλειψη συνοχής στον κοινωνικό ιστό (προς επίρρωσιν τούτου υπάρχουν κ’ άλλα παραδείγματα, όπως: “Θα ψηφίσω τον τάδε πολιτικό που θα βάλει λιγότερους φόρους σε ‘μένα και πιο πολλούς στους άλλους”). Επίσης, τα κίνητρα αυτών των κινητοποιήσεων είναι ως επί το πλείστον οικονομικά, ιδιαίτερα στα νησιά, γεγονός που αποδεικνύει πόσο περιορισμένη αντίληψη έχουν οι κοινωνίες για τα τεκταινόμενα.
Από τα παραπάνω, φαίνεται πώς αυτές οι διαμαρτυρίες δεν πρόκειται να λάβουν μια εθνικιστική-πατριωτική όψη, καθώς κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο τόσο με τα ελατήρια όσο και με τα σκοπούμενα αποτελέσματα των τελευταίων. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο: Η αντίσταση κατά των hotspots ήρθε σ’ αντίθεση με το αρχέγονο μεταπολιτευτικό αριστερό ένστικτο ενός κακώς νοουμένου ανθρωπισμού εμπλουτισμένου με μπόλικα ενοχικά σύνδρομα. Αυτήν την τραγική αντίφαση εκλήθησαν ν’ αντιμετωπίσουν οι κάτοικοι (σε θέλουμε ‘’πρόσφυγα’’, όχι κοντά όμως) και το έκαναν μ’ επιτυχία: Τοπικοί πολιτικοί ταγοί (προφανώς η όποια αντιπολίτευση εκμεταλλεύεται αυτές τις, εν τινί μέτρω, αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, οπότε ας προστεθεί ως κινητήριος δύναμη και η πολιτικάντικη), επιτροπές κατοίκων κλπ διατρανώνουν τον αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό χαρακτήρα των διαδηλώσεών τους. Η ιδεολογική σήψη έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να χρειάζεται κανείς να δηλώσει (όλοι γνωρίζουμε που παραπέμπει το ρήμα αυτό) τις – αποδεκτές – ιδεολογικές του καταβολές ώστε να μη σταλεί στο πυρ το εξώτερον. Τώρα πώς γίνεται αφ’ ενός ν’ αναγνωρίζεται ότι η δημιουργία hotspots θα επιφέρει υποβάθμιση της τοπικής κοινωνίας και αφ’ ετέρου οι κάτοικοι να διαδηλώνουν ως αντιρατσιστές, δεν γνωρίζω. Διχασμένη προσωπικότητα, το πιθανότερο.
Ερχόμαστε πλέον στο δια ταύτα: Η πρακτική θέση μας ποια θα πρέπει να ‘ναι; Ν’ αναγνωρίσουμε ότι έστω και κατ’ αυτόν το φαιδρό τρόπο ανθίστανται οι κοινωνίες κατά των λαθρομεταναστών και άρα να συνταχθούμε μαζί τους (με τη δική μας ατζέντα βεβαίως) ή ν’ απορρίψουμε αυτές τις κινητοποιήσεις λόγω των χαρακτηριστικών που περιεγράφησαν παραπάνω; Θεωρώ ότι θα πρέπει να κατευθυνθούμε στη δεύτερη θέση, καθώς πρόωρες κινήσεις συμπαραστάσεως σ’ έναν ανώριμο λαό, ο οποίος μας βλέπει ως (πρωταρχικούς;) εχθρούς θα ‘ναι αλυσιτελείς. Πηγή
ΕΛΛΑΣ 