«Η γής δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν να φύγουν».
Μ’ αυτούς τους στίχους ο Σεφέρης μαρτυρεί τις εντυπώσεις του για την μεγαλόνησο, την εποχή που οι Άγγλοι αποικιοκράτες προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ξεριζώσουν κάθε τι Ελληνικό από την Κύπρο.
Το αδούλωτο πνεύμα όμως και η ανυπέρβλητη φιλοπατρία του Έλληνα, δεν έσβησαν ποτέ μέσα στην τέφρα της δουλείας! Συνδαυλίζοντας πάντα τον πόθο για λευτεριά και δικαίωση, ο Έλληνας της Κύπρου, μπροστάρης στο μεθύσι της αντρειωσύνης και του μεγαλείου, πρόβαλε τα άφθαρτα τρόπαια της ηρωοτόκου Φυλής, ύψωσε το παράστημά του και πέτυχε το ακατόρθωτο.
Μπροστά σε μία μεγάλη αποικιοκρατική αυτοκρατορία, μία χούφτα ημιθέων, μερικά αμούστακα παιδιά με καθοδηγητή τον μπουρλοτιέρη της Ελληνικής Ψυχής, τον νέο Ακρίτα ΔΙΓΕΝΗ, έριξαν εκείνο το γλυκοχάραμα της 1ης Απριλίου του 1955, τις πρώτες αυτοσχέδιες βόμβες και ξεκίνησαν τον ΑΓΩΝΑ, με μόνα εφόδια την ΠΙΣΤΗ και την ΑΠΟΦΑΣΗ τους για Λευτεριά και ΕΝΩΣΗ.
Ένας τιτάνιος απελευθερωτικός αγώνας έπαιρνε σάρκα και οστά μέσα από τα κρησφύγετα του Μαχαιρά, στο Δίκωμο κάτω από την θηλειά της αγχόνης στις κεντρικές φυλακές, στα συρματοπλέγματα της Πύλας και στους αχερώνες του Λιοπετρίου. Οι ηρωϊκές μορφές του Μαραθώνα και των Θερμοπυλών, των Δερβενακίων και της Γραβιάς, του Μακρυγιάννη και του Γράμμου, ξαναζωντάνεψαν στα πρόσωπα των Αγωνιστών της ΕΟΚΑ.
«Ήσουνα κάποια ιστορία πρωτινή
πού ‘λεγαν οι γιαγιάδες με την ρόκα.
Μα τώρα ζης και βασιλεύεις ΔΙΓΕΝΗ
μέσα στης Κύπρου την αδούλωτη ΕΟΚΑ».
Μ’ αυτά τα λόγια ο λαϊκός ποιητής τραγούδησε τον αγώνα του Μεγάλου Αρχηγού. Μέσα στους στίχους αυτούς ο Διγενής και η Ε.Ο.Κ.Α., βρήκαν την θέση που έπρεπε στις καρδιές του Ελληνικού Λαού. Εξαίρεση όπως συνήθως απετέλεσε το πολιτικό κατεστημένο… [Εφημερίδα Νέα Θέσις]
ΕΛΛΑΣ
ΕΛΛΑΣ 