Tag Archives: Ριζοκάρπασο

Μια τέτοια εξαίρετη γενιά θα ήταν αυτή του ’50! Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν ένας τυχαίος αγώνας. Η επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού δεν ήταν μια πράξη που εκτελέστηκε από επαγγελματίες στρατιωτικούς ή εμπειροπόλεμους στρατιώτες. Ήταν μια επανάσταση που είχε ως πρώτη ύλη μια νεολαία κατ’ εξοχήν φιλήσυχη και σίγουρα απειροπόλεμη. Είχε όμως μια νεολαία με ξεκάθαρο στόχο που φλεγόταν από τον πόθο της Λευτεριάς και της Ένωσης, μια νεολαία βγαλμένη και μεγαλωμένη μέσα στα κατηχητικά και τις Εκκλησίες. Μια νεολαία που παρέλαβε αναμμένο το καντήλι του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης πίστης. Μια νεολαία που αν δεν ήταν ήδη έτοιμη, σε ελάχιστο διάστημα ωρίμασε στο καμίνι του Αγώνα και ξεπέρασε τις μικρότητες του κόσμου τούτου. Ξεπέρασε τους άλλους και τον εαυτό της. Ήταν η νεολαία που δεν λογάριαζε τις επιπτώσεις. Και μόνο μια τέτοια νεολαία θα μπορούσε να μη δειλιάσει στον θάνατο του σώματος και να τα δώσει όλα στον αγώνα. Συνέχεια →

Τα διαχρονικά προσκόμματα που βάζουν στην παιδεία, μετρατρέπονται σε προσπάθεια διωγμού, με την εισβολή λεγόμενων αξιωματούχων στις αίθουσες διδασκαλίας, μπροστά στα μάτια των μαθητών. Συνέχεια →

Μια τέτοια εξαίρετη γενιά θα ήταν αυτή του ’50! Ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν ένας τυχαίος αγώνας. Η επανάσταση του κυπριακού Ελληνισμού δεν ήταν μια πράξη που εκτελέστηκε από επαγγελματίες στρατιωτικούς ή εμπειροπόλεμους στρατιώτες. Ήταν μια επανάσταση που είχε ως πρώτη ύλη μια νεολαία κατ’ εξοχήν φιλήσυχη και σίγουρα απειροπόλεμη. Είχε όμως μια νεολαία με ξεκάθαρο στόχο που φλεγόταν από τον πόθο της Λευτεριάς και της Ένωσης, μια νεολαία βγαλμένη και μεγαλωμένη μέσα στα κατηχητικά και τις Εκκλησίες. Μια νεολαία που παρέλαβε αναμμένο το καντήλι του Ελληνισμού και της Ορθόδοξης πίστης. Μια νεολαία που αν δεν ήταν ήδη έτοιμη, σε ελάχιστο διάστημα ωρίμασε στο καμίνι του Αγώνα και ξεπέρασε τις μικρότητες του κόσμου τούτου. Ξεπέρασε τους άλλους και τον εαυτό της. Ήταν η νεολαία που δεν λογάριαζε τις επιπτώσεις. Και μόνο μια τέτοια νεολαία θα μπορούσε να μη δειλιάσει στον θάνατο του σώματος και να τα δώσει όλα στον αγώνα. Συνέχεια →

Λίγους μήνες μετά την έναρξη του αγώνα, απευθυνόμενος πάλι προς τον πατέρα του, αποκάλυπτε το ολοκληρωτικό και ενσυνείδητο δόσιμό του στον αγώνα υπέρ της Ελευθερίας της ιδιαιτέρας του πατρίδας. Δίδασκε, σε ηλικία μόλις 16 ετών, με θάρρος και με ευγένεια, τον πατέρα του αλλά και όλους εμάς ένα μάθημα που δεν θα το διδαχτούμε ποτέ σε κανένα Harvard ή Cambridge του κόσμου και σε κανένα σεμινάριο επιμόρφωσης: Συνέχεια →

Είπουν να μεν πάω έσσω της τζι’ είπουν να μεν πατήσω,
μα η στράτα μον ΄που τζειά χαμαί, πόθθεν να πογυρίσω,
μα η στράτά μον που τζειά χαμαί,
ρα λεχνή λαλώ σου το,
πόθθεν να πογυρίσω! Συνέχεια →

Σε πνεύμα συμφιλίωσης, ταυτόχρονα με την παράσταση στη Σαλαμίνα, πάνε σήμερα και τα βιβλία στους εγκλωβισμένους μαθητές του Ριζοκάρπασου. Αφού εγκριθούν από τις κατοχικές Αρχές και αφού ξεσκιστούν οι σελίδες που δεν συμβαδίζουν με το πνεύμα της βαρβαρότητας των κατακτητών μας. Οι μαθητές, βεβαίως, θα κάνουν ακόμα λίγη υπομονή, διότι εκκρεμεί η έγκριση (από το κατοχικό καθεστώς, φυσικά) τριών εκπαιδευτικών, αφού αυτοί που διορίστηκαν ήταν σε λίστα απαγορευμένων. Κάτι έγραψαν στο facebook και δεν άρεσε στους εταίρους μας. Αλλά, γιατί να ασχολούμαστε με αυτά; Συνέχεια →

Αφού συχνά λέμε ότι τα κούφια λόγια τα βαρεθήκαμε, ας μιλήσουμε με τα παραδείγματα μιας άλλης γενιάς που έζησαν οι παππούδες μας και άγγιξαν οι γονείς μας. Ένας από τους γνωστότερους ήρωες της εποποιίας της ΕΟΚΑ και ο πρώτος μαθητής που έπεσε στον αγώνα ήταν ο Πετράκης Γιάλλουρος. Νεαρότατος, τελειόφοιτος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, άριστος μαθητής και υπερήφανος σημαιοφόρος της Ελληνικής σημαίας, ανέλαβε υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων της ΕΟΚΑ στο σχολείο του. «Λόγος του και κουβέντα του, αφηγείται η μάνα του, ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.» (βλ. Ριζοκάρπασον). Συνέχεια →

Λευκωσία: Άγνωστοι υπέστειλαν την τουρκική σημαία στο δημοτικό σχολείο «Ρετζέπ Ταγίπ Ερτογάν» στο Ριζοκάρπασο και την τοποθέτησαν στην προτομή του Ατατούρκ. Συνέχεια →

Βρήκα τότε την ευκαιρία και της πήρα μια μικρή συνέντευξη, που δημοσιεύτηκε σε τοπική εφημερίδα του Κιλκίς. Επειδή τούτες τις «πονηρές» ημέρες, κάτω στο πολύπαθο νησί, οι σύγχρονες Ηρωδιάδες, πάλι μαίνονται και ταράσσονται, ζητώντας επί πίνακι την κεφαλή της Κύπρου, αποσπώ από εκείνη την εξομολόγηση της Δασκάλας, λίγα «σπαράγματα». Συνέχεια →

Είπουν να μεν πάω έσσω της τζι’ είπουν να μεν πατήσω,
μα η στράτα μον ΄που τζειά χαμαί, πόθθεν να πογυρίσω,
μα η στράτά μον που τζειά χαμαί,
ρα λεχνή λαλώ σου το,
πόθθεν να πογυρίσω! Συνέχεια →