Tag Archives: ζωγραφική

«Σαν να ήταν η μόνη του αγάπη, ο Κωσταντίνος Βολανάκης έστρεψε το επίκεντρο της δημιουργικής του διαδρομής (1856-1907) στην απεικόνιση της θάλασσας. Αμέτρητες δημοσιεύσεις και επιστημονικές αναλύσεις έχουν τιμήσει το έργο του Κωνσταντίνου Βολανάκη τις τελευταίες δεκαετίες. Μπορεί να έφυγε από τη ζωή μη ιδιαίτερα αναγνωρισμένος, όπως πολλές μεγαλοφυΐες της παγκόσμιας ιστορίας της τέχνης, αλλά η υστεροφημία του ευλογήθηκε να είναι αντιστρόφως ανάλογα μεγαλειώδης. Σεβάσμιοι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών έχουν αναλύσει εκτενώς και επευφημήσει τεκμηριωμένα τη ζωγραφική του μύθου της ελληνικής θαλασσογραφίας. Συνέχεια →

Τα εξαιρετικά γλυπτικά έργα, στριμωγμένα στο ισόγειο δεν αναδεικνύονται, ενώ ανεβαίνοντας τη σκάλα για τον δεύτερο όροφο με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη: πίνακας μεγάλων διαστάσεων, έργο του Γ. Ιακωβίδη («Γυναίκα με βάζο»), ήταν τυλιγμένος σε νάιλον, ώστε να μη βρέχεται από τα νερά της βροχής, στην πιο βροχερή πόλη της Ελλάδας, εξαιτίας προβλημάτων στην οροφή του κτιρίου. Συνέχεια →

Εκατόν δεκαέξι πολύτιμα έργα του κορυφαίου ζωγράφου Μιχάλη Οικονόμου, που γεννήθηκε το 1884 στον Πειραιά και πέθανε στο Δρομοκαΐτειο το 1933, στα 49 του χρόνια, συνθέτουν την έκθεση, που παρουσιάζεται σε επιμέλεια της δρς Αφροδίτης Κούρια. Πρόκειται για ευφάνταστα έργα, τα οποία αντανακλούν άμεσα τη βαθιά επιθυμία του ίδιου του ζωγράφου, ο οποίος τόνιζε: «Θέλω να δώσω αίσθημα, όσο μπορώ περισσότερο αίσθημα….». Έτσι, μέσα από τους πίνακές του, όπως «Το κόκκινο βουνό», «Η Ακρόπολη», «Ξωκκλήσι με πέντε κυπαρίσσια», «Ψαρόσπιτο», «Ύδρα», αλλά και «Το σπίτι που ονειρεύεται», «Martigues», «Σπίτι με κόκκινη τέντα», «Μετά τη βροχή», αναδύονται έντονες αισθήσεις. Συνέχεια →

Δεν  ξέρατε πως είναι σαρξ εκ της σαρκός μου, και πως όταν η Μορφή μου αφανισθεί, η δικά τους θα χάσει το νόημα της; Τι εκάνατε την Ελευσίνα; Τι εκάνατε τον Ιλισό και τον Κηφισό, τα δυο αγιάσματα μου; Εβάλατε μέσα τους υπονόμους σας, ρίξατε τα νερά των εικονοστασίων σας. Δεν βλέπω πια βωμούς θεών πάνω εις τα όρη μου και τους λόφους, πάρεξ τα γραφεία και τις μηχανές των εταιρειών σας. Εκείνοι ήταν σημάδι λατρείας. Σε σας δεν απόμεινε παρά η κατώτερη μορφή της σχέσης με τη Φύση: η εκμετάλλευση. Συνέχεια →

