Daily Archives: 21 Σεπτεμβρίου, 2020

Είναι κοινή διαπίστωση εδώ και αρκετά χρόνια πως υπάρχει, στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής, έλλειψη ηγετών. Ηγετών πραγματικών που να διακατέχονται από αισθήματα γενναιότητας και πατριωτισμού.

Αντ’ αυτού βλέπουμε ανακύκλωση μετριοτήτων και συστημικών πολιτικών που τους διακρίνει η ατολμία, η αναποφασιστικότητα και τελικά η εκ του αποτελέσματος ελλιπής ουσιαστική και έμπρακτη αγάπη για την Ελλάδα… Συνέχεια →

Ήδη εντός ΝΑΤΟ γίνεται “τεχνικός ελληνοτουρκικός διάλογος”. Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι Τούρκοι θέτουν ζητήματα που δημιουργούν περιβάλλον “αποστρατιωτικοποίησης” του Αιγαίου, όπως εκείνοι το εννοούν. Το να ζητάνε να μην υπάρχει προσέγγιση μαχητικών αεροσκαφών και πλοίων θέτοντας και συγκεκριμένες … αποστάσεις που πρέπει να τηρούνται είναι μια μορφή αποστρατιωτικοποίησης που ταιριάζει με τις δηλώσεις Πομπέο. Συνέχεια →

Το φως της επόμενης μέρας, της Παρασκευής, 21ης Σεπτεμβρίου 1956, δεν πρόλαβαν να το δουν. Προτού χαράξει η αυγή, τους κρέμασαν. Πριν το χάραμα κουβάλησαν εκεί τον Παπάντωνη να τους ψάλλει μόνος συνοπτικά τη νεκρώσιμη ακολουθία. Πριν από το πρώτο φως τούς κατέβασαν στους τάφους της φυλακής. Τα φυλακισμένα μνήματα. Πρώτος δεξιά δίκλινος τάφος: Μαζί ο Παναγίδης κι ο Κουτσόφτας. Δίπλα μονόκλινος για τον Μαυρομμάτη. Ήσαν, ήδη, εκεί, άλλοι πέντε συγκάτοικοι. Ο Μιχαλάκης Καραολής κι ο Ανδρέας Δημητρίου, από τις 10 Μαΐου, ο Ανδρέας Ζάκος με τον Χαρίλαο Μιχαήλ και τον Ιάκωβο Πατάτσο από τις 9 Αυγούστου 1956. Θα ‘φερναν, τον επόμενο χρόνο, άλλους τέσσερις: Τον Μάρκο Δράκο, τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον Στυλιανό Λένα. Και τον μεθεπόμενο χρόνο, Νοέμβριο του ’58, τον 13ον και τελευταίο συγκάτοικο, τον Κυριάκο Μάτση, στα Φυλακισμένα Μνήματα των ενδόξων και πανευφήμων της ΕΟΚΑ αρχαγγέλων της Λευτεριάς, που θυσιάστηκαν αγωνιζόμενοι κατά της βρετανικής σκλαβιάς για την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα. Συνέχεια →

Η φετινή χρονιά σημαδεύτηκε από το ξέσπασμα της πανδημίας του covid-19 και την συνακόλουθη κοινωνική απομόνωση σε παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι, παρά το γεγονός ότι ο θεσμός έχει ως πυρήνα την πολιτιστική κληρονομιά και τη σύνδεσή της με τις κοινότητες που την μοιράζονται σε τοπικό, εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο, ο εορτασμός φέτος δεν μπορεί παρά να προτάξει την υγεία όλων όσων συμμετέχουν σε αυτόν, εργαζομένων και επισκεπτών και να προτείνει άλλους τρόπους σύμπραξης, δημιουργίας και συνύπαρξης για να πραγματωθεί. Οι τρόποι αυτοί δεν μπορεί να είναι φυσικοί, αλλά χρησιμοποιώντας τις νέες τεχνολογίες και το διαδίκτυο, ψηφιακοί ή και εικονικοί. Συνέχεια →

Η Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας – Μουσείο Γ.Ι. Κατσίγρα, ξεκινώντας τη νέα σεζόν, υποδέχεται το Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2020 την έκθεση «Γιάννης Γαΐτης – Το Πλήθος και η Μοναξιά» στην αίθουσα Ειρήνης Κατσίγρα. Συνέχεια →

Το 1821, ‘όχι τόσο ως ιστοριογραφία αλλά ως ημερολόγιο βιωμάτων και προσδοκιών είναι καθοριστικό στο έργο του και την περίοδο που εκφράζει και είναι κάτι που διατρέχει την δομή της έκθεσης. Οπως εξηγεί η Ιρις Κρητικού: ««Η έκθεση ξεκινά με τα πορτραίτα του ζωγράφου, άλλοτε ρεαλιστικά αποδοσμένα και άλλοτε αποτυπωμένα ως σκιές παρουσίας ή αγιογραφημένα μικρά σύμπαντα. Κάποια από αυτά, με τα σύνεργα του ζωγράφου στα χέρια, ενδεδυμένα με την ανεμίζουσα εκείνη φουστανέλα που το σωματοποιημένο εκτόπισμά της συχνά φέρνει στον νου τον Μακρυγιάννη. Ο Θεόφιλος με σπαθί και σημαία. Ο Θεόφιλος ως φιγούρα θεάτρου σκιών, με τον βιολιτζή και τον σαντουριέρη του. Ο Θεόφιλος και ο σύγχρονος στρατηγός. «Ζήτω ο Θεόφιλος». Κι ως αντίποδας, η απόδοση της μοναξιάς του «περιπλανώμενου». Του «σοβατζή». Του «Αγίου Πρόσφορου». Κι άλλοτε πάλι, η φουστανέλα μόνη, ως λαλούν σύμβολο, αντί του σώματος του ζωγράφου. Τίτλοι και γράμματα από τα έργα του, ως αποδομημένη και επαναδομημένη ταυτότητα του ελληνικού γένους. Η Σημαία. Κοντά σε ετούτα, τα πορτραίτα της μητέρας του Πηνελόπης Μιχαήλ και της αδελφής του Ειρήνης. Τέλος, το αιωρούμενο σε χρυσό μεταφυσικό βάθος συναπάντημα του ζωγράφου με τον Ευγένιο Σπαθάρη. Συνέχεια →