Tag Archives: Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς

Αλλά εξίσου ενδιαφέρων είναι ο τρόπος που υποδέχονταν το χιόνι οι κάτοικοι των Αθηνών στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ήταν τόσο σπάνιο το φαινόμενο του χιονιού ώστε δικαιολογούσε τις… πολεμοχαρείς διαθέσεις της νεολαίας και την «μανίαν των δουλικών να εκσφενδονίζουν χιονοσφαίρας από μπαλκονίων, παραθύρων, ταράτσας και προαυλίου κατά των ατυχών διαβατών», όπως έγραφαν οι εφημερίδες. Οι γραφικές σκηνές διαδέχονταν η μία την άλλη.
Συνέχεια →

«Είμαι 53 ετών και παρακαλώ μοι επιτραπή καταταγώ εθελοντής πρώτην γραμμήν πυρός εκδικηθώ θάνατον υιού μου», εκλιπαρούσε με τηλεγράφημά του τον Πρωθυπουργό της Ελλάδος ο αγρότης Νικόλαος Θωμόπουλος από την Απιδέα της Επιδαύρου. «Θλίβομαι όμως διότι ο Ηλίας μου δεν επέζησε δια να τιμωρήση ακόμη περισσότερους άτιμους επιδρομείς» συμπλήρωνε. Ο Κωνσταντίνος Γιαννικάκης από τον Αστρικό Κισσάμου ήταν το ίδιο ξεκάθαρος: «Υιός μου Εμμανουήλ δεκανεύς εφονεύθη ηρωϊκώς μαχόμενος. Μεγάλος ο πόνος μου, αλλά και μεγάλη η χαρά μου διότι οι δύο που μου απέμειναν, Γεώργιος και Περικλής μαχόμενοι εις Αλβανίαν θα τιμωρήσωσιν δόλιον εχθρόν εκδικούμενοι αίμα υιού μου και αδελφού των. Ζήτω η Ελλάς». Συνέχεια →

Τα πράγματα δεν ήταν απλά για τα λαϊκά στρώματα. Το 1932 μέχρι και έγκλημα έγινε γιατί ένας νεαρός 18 ετών έκανε μανικιούρ! Τον σκότωσε ο 22χρονος αδελφός του, καθεκλοποιός στο επάγγελμα, δηλαδή καρεκλάς, διότι θεωρούσε ότι ήταν ένδειξη ηθικού ξεπεσμού! Εν πάση περιπτώσει, τα πράγματα εξομαλύνθηκαν, το επάγγελμα άνθισε και μία στατιστική της δεκαετίας 1930 βεβαιώνει ότι προς τα τέλη της περίπου 400 μανικιουρίστες απασχολούνταν στα κομμωτήρια κάνοντας χρυσές δουλειές.
Συνέχεια →

Περισσότερα από ογδόντα χρόνια ανταποκρινόταν στους σκοπούς του το Ορφανοτροφείο, το οποίο εισήγαγε και πρωτοποριακές πολιτικές για το παιδί και την τεχνική εκπαίδευση. Δυστυχώς, στα χρόνια της Κατοχής το κτίριο επιτάχθηκε και λειτούργησε ως Φυλακές, χρήση που διατηρήθηκε αρκετά χρόνια μετά την απελευθέρωση. Το ίδρυμα απλώς αναλάμβανε τα έξοδα για την τεχνική εκπαίδευση λίγων ορφανών στη νυκτερινή Σεβαστοπούλειο Εργατική Σχολή. Αργότερα κτίσθηκε νέο κτίριο στη λεωφόρο Κηφισίας και άρχισε εκ νέου τη λειτουργία του το 1972. Το κτιριακό «κόσμημα» που επηρέαζε τη μορφή και το χαρακτήρα της οδού Πειραιώς κατεδαφίσθηκε άδικα το 1963. το μεγαλύτερο μέρος του παραδόθηκε προς ανοικοδόμηση και ανεγέρθηκε το συγκρότημα που περιβάλλεται από τις οδούς Πειραιώς, Θερμοπυλών, Αγησιλάου και Μυλλέρου. Διεσώθη ευτυχώς ο Ιερός Ναός του Αγίου Γεωργίου με τον περιβάλλοντα χώρο. Συνέχεια →

Ο «Έρωτας» φιλοτεχνήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνος και με αυτό συμμετείχε ο καλλιτέχνης στην Έκθεση των Παρισίων του 1900, αποσπώντας και χρυσό βραβείο. Σήμερα ένας τέτοιος «Έρωτας» βρίσκεται τοποθετημένος σε παρτέρι του Κήπου, στα αριστερά της χωμάτινης διόδου προς τη λεωφόρο Βασ. Όλγας.
Συνέχεια →

Όσο για τη λιμνούλα με τα λασπόλουτρα, υπήρξε και ο αγαπημένος τόπος για τα παιδιά της εποχής που απολάμβαναν το παιχνίδι πασαλείβοντας τα σώματά τους με λάσπη και όχι βεβαίως για ιαματικούς λόγους. Οι περισσότεροι από τους επισκέπτες της λίμνης της Βουλιαγμένης, περνούσαν προηγουμένως από τη λιμνούλα με τη λάσπη για να αλείψουν το σώμα τους με τη μαύρη λάσπη. Μέχρι που βέβηλα χέρια τη μπάζωσαν και την εξαφάνισαν. Η προσπάθεια να επανέλθει στη φυσική της κατάσταση ξεκίνησε από τη δεκαετία 1980 Συνέχεια →

Εν πάση περιπτώσει, δεν ήταν μόνον ο περίπατος των τετράποδων που είχε αναλάβει. Φρόντιζε για τον γιατρό και την περιποίησή τους. Διότι στην Αθήνα των τελευταίων προπολεμικών χρόνων υπήρχαν ήδη κλινικές ζώων αλλά και τουλάχιστον δύο ινστιτούτα! Λουτρό, βούρτσισμα, χτένισμα, κόψιμο νυχιών, ψεκασμός με φάρμακο για τα παράσιτα και καθαρισμός αυτιών ήταν από τότε γνωστά.

Συνέχεια →

Η τράτα εισήχθη κάποτε στη σχολική διδασκαλία, ενώ περιζήτητες ήταν οι στολές των Μεγάρων τη δεκαετία 1930. Σχεδόν όλοι οι ξένοι πρέσβεις με τις οικογένειές τους, καθώς και οι παρεπιδημούντες περιηγητές έφθαναν στην κωμόπολη των Μεγάρων για να παρακολουθήσουν το υπέροχο θέαμα. Επίσης, πολλοί ήταν εκείνοι που ζητούσαν να αποκτήσουν ένα από αυτά τα αριστουργήματα της λαϊκής τέχνης. Συνέχεια →