Όπως χαρακτηριστικά έχει επισημάνει ο Παναγιώτης Τέτσης, «Ο Θεοχαράκης βλέπει, δεν φαντάζεται, ούτε καταφεύγει στο προζύμι των αναμνήσεων. Παρατηρεί και αποτυπώνει ό,τι ερεθίζει τα μάτια του. Ορισμένα από τα έργα του δίνουν την αίσθηση ότι ψάχνει για να αποτυπώσει τη στιγμή, μια στιγμή, τον αφρό της θάλασσας μέσα από τα βότσαλα… Έχει την αρετή και κατατάσσεται στην μεγάλη οικογένεια εκείνων που έχουν ανοιχτά μάτια και επιμένουν να ζωγραφίζουν. Είναι οι πιστοί της ζωγραφικής». Συνέχεια →

Η έκθεση διαρθρώνεται στις ενότητες Χρόνος, Φύση (γεωγραφικοί όροι, ουράνια σώματα), Θεός (θεοποιημένες έννοιες φυσικών και ανθρώπινων στοιχείων), Άνθρωπος (ψυχικές, πνευματικές και σωματικές καταστάσεις, συναισθήματα, πνευματικά έργα), Θεσμός (Πόλεις, Δήμος, Δημοκρατία, Βία, Κράτος, Δικαιοσύνη, τελετές), Αλληγορίες. Όπως σημειώθηκε στη συνεδρίαση, την έκθεση θα «ανοίγει» το έργο του Ρούμπενς και θα «κλείνει» το άγαλμα της Χίμαιρας, ενώ το μόνο έργο για το οποίο δεν έχει ακόμα δοθεί απάντηση στο αίτημα δανεισμού του είναι η «Κραυγή» του Έντβαρτ Μουνκ, που στην έκθεση θα μπορούσε να αφορά την «προσωποποίηση της απελπισίας». Συνέχεια →

Αυτός ο καχεκτικός, ο αδύνατος, ο πικραμένος κι αποτραβηγμένος νεαρός καλλιτέχνης, αγάπησε τη λεβεντιά, την τραγούδησε με το έργο του και την έκανε κανόνα της μυστικής του ζωής. Στην καθημερινή του ζωή χρησιμοποίησε μερικά εξωτερικά στοιχεία σαν σύμβολα και η φουστανέλα που πρωτοφόρεσε εικοσάχρονος περίπου στη Σμύρνη και δεν την αποχωρίστηκε έως τον θάνατό του είναι γι’ αυτόν σύμβολο λεβεντιάς· είναι η κλεφτουριά, το αρματολίκι, το Εικοσιένα. Το αρχαίο κλέος, αντιπροσώπευαν για τον Θεόφιλο, τα τριμμένα χαρτόνια και τα κουρέλια της φορεσιάς του Μεγαλέξανδρου, με την οποία τριγυρνούσε τις Απόκριες στα σκονισμένα σοκάκια του Βόλου. Κι όλα αυτά, επάνω σ’ ένα μίζερο και κακοπαθημένο κορμί, δεν έπειθαν κανέναν και γίνονταν αιτία ν’ αυγαταίνουν οι ταλαιπωρίες και οι πίκρες του. Είναι χαρακτηριστικό πως γελούσαν με τα φερσίματά του αυτά και οι απλοί άνθρωποι που, με την καθαρή τους καρδιά, αγαπούσαν τη ζωγραφική του και του ανέθεταν να στολίζει τα σπίτια και τα μαγαζιά τους. Συνέχεια →

Μοιράζεται το όραμα της πνευματικής και πολιτιστικής αναγέννησης του τόπου,  με τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Άγγελο Σικελιανό και τον Κωστή Παλαμά. Συνεργάζεται στενά με τον Άγγελο και την Εύα Σικελιανού για την αναβίωση των Δελφικών Γιορτών. Αρχίζει να οργανώνει εκθέσεις με σκοπό τη διάδοση και τη διάσωση της Ελληνικής λαϊκής τέχνης. Το 1937 ιδρύει το Σύνδεσμο Ελληνικής Χειροτεχνίας, ο οποίος το 1957 μεταβάλλεται σε Κρατικό Οργανισμό Χειροτεχνίας. Συνέχεια →