Tag Archives: Νίκος Μαραντζίδης

Αλλά και πέρα από τη γεωπολιτική, εσείς, για παράδειγμα, πού θα θέλατε να ζείτε; Στην «περήφανη» Σοβιετική Ενωση αναμένοντας στις ουρές για κρέας και γάλα, αναζητώντας διαφάνεια και δημοκρατία ή μήπως στη «φινλανδοποιημένη» Φινλανδία; Πού θα θέλατε να είστε εργαζόμενος, συνταξιούχος ή φοιτητής; Στην ΕΣΣΔ ή στη Φινλανδία; Αφήστε, ξέρω την απάντηση, είναι ίδια με τη δική μου. Οταν πρόκειται για τον εαυτό μας είμαστε όλοι ορθολογικοί. Ας κάνουμε το ίδιο και για το έθνος λοιπόν. Η υπερηφάνεια των εθνών βρίσκεται στην ποιότητα ζωής, στους θεσμούς, στο κράτος δικαίου, στις ελευθερίες των πολιτών· όχι στους στόλους και τις στολές. Η φτώχεια φέρνει την εθνική ταπείνωση όχι η οικονομική συνεργασία. Συνέχεια →

Στο Μαξίμου ελπίζουν περιέργως πως ο Έλληνας θα συνεχίζει να θυμάται τις αμαρτίες των προ ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσεων, αλλά θα ξεχάσει τις αμαρτίες της κυβέρνησης Τσίπρα. Θεωρούν ότι το Μακεδονικό θα ξεφουσκώσει και ο οργισμένος πατριώτης θα επιστρέψει σπίτι του. Τότε ικανοποιημένος θα δει τις δρομολογημένες μικροπαροχές και θα μεταστραφεί: η οργή θα μετατραπεί σε θετική ψήφο! Συνέχεια →

«Η σε βάθος μελέτη του Δημοκρατικού Στρατού αναδεικνύει μια βαθύτατη ανθρώπινη τραγωδία, νέων κυρίως ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, που κατά βάση στρατολογήθηκαν βίαια και υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν κάτω από μια ηγεσία που δεν εμπιστεύονταν, σε έναν πόλεμο που δεν πίστευαν και τον οποίο δεν μπορούσαν να κερδίσουν… Τελικά, η εικόνα του ελληνικού κομμουνισμού των ετών 1946-1949 δεν είναι παρά αυτή μιας ουτοπίας που έχασε τα λογικά της… Συνέχεια →

Το άρθρο αυτό αποτελεί μια ενδελεχή ανάλυση, ενός εμπειρότατου ιστορικού ερευνητή, για την αριστερή μυθοπλασία στη βιβλιογραφία της περιόδου 1941-1949. Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή την 12/2/2008. Η αναδημοσίευσή του αποσκοπεί στο να αποδείξει την υποκειμενικότητα των κομματικά στρατευμένων ιστορικών που μονοπωλούν την «αντικειμενικότητα» και την ιστορική «αλήθεια». Ολόκληρο το άρθρο του κυρίου Μακρή – Στάϊκου: Συνέχεια →

«Η σε βάθος μελέτη του Δημοκρατικού Στρατού αναδεικνύει μια βαθύτατη ανθρώπινη τραγωδία, νέων κυρίως ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, που κατά βάση στρατολογήθηκαν βίαια και υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν κάτω από μια ηγεσία που δεν εμπιστεύονταν, σε έναν πόλεμο που δεν πίστευαν και τον οποίο δεν μπορούσαν να κερδίσουν… Τελικά, η εικόνα του ελληνικού κομμουνισμού των ετών 1946-1949 δεν είναι παρά αυτή μιας ουτοπίας που έχασε τα λογικά της…». Συνέχεια →