Γράφει ο Ζαχαρίας Μίχας
Το εξοπλιστικό αδιέξοδο της χώρας είναι γεγονός. Ο περιορισμένος δημοσιονομικός χώρος που επικαλείται συνεχώς ο πρωθυπουργός είναι μια πραγματικότητα. Όσα έχουν συμφωνηθεί μεταξύ της χώρας και των δανειστών της απαγορεύουν την επιβάρυνση του χρέους πέραν των συμφωνηθέντων. Αυτό είναι που λησμονούν όσοι εμπλέκονται στη συζήτηση περί έκδοσης ομολόγου για την άμυνα. Η άρνηση του ευρωπαϊκού Βορρά να συναινέσει στην εξαίρεση των αμυντικών δαπανών από τον υπολογισμό του χρέους στην ΕΕ, έκλεισε την πόρτα. Θα μπορούσε να προβλέπει τη δαπάνη του ποσού σε ευρωπαϊκές αμυντικές βιομηχανίες, τροφοδοτώντας την ανάπτυξη με τον ίδιο τρόπο που κάνει ολόκληρη η υφήλιος, σε μια περίοδο γενικευμένης γεωπολιτικής αστάθειας.
Το χαμηλό επιτόκιο με το οποίο δανείζεται πλέον η Ελλάδα, θα επέτρεπε θεωρητικά τον δανεισμό ενός μεγάλου ποσού με τη μορφή ενός ομολόγου αποπληρωμής σε τρεις δεκαετίες, που θα επέτρεπε την ικανοποίηση σε σημαντικό βαθμό των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων σε νέο υλικό και υποστήριξη του υφισταμένου. Αυτό θα επιβάρυνε ετησίως τον προϋπολογισμό με μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει ανέφικτο. Όμως, από την πρώτη στιγμή θα αθροιζόταν στο χρέος το σύνολο του ποσού και των τόκων αποπληρωμής του ομολόγου, επιβαρύνοντας το ελληνικό χρέος, τόσο σε απόλυτες τιμές όσο και ως ποσοστό επί του ελληνικού ΑΕΠ.
Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα ήταν πάντα «περίεργη». Η πολιτική σκοπιμότητα και οι βαθιές διαφωνίες που κινητοποιούν -όχι πάντα αυθόρμητα- στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, συνδυασμένη με την αδυναμία συμφωνίας σε κάποιους βασικούς άξονες πολιτικής που δεν θα αλλάζουν με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Όμως, το πρόβλημα ασφαλείας είναι εδώ και δεν πρόκειται να απομακρυνθεί, ξορκίζοντάς το με ψευδαισθήσεις περί Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) με την Τουρκία και προοπτικής ειρηνικής συμβίωσης. Η ευκολία με την οποία η χώρα συνολικά, μετατρέπεται σε ενθουσιώδη καταναλωτή αφηγημάτων περί του εφικτού «εξημέρωσης» της Τουρκίας, σοκάρει. Διασφαλίζει δε, ότι παραμείνει πολύ ισχυρός ο κίνδυνος να μας πιάσει η Τουρκία ξανά στον ύπνο.
Υπάρχει, όμως, ο Ερντογάν που φροντίζει να μας υπενθυμίζει διαρκώς ότι η προσέγγιση προϋποθέτει την «προσαρμογή» (δηλαδή υποταγή) της Ελλάδας στη βούληση της Τουρκίας. Σε αυτό το διαχρονικό περιβάλλον, η επανάληψη με τη μορφή «υποδείγματος» εξοπλιστικών συμπεριφορών, αποκτά αυτοκαταστροφικά χαρακτηριστικά. Οι ομοιότητες της εποχής που ακολούθησε τα Ίμια με τη σημερινή κατάσταση, για παράδειγμα, είναι σκανδαλιστική. Υπενθυμίζουμε τα όσα συνέβησαν μετά το κρεσέντο του τουρκικού αναθεωρητισμού το 2020, όταν προσπάθησαν να στήσουν μια νέα εκδοχή Ιμίων.
Την κρίση των Ιμίων είχε ακολουθήσει εξοπλιστική φρενίτιδα, η οποίο σώρευσε αναληφθείσες υποχρεώσεις -δηλαδή χρέος- ύψους πολλών δισ. ευρώ. Το ίδιο γίνεται και σήμερα. Μετά την «εορτή», υλοποιείται ένα πολυδάπανο πρόγραμμα επανεξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων. Δυστυχώς, όμως, ο τουρκικός αναθεωρητισμός δεν έχει αλλάξει ούτε κατά κεραία, κάτι που φροντίζει να μας υπενθυμίζει σε κάθε ευκαιρία η Άγκυρα. Η Τουρκία, παρά την εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση, έχει θέσει ως ύψιστη προτεραιότητα και υλοποιεί με συνέπεια ένα μαγαλοϊδεατικό εξοπλιστικό πρόγραμμα. Διαβάστε την συνέχεια στην πηγή
ΕΛΛΑΣ 